Review: DOOM VFR PlayStation 4

Hoewel ik pakweg een jaar geleden "“ met de lancering van de PlayStation VR "“ nog gretig mee op de hypetrein van virtual reality sprong, heb ik de VR-bril het voorbije jaar al bij al opvallend weinig op m'n kruin gehad. Ondanks mijn eigen getemperde enthousiasme doet het toch deugd om te zien dat een grote uitgever als Bethesda nog volop in de techniek gelooft. Recent nog kregen ze het wonderwel voor elkaar om de volledige Skyrim-ervaring zonder al te grote concessies naar een VR-platform te brengen, en nu komen ze ook met een speciaal voor virtuele realiteit ontworpen Doom-game op de proppen. Doom in 'Virtual Fucking Reality'? Bring it on!

Geen port

Doom VFR is dus geen port van de uitstekende 2016 reboot, die onlangs nog een puike Nintendo Switch-versie kreeg aangemeten, maar een op zichzelf staande game die al vanaf de tekentafel ontworpen is voor de virtuele realiteit. Een goede keuze, lijkt me, want de pijlsnelle en frenetieke actie van de originele game zou in een 'n-op-'n vertaling wellicht gedoemd zijn om te mislukken. Het tempo ligt in deze VR-variant daarom zienderogen lager, maar die designkeuze is met het oog op spelercomfort wel te begrijpen. Het verhaal van dit zijspoortje is bovendien flinterdun, maar wij hebben meestal geen groter excuus nodig om de kont te schoppen van allerlei hellegedrochten.

'Middenin de actie zitten' blijkt ook voor de Doom-franchise een enorme meerwaarde. Oog in oog staan met de demonische tegenstanders die boven je uittorenen geeft de juiste kick. Ze 'up close' in stukken uit elkaar knallen, terwijl het bloed langs je heen gutst, evenzeer. Bovendien loop je nu echt rond in de vertrouwde decors zoals je die reeds kent uit de 2016-game, zoals onder meer Necropolis, de Lazarus Labs en de Argent Facility. Visueel heb ik sowieso weinig te klagen, aangezien dit sowieso 'n van de mooiste PSVR-games is tot nog toe. De concessies waarmee je leert leven als PSVR-speler zijn ook hier aanwezig (kartelrandjes en her en der wat detailverlies), maar voorts is het behoorlijk indrukwekkend.

Kies je wapen

Het is de besturing die Doom VFR die toch wat doet wankelen. Je kunt de game zowel met de gewone controller als met twee Move's spelen, maar ook de PlayStation Aim-controller, die eerder gebundeld werd met Farpoint, wordt ondersteund. Alle drie hebben ze zo hun eigen unieke voordelen, maar geen van allen werkt 100% zoals ik het graag zou willen. Door de tweehandige gameplay (in-game heb je een granaat in de linker- en een wapen in de rechterhand of dual-wielding guns) lijken de Move-controllers op papier de beste keuze, maar in de praktijk zorgt de ontbrekende analoge stick ervoor dat dit toch niet de meest ideale manier is om deze game te spelen. Je wordt gelimiteerd tot de teleportatiemechaniek en een 'dash move' in vier richtingen om je voort te bewegen en dat werkt in deze game gewoon niet lekker genoeg. De mogelijkheid om je 180 graden te draaien zorgt dan weer voor desoriëntatie tijdens de gevechten.

De beleving is sowieso het best met een PlayStation Aim-controller, met de doodgewone controller als zeer degelijk alternatief. De analoge stick op beide laat 'vrije beweging' toe en fysiek doorheen de levels bewegen past gewoon beter bij dit type game. De immersie ligt uiteraard wat hoger bij de PlayStation Aim-controller, aangezien je het bij een DualShock-controller allemaal met de knoppen moet doen terwijl je met hoofdbewegingen op de vijanden richt. Afgezien daarvan blijven teleportatie en de snelle zijdelingse bewegingen zeer belangrijke factoren in de gameplay. De teleportatiemechaniek wordt door ontwikkelaar id Software bijvoorbeeld handig ingezet als vervanger voor de 'Glory Kills' uit de 2016-game: knal lang genoeg op een vijand om hem in een stagger-fase te krijgen, teleporteer op dat moment naar hem toe en hij explodeert voor een bevredigende insta-kill voor een health- of ammo-bonus. Slimme move!

Kort

Na vier uur knallen, exploreren en simpele puzzels oplossen op de normale moeilijkheidsgraad bereikte ik voor het eerst de aftiteling. Dat is kort, maar daar staat tegenover dat Doom VFR met z'n dertig euro gunstig geprijsd is. Het opspeuren van collectibles, waarmee je overigens klassieke Doom-maps vrijspeelt, de kleinere uitdagingen in de levels of de uitdaging van een hogere moeilijkheidsgraad moet een tweede playtrough aanmoedigen. En waarom ook niet, want Doom in 'Virtual Fucking Reality' is eigenlijk nog niet zo'n slecht idee.