Review: DOOM Eternal: The Ancient Gods Part One - Threat Level 5 Xbox One

Terugkeren naar DOOM Eternal? Daar hoef je mij niet voor te porren hoor. Alle achievements zijn behaald, online Slayers zijn geslacht en demonen zijn overleden aan het fenomeen "Rip and Tear". Ik was dus erg blij toen we tijdens gamescom de releasedatum kregen voor de felbegeerde eerste uitbreiding. Ik stond te trappelen om terug te keren en weer eens flink wat tijd te investeren in DOOM Eternal. Ik kwam terug met gekneusde ribben, te hoge bloeddruk en een klein beetje koppijn. Al deze kwaaltjes heb ik opgelopen tijdens de absolute afstraffing die The Ancient Gods voorschotelt en ik had het niet anders gewild. Nou ja, op een of twee puntjes na misschien. Pak je shotgun erbij en dan vertel ik jou meer over DOOM Eternal: The Ancient Gods - Part One!

Warning: Serie veteranen only!

Een grappig gezegde dat ik tegenkwam in de DOOM community luidt als volgt; "DOOM Eternal is de tutorial en The Ancient Gods is waar de boel pas echt moeilijk wordt". Dit statement klopt volledig. Deze uitbreiding gaat jou het leven ontzettend zuur maken. Ze gooien daadwerkelijk alles op de Slayers pad en het zorgt voor hele memorabele momenten. Wat is er nou beter dan in een kleine kamer opgesloten zitten met een Tyrant en twee bloedirritante Carcass-demonen? Of een wijde arena met een leger aan imps en drie (!!) Barons? Het is belachelijk hoe de legers van hel tegen je harses aan gesmeten worden. Het is echter ook meteen het beste gedeelte van de DLC. The Ancient Gods gaat zelfs de meest ervaren Slayer verrassen en in het nauw drijven. Die momenten dat je net ontsnapt met je chainsaw en glory kills? Dat zijn DOOM Eternals Game of the Year-momenten.

De werelden in The Ancient Gods zijn ook verrassend goed. Het is geen knip- en plakwerk, ik voelde me niet bestolen. Het was niet alsof dit gewoon levels waren die uit de campaign geknipt waren, om vervolgens weer opnieuw voor extra centjes te verkopen. Het eerste level brengt je naar (verschillende fases) van een oceanische onderzoeksbasis van de UAC. Kippenvel, want het leek net alsof je terug in DOOM 2016 stapte. De hele stijl was sprekend en de infrastructuur klopte ook in dit geval. Zonder te veel te spoilen van de rest van de uitbreiding, het tweede level ziet er keurig uit. Ondanks dat we al bekend zijn met de wereld van het derde level, weten ze het toch origineel en goed te brengen. Deze werelden zijn ook weer gevuld met extra content, zoals de support runes en zelfs nieuwe skins voor de Slayer. Het zorgt voor extra toegevoegde waarde in de uitbreiding. Dit zorgt voor een extra fijn gevoel wanneer je de werelden doorspit, op zoek naar alle schatten. Qua presentatie en creativiteit zit het wel snor. De soundtrack, helaas zonder de vertrouwde Mick Gordon, is ook goed te beluisteren. Het overstijgt het origineel niet, maar heel weinig soundtracks in hetzelfde genre zullen dat voor mijn gevoel doen.

Silly summoners

Misschien wel de meeste interessante keuze die The Ancient Gods gemaakt heeft, is het terugbrengen van een oude bekende. De Summoner is terug, maar dit keer in een andere rol als in DOOM 2016. De Archville kan namelijk al extra vijanden spawnen, dus wat doet de Summoner nu? Als een geest gaat zij in andere demonen zitten en het resultaat is beangstigend. De uitbreiding is pittig en de Summoner heeft er een flink aandeel in. Zij bufft namelijk de demonen waar ze in zit, door ze te overspoelen met health en speedboosts, en ze zorgt er ook voor dat de zwakke punten niet meer te breken zijn. Ik kan je garanderen dat wanneer je een Baron tegenkomt die een Summoner in zich heeft, dat je dan toch wel nerveus wordt van de potentiële schade die dat beest kan aanrichten.

De DLC maakt echter ook wat misstapjes en het zijn aparte wendingen. Zo ben ik geen fan van bepaalde keuzes die gemaakt zijn op het gebied van design en lore. Qua design zien we op de Summoner na eigenlijk weinig nieuwe vijanden. We zien wel de Maykr Angel, maar die werkt in principe hetzelfde als de Maykr Drone. Oftewel goed timen voor een headshot, dus niet heel irritant. Een vijandsoort die wel een stuk irritanter is? Turrets. Het design van deze pilaren is glansloos en hoe je tegen ze moet vechten haalt vaak de angel uit de combat. Ik speelde de DLC op Ultra-Violence en daar moest je twee schoten van de assault rifle sniper mod of de ballista gebruiken. En telkens als je één schot geraakt had, dan moest je weer een paar seconden wachten totdat deze turret zijn kop weer durfde te laten zien. Hierdoor wordt het tempo er drastisch uitgehaald en voelt het meer als een irritatie die in de weg staat van een anders geweldige combat-ervaring. Ze dachten ook dat het een goed idee was om meer zwem-secties in de game te zetten. Ik kan me niet herinneren dat iemand hierom gevraagd had nadat ze de basegame hadden voltooid, maar goed, ze zijn er toch. Gelukkig zijn ze niet té aanwezig in de uitbreiding, maar genoeg om je eventjes te frustreren. Qua plot gaat DOOM Eternal hele aparte richtingen op. Met plottwisten zo bizar voor de hand liggend en zwak, het is eigenlijk absurd. Ik ga het niet voor jullie spoilen, maar verwacht niet te veel als het gaat om de directie van het plot.

Het gebruikte beeldmateriaal is opgenomen tijdens de speelsessie op de Xbox One X