Review: Dordogne - Een verhaal op waterbasis Nintendo Switch

Als iemand die jaarlijks naar Frankrijk op vakantie gaat, werd ik nieuwsgierig toen de game Dordogne werd aangekondigd. Een puzzelavontuur door één van mijn favoriete Franse departementen? Ja, lijkt me leuk! De Dordogne-vakanties uit mijn jeugd hebben een speciaal plekje in mijn hart en ik kon niet wachten om het opnieuw te verkennen in een game. Dus vol enthousiasme startte ik de game op en dook in het verhaal van Mimi.

Verloren herinneringen

In Dordogne speel je als Mimi, een jongvolwassen vrouw wier oma helaas net overleden is. Mimi heeft haar oma sinds haar dertiende niet meer gezien, omdat haar vader en haar oma ruzie hadden. Ze emigreerde met haar familie naar de Verenigde Staten waardoor het contact nog meer verwaterde. Nu in het heden wil Mimi’s vader, Fabrice, zijn moeders huis in de Dordogne zo snel mogelijk leeghalen en verkopen. De volwassen Mimi heeft alleen andere plannen. Zij heeft namelijk al haar herinneringen tot haar dertiende verjaardag verloren, wat haar laatste vakantie in de Dordogne was met haar oma. Mimi wil deze herinneringen terughalen, erachter komen wat er tijdens die vakantie gebeurd is en ontdekken waarom ze aan geheugenverlies lijdt. Ze keert daarom terug naar haar oma’s huis en gaat op onderzoek uit, tot grote ergernis van haar vader. Hierbij krijg je in het heden hulp van je telefoon en de brieven die je in het huis van je oma vindt, maar in het verleden heb je unieke mechanieken tot je beschikking. Zo heb je een map waarmee Mimi aan het einde van elke dag een pagina kan maken. Die pagina kun je vullen met foto's die je hebt gemaakt, stickers, geluiden die ze heeft opgenomen met de recorder van haar overleden grootvader en een gedicht met woorden die ze op die dag gevonden heeft. Het bijzondere is dat die map in het heden door Mimi gezocht wordt om haar geheugen te herstellen. Hoewel het een leuk detail is, had de uitwerking van de map iets beter uitgewerkt kunnen worden. Zo kun je bijvoorbeeld, maar één foto, sticker, geluid, etc. aan je pagina toevoegen. Dit vind ik jammer, omdat de pagina's daarom zo leeg blijven.

Het is aan de speler en Mimi om erachter te komen wat er in het verleden is gebeurd en herinneringen letterlijk terug te halen. Hierbij verken je verschillende plekken in de Dordogne en kom je in het verleden verschillende personages tegen die een grote rol speelden tijdens Mimi's laatste vakantie. Dit verhaal is simpel, maar biedt genoeg om je nieuwsgierig te maken naar wat er precies allemaal aan de hand is in Mimi’s familie. Met name het vraagstuk waarom Mimi’s vader en oma ruzie hadden en dat hij zo standvastig is om zijn moeder zo snel mogelijk uit te wissen. De oorzaak van de ruzie en het geheugenverlies van Mimi geven genoeg reden om door te spelen. Om herinneringen vrij te spelen en verder te komen moet de speler puzzels oplossen. Deze puzzels waren iets te simpel naar mijn mening. Het zijn voornamelijk puzzels van draai het object een paar graden rond en stop er wat in of het zijn verschillende versies van een legpuzzel. Het helpt ook niet echt dat alles voorgekauwd wordt en dat de oplossingen al getoond worden als de puzzels beginnen. Een optie om dat uit te kunnen schakelen was handig geweest.

Alsof je op een kunstwerk speelt

Dordogne ziet er prachtig uit. De achtergronden zijn namelijk handgeschilderde waterverfschilderijen. Je hebt het gevoel dat je op een kunstwerk aan het spelen bent en gelukkig passen de character models ook goed in de omgeving van de schilderijen. Je ziet dat de ontwikkelaar veel passie in het uiterlijk van de game heeft gestoken en zijn liefde voor de Dordogne is op dat vlak duidelijk te zien. De soundtrack van Dordogne helpt er ook heel erg bij met het versterken van het gevoel dat je je in een kunstachtige omgeving bevindt. De game draait ook goed op de Nintendo Switch en ik ondervond bijna geen problemen tijdens het spelen van de game. Het enige wat ik tegenkwam, is dat de voice instellingen niet meteen veranderden toen ik het aanpaste in de instellingen, maar dat is ook echt het enige. Dat is maar goed ook, want omdat Dordogne geen grote game is, is het niet zo handig als de game prestatieproblemen heeft.

De controls werken ook prima en doen wat ze moeten doen. Dordogne bevat geen actie en bestaat vooral uit kleine puzzels om herinneringen te vinden. Dit maakt de controls ook snel duidelijk. De voice acting is ook echt goed en past perfect bij de personages die ze inspreken. Wel heb ik de taalinstelling van Engels naar Frans gewijzigd. De Engelse stemmen zijn zeker niet slecht, maar het voelde zo wat authentieker aan. Mimi is dan wel naar de Verenigde Staten geëmigreerd met haar familie, maar tot haar dertiende is ze opgegroeid in Frankrijk en ze spreekt daarom de taal. Mensen die naar Frankrijk op vakantie gaan weten dat Fransen bijna nooit Engels praten, vooral niet als ze doorhebben dat je de taal al spreekt of begrijpt. Het is ook leuk om te zien dat ze ook Occitaans, het dialect dat in de Dordogne gesproken wordt, als optie aanbieden in de game.

Weinig diepgang

Qua uiterlijk, voice acting en prestatie doet Dordogne het heel goed, maar hoe zit het met de gameplay? Om eerlijk te zijn bevat Dordogne niet echt diepgaande gameplay. Het bevat simpele puzzels en je loopt rond en daar is alles mee gezegd. Dus Dordogne is niet echt een game, maar meer een interactief verhaal met puzzelelementen. Is dat erg? Nee, natuurlijk niet. Het verhaal moet dan alleen wel sterk genoeg zijn om de speler vast te houden en in het begin leek dat niet zo te zijn. Dordogne komt heel traag op gang en pas op de helft van de game begint er een beetje vaart in te komen en wordt het interessant. In het begin lijkt het een clichéverhaal van een vrouw die achter haar verleden begint komen en dat de speler door middel van flashbacks achter de vele geheimen komt. Het helpt ook niet echt dat de volwassen Mimi ook een beetje saai overkomt in vergelijking met haar kindversie en dat zorgde ervoor dat ik vaak zo snel mogelijk door de volwassen gedeeltes heen speelde om zo weer zo bij haar jeugdherinneringen te komen. Wat het allemaal weer een beetje in balans brengt zijn de goed uitgewerkte emoties in de game.

Met name met de tapes die je kunt vinden, leer je veel over Mimi’s oma, opa en vader en hun onderlinge relaties. Bij één tape moest ik echt een traantje wegpinken. Alleen als je niet door het begin heen komt mis je dat allemaal. Dat het verhaal wat emotioneler op mij overkomt dan bij anderen, komt waarschijnlijk omdat de Dordogne een bijzondere plek voor mij is. Toen ik daar voor het eerst kwam, was mijn oma net overleden en besloot mijn familie naar de Dordogne te gaan om even weg van huis te zijn. De prachtige, bosachtige omgevingen, de dorpjes die elk uit een sprookje lijken te komen met hun mooie markten, de vele grotten met tekeningen uit de prehistorie en natuurlijk de rivier die door het departement stroomt hebben voor veel mooie herinneringen gezorgd ondanks de rouw op dat moment. Het spelen van deze game bracht deze herinneringen aan de Dordogne terug. Toch had ik graag ondanks de nostalgie iets meer diepgang in de game willen zien qua verhaal.