Review: Days Gone PlayStation 4

Days Gone is weer eens een exclusieve PS4 AAA-titel. Het is ook weer eens een post-apocalyptische game, en wederom een zombie-survivalgame. Dit genre is inmiddels verzadigd zou je zeggen, maar Days Gone bewijst naar mijn mening van niet. Days Gone is namelijk ook open world type game en laat je heel vrij in hoe je te werk gaat. Wil je een stealthy sneaky bikerman zijn die langs het achterraampje gaat met een mes, of stamp je liever als een doorgeslagen cowboy guns blazing door de voordeur? Days Gone laat het je allemaal helemaal zelf uitzoeken hoe en wanneer je iets doet, maar is ook van het ”expect the unexpected”. Ik ging zitten op mijn stalen ros en trok samen met mijn bikerbuddy Deacon de bergen van Oregon in.

Dees goan hard, menneke!

Door samenloop van omstandigheden waren al wat days gone eer ik aan de playthrough en review kon beginnen van Days Gone. Pas op vrijdag 26 april (voortaan bekend als Freaker Friday) kon ik ermee aan de slag. Alle reviews die reeds op het internet staan geslingerd zijn al mijn netvlies gepasseerd. Het liefst lees ik er vooraf geen een, want ik wil een zo onbevooroordeelde mening kunnen geven altijd. Toch kon ik het moeilijk vermijden, want samenvattingen en cijfers vlogen voorbij op menig landingspagina. Ik besloot voor deze review daarom eens kritisch te kijken naar wat de algemene kritiek is en waarom ik het er juist niet of wel mee eens ben. Het valt mij namelijk op dat ik het met het gros van de reviews niet eens ben.

Days Gone is samen met Sekiro: Shadows Die Twice de game waar ik het meest naar uitkeek voor 2019. De vroege speelsessie van die ik ruim voor de release heb gehad leidde al tot een zeer positieve preview van Days Gone. Ik stond dan ook te trappelen om met de volledige game aan de slag te kunnen. De meeste reviews zijn echter vooral vrij negatief tot gematigd positief. Echter bepaal ik altijd zelf wel wat ik van een game vind. Dit is overigens iets dat ik te allen tijde iedereen aanraad. Al helemaal met een game als Days Gone. Toch knaagt het soms en voel je die zuiging van de bandwagon, zelfs onbewust kan dit juist gebeuren. Uiteindelijk na zo'n ruim twintig uur speeltijd vind Ik Days Gone één van mijn favoriete games in jaren, lees hieronder waarom. Wellicht belangrijk om trouwens nog vooraf te zeggen: Ik heb de game op een oude PlayStation 4 getest en met de laatste update heb ik zelden tot nooit last gehad van performance issues. De graphics alsmede het geluid zijn tevens van topkwaliteit, zoals je dat kunt verwachten van een AAA-titel.

The Last Days of Us Are Gone

Days Gone is ontwikkeld door developer Bend Studio. Wie? Dit zijn de mensen achter onder andere de Syphon Filter-games en Uncharted: Golden Abyss. Een zeer competente studio, maar een echte hoogvlieger als hun vrienden bij Naughty Dog zijn ze (nog) niet. Met Days Gone mikken ze daarom wel heel erg hoog, want de game is eigenlijk een The Last of Us in Red Dead Redemption stijl, mix daar wat Tomb Raider elementen doorheen en voila, Days Gone. Dit maakt de game pokke-groot, waarbij je ondertussen ook nog veel verhaal, diepgang en character development krijgt. Een gigantische taak voor elke developer. Days Gone pakt hierbij allemaal elementen van games die we al kennen, maar combineert deze op een unieke manier binnen een zombie-survival game. Dat maakt het dan weer wel behoorlijk origineel, ook al voelt het familiair.

Je speelt in Days Gone met een biker (zeer goed gespeeld door Sam Witwer) die gepaard komt met een zeer tumultueus verleden, zoals je wellicht al voelt aankomen. De game speelt zich zo’n twee jaar na de zombie uitbraak ellende af, waarbij je in het berggebied van Oregon vastzit. De zombies, genaamd Freakers, zijn trouwens van de 28 Days Later, World War Z en I Am Legend variant, snel en agressief. In de post-apocalyptische setting van Days Gone heeft Deacon, die door iedereen Deek wordt genoemd (gelukkig niet The Deekz, El Deekerino of Da Deekster), zichzelf ontpopt als “Drifter”. Zo noemt men de mensen die niet in één van de kleine communities leven, maar op zichzelf een beetje rondtrekken. Je rijdt met je bike dus vrij door de wereld, waarbij je naast je eigen “stuff to-do” ook vaak klusjes doet voor de kleine settlements. Samen met je buddy Boozer heb je overigens wel je eigen stekkie, al verandert dit in de loop van de game. Je bezoekt uiteindelijk verschillende uitgebreide gebieden, zoals dat in de meeste open wereld games gaat. De dag/nachtcyclus in de game is overigens een belangrijk element, want overdag rust de zombie en ‘s nachts doet de mens dat.

Let it R.I.P.

In alle gebieden heb je naast de verhaallijntjes volgen en klusjes klaren ook nog genoeg andere dingen te doen. Je hebt onder andere Freaker nests om weg te werken, ambush plekken en Ripper basissen om uit te roeien. Wat zijn Rippers? Dat zijn Mad Max wereld type kaalgeschoren cult idioten die mensen allemaal martelen en vooral heel irritant zijn. Eén van mijn favoriete bezigheden is de NERO facilities vinden en uitpluizen. Dit zijn trailers van het bedrijf dat onderzoek deed naar de zombie-ziekte, waar je upgrades kunt vinden voor je stats. Mijn grootste favoriete bezigheid, en veruit de moeilijkste, is uiteindelijk het uitroeien van de zombie hordes. Hierbij zijn hordes freakers tot één hivemind gevormd en het is ontzettend spannend en gaaf om zo’n grote groep aan te pakken, ook al resulteert het dikwijls in doodgaan. Overigens zijn er nog verschillende type zombies, maar hierover verklap ik niks, want dat is zonde van de ver(r)assing.

Doodgaan is ook iets dat je uiteindelijk best vaak doet in Days Gone, maar het voelt zelden unfair. Meestal komt het doordat je dan te snel te werk bent gegaan, iets totaal hebt overschat (expect the unexpected!) of omdat je gewoon erg veel pech hebt. Pech hebben doe je wel nogal vaak en zeker omdat het een open wereld is kan er nogal wat rare shit elkaar opvolgen. Zo had ik net mijn eerste freaker horde verslagen, maar werd ik na nog geen drie seconden door een roedel wolven aangevallen. Vervolgens kom ik aan bij mijn bike, is er een andere drifter mee aan het klooien. Dit zijn drie dingen die zelden gebeuren, maar al deze pech zorgde nu juist voor een onvergetelijk toffe speelervaring. In sommige gevallen is dit anders. Net nadat ik een groot ambush kamp met zo’n twintig klootzakken eindelijk volledig had omgelegd kwam er één freaker en die duwde mij het ravijn in. Alles opnieuw doen dus voor Deek en Peet. Save dus vaak de game! Ik kom trouwens snel met een drie van die gouden tips voor Days Gone, welke de algehele gemoedsrust en speelervaring echt ten goede zullen komen.

The Moppering

Net als bij The Last of Us slijt praktisch alles waar je mee vecht, je kunt zelf bijna alles craften vanuit een crafting wheel en alles is schaars. Dit is in een open wereld setting als Days Gone een veel logischer spelelement. De vergelijkingen met The Last of Us houden hier niet op, want qua sfeer en serieus uitgewerkt verhaal en dialoog vind ik het er ook erg veel op lijken. Persoonlijk dacht ik ook tot op de dag van release dat The Last of Us een open world type game was, dus met Days Gone voelt het alsof iemand dat idee uit mijn hersens heeft gevist en in eentjes en nulletjes is gaan omzetten. Net als elke open world game is pacing een uitdaging, maar deze moet je vooral zelf goed tackelen. Blijf je te lang de niet main story volgen en al die andere dingen doen, dan raak je uit het verhaal. Dit gebeurde mij menig maal bij GTA en Red Dead Redemption.

De kritiek die daarom veel reviewers hebben op Days Gone gaan vrijwel allemaal over de zwakke plekken die alle open world games hebben, zelfs GTA V en Red Dead Redemption 2 hebben daar mee te kampen. Soms gebeurt er rare shit en vrijwel alles is nooit gelijk helemaal gepolished (zonder bugs). Bij Red Dead Redemption 2 was ik ook een keer al mijn zuur verdiende huiden kwijt doordat mijn paard ineens ging flippen tegen een kiezelsteentje. Bij Days Gone loop je soms tegen dezelfde idiote dingen aan. Bij het herladen is soms een zombie horde ergens compleet ergens anders en in sommige gebieden die ik net heb uitgeroeid spawnen twee seconden later ineens weer vijanden. Toch gebeurt het niet vaak en is het nergens dat het voor mij de beleving brak. Het verhaal maakt soms rare sprongen, omdat je ook steeds flashbacks gepresenteerd krijgt in niet chronologische volgorde. Dit vind ik juist een pluspunt. Het enige wat ik hieraan raar vind is dat de cutscene van het begin in zijn geheel verderop weer terugkomt, wat compleet onnodig is. Ik heb namelijk niet de hersenbeschadiging van een Freaker.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Playstation 4.