Review: Dragon Age: Inquisition Xbox One

Waar de Mass Effect-serie mijn hart al met het eerste deel wist te stelen en me vervolgens deel na deel wist te verrassen, hebben de Dragon Age-games dat nooit weten klaar te spelen. Ook toen ik Dragon Age: Inquisition eerder dit jaar op de gamescom al even mocht bevingeren, was mijn enthousiasme nog te overzien. Nu ik de game dan eindelijk in alle rust heb kunnen doorkruisen, en dat vergt nogal wat uurtjes, kan ik niets anders zeggen dan dat dit simpelweg de beste RPG van het jaar is.

Bekenden en onbekenden

Waarom ik Dragon Age met Mass Effect vergelijk? Omdat beide RPG-series van de hand van het gerespecteerde BioWare komen. Bovendien vreemd dat ik hierbij sci-fi boven fantasy verkoos, iets wat bij mij zelden gebeurt. Maar goed, Dragon Age: Inquisition doet een goede poging mijn liefde voor fantasy role-playing games weer te laten opbloeien, en hoe. Een van de belangrijkste redenen hiervan, is de geweldige wereld die in Inquisition wordt neergezet. Deze wereld en de lore die deze rijk is, kan wat overweldigend overkomen, maar dat maakt deze juist zo sterk. Gamers die de eerdere delen uit de serie hebben gespeeld, zullen aardig wat personages en verwijzingen herkennen, terwijl nieuwkomers middels een grote hoeveelheid gesproken en geschreven content alsnog worden bijgepraat.

De personages die je ontmoet zijn uniek, zelden clich' en uiterst interessant. Ieder individu wordt gekenmerkt door een eigen achtergrond, die tevens een excentrieke kijk op de rest van de wereld met zich meebrengt. Met wie je het eens en oneens bent is belangrijk, want dit heeft gevolgen voor het verloop van bepaalde missies en kan je relatie met bepaalde personages sterk beïnvloeden. Hoewel de lip sync niet op ieder moment even fijn is, is de voice acting van een overtuigend niveau. Bovendien zullen bepaalde karakters ook deel gaan uitmaken van het team dat je direct bestuurt. Of een karakter je aanstaat en of zijn of haar geloofsovertuigingen op de jouwe aansluiten, kan dus bepalen of ze uiteindelijk wel of niet in jouw ideale team belanden.

Over geloofsovertuigingen gesproken, geloof is een belangrijk thema in Dragon Age: Inquisition. Wanneer jouw zelf gecreëerde karakter ontwaakt, blijk je in het bezit te zijn van een soort van magische kracht, die middels een onheilspellende groene gloed op je hand aan iedereen wordt getoond. Sommigen geloven dat jij de uitverkorene bent om de zogenaamde rifts te sluiten en de wereld zo van de ondergang te redden, terwijl anderen lachen om die gedachte. Ook jij zelf bent er niet zeker van hoe dit lugubere zaakje in elkaar steekt, en juist dat maakt het verhaal en de keuzes die je kunt maken in Dragon Age: Inquisition zo interessant. Ondertussen werk je aan het samenstellen van de inquisitie, maar eigenlijk draait het verhaal meer om waar je wel en niet in gelooft, waardoor de game je op momenten zelfs aan het denken zet over thema's die tevens in de echte wereld spelen.

Hack & splash

Hoewel de verhaalvertelling en de conversaties een groot gedeelte van de game in beslag nemen, wordt er in dit derde Dragon Age-deel ook genoeg ontdekt en gevochten. De wereld, die overigens de naam Thedas mee heeft gekregen, betreft geen enorm open gebied, maar via de War Table kun je je richting verschillende open gebieden begeven (en bepaalde Npc's à  la Assassin's Creed zelf operaties laten ondernemen). In die open gebieden komt het allereerst aan op het ontdekken van de uitnodigende wereld. Door kampen vrij te spelen, kun je voortaan gebruik maken van de fast travel-optie, terwijl allerlei Npc's en verschillende voorwerpen de start kunnen betekenen van uiteenlopende side quests. Ook is het nuttig om naar verscheidene collectibles te zoeken, omdat deze je weer XP en power opleveren. Power heb je dan weer nodig om nieuwe gebieden vrij te spelen en zo verder te komen in het hoofdverhaal. Ondertussen kun je ook nog eens op zoek gaan naar allerlei ingrediënten voor potions en loot om je karakters mee uit te rusten.

Op weg naar je vele doelen, kom je naast wat vriendelijke en minder vriendelijke wilde dieren, ook genoeg vijanden tegen. De verschillende skills, die onder een achttal knoppen zijn gepositioneerd, speel je vrij door te levelen en kun je zelf aan een specifieke knop koppelen. Dat werkt goed, vlot en daarbij helpt het ook dat de gevechten over het algemeen op de normale moeilijkheidsgraad niet al te veeleisend zijn. Mocht je even uitgekeken zijn op de skills van je eigen personage, dan schakel je zonder moeite over op een van de drie andere karakters in je team. In enkele instanties, bijvoorbeeld bij bepaalde eindbazen, zul je teruggrijpen naar de tactische camera. Hierbij zie je het strijdveld van boven en kun je je hele team bevelen geven. Dit camerastandpunt werkt echter niet altijd even fijn, waardoor je het slechts in uiterste noodsituaties zult gebruiken.

Dat de combat eigenlijk nooit saai wordt, ondanks het ontbreken van echte uitdaging (die op de hoogste moeilijkheidsgraad overigens wel degelijk aanwezig is), komt vooral door de presentatie van de gevechten. Magische spreuken spatten van je scherm, terwijl de explosieve pijlen van de rogue schitterende explosies genereren. Daardoor is de strijd vaak kleurrijk, energiek en keer op keer leuk om je doorheen te wurmen. Bovendien laten veel vijanden loot vallen nadat ze zijn verslagen, waardoor ik keer op keer weer hoopte op een betere boog of een sterkere helm.

Meer, meer, meer

Dragon Age: Inquisition weet de vele verschillende elementen van de game perfect te balanceren, waardoor je uur na uur met veel plezier en vol ongeloof blijft doorspelen. Bovendien zorgt de keuzevrijheid ervoor dat ieder dit avontuur op zijn of haar eigen manier zal beleven, mede door de reusachtige hoeveelheid content. De game binnen 50 uur uitspelen lijkt onmogelijk, terwijl 100 uur in de game investeren slechts klinkt als een beginnetje. Dat is zelfs voor RPG-begrippen bewonderenswaardig en daardoor is het des te knapper dat Dragon Age: Inquisition zelden verslapt en constant met nieuwe mogelijkheden op de proppen komt. Hoewel de game niet krankzinnig mooi is, zorgen het excentrieke design en het welkome kleurenpallet ervoor dat de game lijkt op een vooruitstrevende kruising tussen Final Fantasy en Kingdoms of Amalur.

Bovendien hoeft het na de 100+ uur die je in de singleplayer zult investeren nog niet gedaan te zijn, want net als Mass Effect 3 kent Dragon Age: Inquisition een co-op multiplayeroptie. Hierbij neem je het in teams van vier op tegen computergestuurde tegenstanders die zich verschuilen in een vooraf vastgesteld aantal gebieden op een map. Hierbij is het de bedoeling om van punt A naar B te komen, onderweg goud te verzamelen en ieder monster dat je tegenkomt een kopje kleiner te maken. Dit is leuk en het feit dat je een nieuw karakter dient aan te maken in deze modus, maakt het ook een soort van speeltuin. Met het verzamelde goud koop je kisten met random items en potions, waarbij je keer op keer maar moet hopen dat er iets bruikbaars tussen zit. Gaat dit niet snel genoeg voor je, dan kun ook je zuurverdiende centjes inruilen voor wat in-game currency. Een game als Dragon Age: Inquisition verdient het echter niet om in verband gebracht te worden met microtransacties, maar desalniettemin kun je je best nog een aantal uurtjes met deze multiplayermodus vermaken.