Review: Electronic Super Joy Nintendo Wii U

Geplaatst: 11 november 2015 17:00

Back to basic, dat is wat Michael Todd waarschijnlijk in gedachte had bij het ontwikkelen van Electronic Super Joy. Sommigen willen de vergelijking maken met Super Meat Boy, maar of dat gerechtvaardigd is, is nog maar de vraag. De game heeft zeker wat te bieden, en dat wil ik jullie maar al te graag vertellen.

Micro-Satan en zén Micro Hell

De game heeft drie spelmodi: Classis Electronic Super Joy, Micro-Hell en Infinite Love Mode. De eerste behoeft geen uitleg, dit is de basisgame. Alleen de Micro-Hell gaat gepaard met een vrij apart verhaal: Micro-Satan heeft een scheet gelaten op jouw hond. Reis af naar Micro-Hell en neem wraak! Vrij apart, maar wel reden genoeg om Micro-Satan een poepie laten ruiken. De laatste spelmodus is simpelweg zo lang mogelijk levels uit te spelen en kijken hoe lang je het volhoudt. Vrij inspiratieloos, maar een game als deze vraagt dan ook niet om een uitgebreid verhaal of verschillende modi.

Electronic Super Frustratie!

¬¬Hoewel de titel een supervrolijke indruk achterlaat, heb ik moeten bemerken dat de game behoorlijk frustrerend is op zijn tijd. Wat een bruut moeilijke game zeg. Laat ik vooral niet de indruk wekken dat de game door zijn lastige gameplay niet leuk is, integendeel. De game is snel, ingewikkeld, langzaam, simpel en intensief tegelijk. Het ene moment spring je rustig van platform naar platform, in de hoop niet in de val te raken van de slow-scrolling levels. En het andere moment ben je aan het rennen, precisiesprongen aan het maken om de snelheid erin te laten en uiteindelijk het einde van de level te halen. Best een goede afwisseling van gameplay, maar zodra het niet lukt, is de neiging om de GamePad door een met dubbele glazen ingelegde schuifdeur naar buiten te smijten erg groot. Dat maakt echter het overwinningsgevoel des te groter als het wel lukt.

Oor en oog gecombineerd

Waar in mijn ogen Electronic Super Joy in uitblinkt, is de combinatie van muziek en graphics. Dance is natuurlijk een elektronische muziekstijl, en wat combineert grafisch gezien bijzonder goed met elektronische muziek? 8-bit graphics natuurlijk! De game is daardoor gehuld in een zwarte 8-bit opzet met gekleurde achtergronden. Daarbij zijn praktisch alle effecten in beeld afgestemd op de beat. Een perfecte combinatie en bijzonder catchy muziek voor een game in dit genre. Uitstekend gedaan.

Kleine imperfecties

Geen game is perfect, en zo ook deze niet. Helaas kampt de game met wat kleine bugs, die gek genoeg niet ten nadele zijn van de gamer. Deze bugs maken op sommige momenten het leven van de gamer een stuk makkelijker. Dat moet je zien in de vorm van obstakels die opeens verdwijnen en characters die niet meer in staat zijn op je te schieten. Erg handig. Maar, omdat het niet de manier is hoe een game gespeeld zou moeten worden, ga ik er toch over klagen. Het zijn weliswaar allemaal zaken waar een kleine bugfix de oplossing kan bieden, maar op het moment zijn ze opvallend aanwezig. Positief en negatief tegelijk, is dat mogelijk?

Gecontroleerde chaos

Elk level word je belaagd met alles wat de ontwikkelaar op je af kan gooien. Platformen die verdwijnen of zichzelf omzetten naar raketten, laserstralen, vreemde vijanden, een paus en doelzoekende raketten die vanuit elke hoek tevoorschijn schieten. Een verschrikkelijke chaos, maar wel eentje waar op de juiste manier tussen te wringen is. Waar met de juiste sprongen en de juiste paden een hele goede uitweg uit te vinden is. Hier ligt de vergelijking met Super Meat Boy redelijk voor de hand, maar durf ik hem zelf toch echt niet te maken.

Het eindoordeel van Boy Apfel

Briljant en frustrerend tegelijk. Eigenlijk zijn dat de woorden die deze game kunnen opsommen. Op zijn tijd kan de game bieden wat je wilt, een lekkere soundtrack, snelle gameplay en gekke verhalen. Een kleine chaos vraagt per level om een precisie waar een chirurg wel raad mee zou weten. Dit zorgt, samen met een snelle gameplay, ervoor dat de game erg frustrerend kan zijn als je er niet tussendoor weet te glippen. Lukt dit wel, dan is de overwinning des te groot. Al met al is het een erg smakelijke game met leuke graphics en een perfecte muziekkeuze. En als de bugs verholpen zijn, is dit een bijna perfecte game. Maar goed, niks is perfect.

    Goed
  • Snelle gameplay
  • Leuke graphics
  • Goede soundtrack
  • Super Meat Boy-achtig
  • Kleine bugs
  • Frustrerend op zijn tijd
Informatie bij dit artikel

Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.

Packshot Electronic Super Joy

Series

-

Uitgever

Reviewscore

Platforms

Nintendo Wii U

Releasedatum

5 november 2015

Ontwikkelaar

-

Gameliner Awards

-

Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord