Review: Don't Forget Me - Een vergetelijk onvergetelijk verhaal Pc

In de Rondvraag van 6 januari waarin gevraagd werd wat mijn verwachtingen zijn voor het gamejaar 2021, gaf ik onder andere aan dat ik hoop dat indiegames steeds meer in de schijnwerpers komen. Dat ik voor deze review een indiegame mocht behandelen, was daarom een blijde verrassing. Het gaat om de korte puzzel- en avonturengame Don’t Forget Me van de indiestudio The Moon Pirates. In de game strijd je als Fran samen met herinnering kopieerder Bernard tegen een complot dat als doel heeft om de mensheid te overheersen. Gezien de gameplay nogal eentonig is, moet Don’t Forget Me het vooral hebben van het narratief en de ethische vraagstukken die gesteld worden. Het antwoord op de vraag waarom dit zo is, kun je hieronder lezen!

Een origineel cliché

Don’t Forget Me speelt zich af in een dystopische toekomst waarbij de mensheid ternauwernood is gered van een natuurvernietigende oorlog. De redding waren geheugenchips, die ervoor zouden zorgen dat de wereld een betere plek zou worden. De oorlog was gestopt, maar de wereld zelf was nog chaotisch. Op de radio is te horen hoe vervuiling nog steeds een groot probleem is. In de gesprekken komt naar voren dat de flora en fauna hebben plaatsgemaakt voor het ene na het andere gebouw. Door de geheugenchips vergeet men niks meer, wat een vloek en een zegen is. In het begin van Don’t Forget Me lijkt het meer een zegen, omdat (illegale) herinnering kopieerders, zoals Bernard en Fran, herinneringen kunnen kopiëren naar een externe schijf. Zo kun je een speciale herinnering voor altijd bij je dragen, alleen is er nog geen mogelijkheid om ze ook daadwerkelijk af te spelen. Later, na het toepassen van een nieuwe techniek, kunnen herinneringen ook verwijderd worden. De ethische vraagstukken komen dan erg naar de voorgrond, want is het bijvoorbeeld wel goed om iemands slechte herinneringen weg te laten halen? De setting en de verhaalopzet van Don’t Forget Me is dus best tof, als je een beetje houdt van dystopie en filosofie. Wat de setting al helemaal afmaakt, is de art style: gepixeleerd met vette (neon)kleuren. Het is daardoor zeker geen straf om zo’n drie uur naar te kijken.

Maar wat is er dan eigenlijk precies aan de hand in het verhaal van Don’t Forget Me? De game begint in de kliniek van Bernard, waar Fran opeens bij de voordeur verschijnt en flauwvalt. Bernard, als specialist van geheugenchips, komt erachter dat Fran geen geheugen meer heeft. Doordat Fran niet meer weet wie ze is, besluit ze om Bernard te helpen in zijn kliniek. Het is dan jouw taak om in de geheugens van mensen te zoeken naar een specifieke herinnering die via kernwoorden gevonden kan worden. De kernwoorden kun je ophalen uit gesprekken met de patiënt, voordat ze de behandeling ondergaan en/of via hints die Bernard geeft. Dus dat is vooral goed opletten wat soms wat frustrerend kan zijn, maar daar ga ik later in de review wat uitgebreider op in. Uiteindelijk raak je verwikkeld in de verzetsbeweging The Forgotten. Zij zetten zich in tegen machten die de geheugenchips misbruiken voor hun eigen controlerende en onderdrukkende doeleinden. Zo beland je in een groot complot waar het vaak niet zeker is wie eigenlijk tot de goede en wie tot de slechte kant behoort.

Het verhaal is daarin een beetje ongestructureerd. Soms kun je zelf kiezen om via de dialoogopties kritisch te zijn, onderwerpen en meningen te bevragen en te bepalen aan welke kant je gaat staan. Soms is het echter ook dat het verhaal een eigen leven heeft en er geen keuzes meer beschikbaar zijn. Die illusie van keuze, waar het de ene keer wel en de andere keer niet leidt tot een aanpassing van het verhaal, rukte mij te vaak uit de gamewereld terug naar de echte wereld. Het fijnste zou natuurlijk zijn wanneer je zo in een verhaal zit dat zoiets als je fysieke omgeving vergeten wordt, maar helaas was dat niet zo. Dan komt er ook nog bij dat het narratief zo nu en dan teveel leek op andere bestaande verhalen, zoals de clichés van robots die de wereld overnemen, een wereld die kapotgaat door vervuiling, controle via chips door grotere machten en een georganiseerde groep die de wereld probeert te redden daarvan. Zulke clichés moeten goed uitgevoerd worden om niet als cliché over te komen. Dat ging vaak goed in Don’t Forget Me, maar het gebeurde ook dat het opeens hondertachtig graden draaide en het narratief diens kracht verloor. Toch is het verhaal zeker niet slecht en zaten er een aantal spannende en interessante stukken tussen die de slechte(re) narratieve onderdelen enigszins goedmaakten. Maar dat mag ook wel voor een game waarbij de focus ligt op het verhaal.

De gameplay om te haten en van te houden

Dan zijn we gearriveerd bij de gameplay. Doordat Don’t Forget Me de focus legt op het narratief, is het niet verrassend dat het leveren van goede gameplay een beetje achterwege is gelaten. Meestal is passief op spatie drukken om de dialogen verder te laten gaan het enige wat je hoeft te doen. Af en toe kun je kiezen tussen gemiddeld twee á drie opties om als antwoord te geven. Dit geeft gelukkig wel wat meer diepgang, omdat je zo verschillende wegen kunt bewandelen. Ondanks dat is het duidelijk dat de keuzes gelimiteerd invloed hebben op het verhaal, maar dat kan ook verklaard worden vanuit de korte lengte van Don’t Forget Me. Voor mij mocht het allemaal wel wat actiever, want ik werd het snel zat om achterover in mijn stoel te zitten en de spatiebalk te spammen.

Waar het allemaal wel wat actiever wordt, is wanneer je met de geheugenapparatuur de herinneringen van mensen probeert te achterhalen, zodat ze gekopieerd of verwijderd kunnen worden. In het begin van Don’t Forget Me is het alleen maar een kwestie van hints met kernwoorden vinden en intypen, zodat je stap voor stap bij het laatste kernwoord terechtkomt. Dit is in principe redelijk makkelijk te doen, mits je goed oplet in de gesprekken met de patiënt en van de tips van Bernard de juiste kernwoorden eruit haalt om verder te komen. Er was echter één instantie waarbij ik vast kwam te zitten. Dit kwam voornamelijk doordat de hints van Bernard ontoereikend waren, omdat hij alleen zei dat een bepaald kernwoord nergens anders meer heen leidde. Het hielp toen om het hoofdstuk opnieuw te beginnen en op zoek te gaan naar kernwoorden in het gesprek met de patiënt. Jammer genoeg begon dit al snel saai te worden, dus was het fijn toen het zoeken naar herinneringen anders ging. Na een tijdje is er namelijk een nieuwe techniek beschikbaar, de Symbiosis, waardoor Fran zich kan verplaatsen naar de locatie waarin een gebeurtenis van een patiënt zich heeft afgespeeld. Dit is een veel leukere manier om een kernherinnering te achterhalen. Je kunt dan namelijk bewegen in en interacteren met verschillende locaties en is dus een veel actievere vorm van gameplay. Ook dit werd wel na een tijdje wat eentonig, maar dat die verandering er überhaupt is, was voor mij een redding van de gameplay. Toch heb ik het gevoel alsof er zoveel meer gedaan kon worden met de gameplay en is het zonde dat de ontwikkelaars net niet een stapje verder zijn gegaan.