Review: Escape from Naraka - Ik wil hier weg Pc

Escape from Naraka is een game die behoorlijk onder de radar is gebleven. De titel is gemaakt door een Indonesisch team van slechts drie personen. Ondanks het kleine team, heeft de game een scala aan selling points die je normaal vaker bij games van grote studio's vindt. Escape from Naraka maakt namelijk gebruik van enkele moderne grafische snufjes, zoals raytracing en NVIDIA's DLSS-technologie. Reden genoeg om deze titel eens goed onder de loep te nemen op mijn MSI GS66 Stealth-laptop die de grafische snufjes ondersteunt.

Even wennen

Het avontuur start met een kort filmpje waarin het verhaal van de game wordt verteld. Jij als hoofdpersonage reist af naar een ander rijk om je geliefde te redden van een kwaadaardige demoon. Niet het meest originele verhaal, maar goed, veel pareltjes van games hebben ongeveer hetzelfde verhaal. Toch had ik graag iets meer een nadruk op het verhaal gezien. Het verhaal van de game voelde gedurende mijn avontuur als een bijzaak. Het eerste filmpje is voorbij voordat je hebt kunnen knipperen. Voordat je het weet, bevind je je in een nachtmerrieachtige tempel. Jouw doel is om het einde van ieder level te vinden zodat je een stapje dichterbij je geliefde kunt komen.

Qua opzet is de game dus een typische 3D-platformer. Er is echter een belangrijke manier waarop de game afwijkt van het genre. Dat wordt direct duidelijk wanneer je in de game gegooid wordt: je bekijkt de wereld vanuit een first-person-perspectief. De camera bevindt zich dus niet achter jouw personage, maar in de ogen van het personage als wie je speelt. De gameplay is daardoor te vergelijken met de platformelementen uit games zoals DOOM Eternal. En dat is behoorlijk wennen. Het eerste obstakel in de game, een simpele sprong op een platform, kostte me maar liefst drie pogingen. De introductie van deze game voelde daardoor alsof ik weer voor het eerst leerde fietsen. Gelukkig waren er in het begin nog geen consequenties voor het falen. Ik kon de simpele sprong zo vaak oefenen als ik wilde. Al snel klikte de besturing gelukkig iets meer en begon mijn avontuur echt.

De langzaamste speedrun ooit

In het eerste level van Escape from Naraka krijg je je eerste vaardigheden aangereikt. Je begint met slechts een sprong en de oude vertrouwde benenwagen. Tussendoor verzamel je kristallen die door het level verspreid zijn, vergelijkbaar met de muntjes in Mario. Al snel ontvang je wat uniekere vaardigheden, zoals een ijsbal die je met je hand kunt afvuren. De ijsbal speelt een rol in het vechtsysteem van de game. Door een ijsbal af te vuren op een vijand, kun je hun bewegingen vertragen. Vijanden kunnen echter niet uitgeschakeld worden. De ijsbal kan ook gebruikt worden voor bepaalde obstakels in de wereld. Zo kunnen beschadigde muren er bijvoorbeeld mee vernietigd worden. Gaandeweg ontvang je steeds meer vaardigheden die het platformen verrijken, zoals een dash. Al snel wordt één ding duidelijk: deze game is gemaakt om te speedrunnen. De vaardigheden zorgen ervoor dat je je vliegensvlug door de levels kunt verplaatsen als je weet wat je doet.

Dat is echter ook het grootste probleem dat ik met deze game heb: het platformen is leuk, maar alleen als je weet wat je doet. En als je de game voor het eerst doorspeelt, weet je niet wat je doet. De levels zijn lineair qua opzet, maar toch had ik regelmatig moeite om mijn weg door een level te vinden. Het grootste deel van het level spreekt voor zich, maar soms is het lastig om een ladder te vinden of om te zien dat je ergens naar beneden kunt vallen. En dan druk je spontaan de handrem in. Het platformen is op zo'n moment niet meer vliegensvlug, maar tergend traag. Dat komt de game beslist niet ten goede. Tevens is de game absoluut niet makkelijk. De eerste keer dat je de game doorspeelt, ga je geheid regelmatig dood. Ik heb niets tegen pittige 3D-platformers, maar vond het wel jammer dat ik regelmatig opnieuw moest beginnen omdat het onduidelijk was wat precies de bedoeling was. Gelukkig zijn de checkpoints vrijgevig en hoef je nooit veel van het level opnieuw te spelen. Wat de game-ervaring voor mij wel nog meer naar beneden haalde, was het vechtsysteem. Vijanden komen je regelmatig achterna en staan altijd enorm in de weg. Je kunt deze opponenten echter niet uitschakelen, maar alleen een seconde of twee vertragen met een ijsbal. Daarna komen ze je weer als een malle achterna. In de praktijk betekent dit dat je in een kamer met een vijand constant naar achteren moet kijken om de vijand te vertragen. Met een paar rake klappen ben je namelijk al dood. Het constant achterom kijken werkt voor geen ene meter en leidt tot frustratie. Nog irritanter is dat je sommige vijanden totaal niet ziet aankomen. Regelmatig stond er een vijand om de hoek te wachten die je als speler niet kon zien. Niet alleen is het frustrerend dat je ze niet ziet aankomen, maar je schrikt je ook de ziekte in als je uit het niets vermoord wordt. Er zitten meer jumpscares in deze game dan in sommige horrorgames. Dit alles tezamen leidde voor mij tot een onaangename speelervaring.

Oortjes dicht en snaveltjes toe

Het uiterlijk van de game kan niet onopgemerkt blijven. De levels in de game zijn geïnspireerd door exotische Balinese thema's. Tijdens het spelen komen deze thema's goed naar voren. Tevens zijn de objecten in de game enorm realistisch. Bij het maken van deze game heeft het team gebruikgemaakt van een 3D-scan-technologie. Veel van de objecten in de wereld van Escape from Naraka bestaan dus ook in het echte leven. Tevens maakt de game gebruik van raytracing, waardoor er nog meer detail in deze visuele wereld wordt aangebracht. Ook NVIDIA's DLSS-technologie wordt benut. Daardoor draaide de game op mijn laptop als een zonnetje. De speciale effecten in de game zijn absoluut mooi om naar te kijken. Het is duidelijk dat het team achter de game zeer veel moeite in de details heeft gestoken. Alleen complimenteren die details de artstyle niet. De hele game ziet er vrij generiek uit en is niet bepaald plezant om naar te kijken. Ondanks de realistische omgevingen, goede textures en prachtige grafische effecten oogt de game in mijn ogen goedkoop. En dat heeft niets met de kunde van de ontwikkelaars te maken. De keuze voor de artstyle was in mijn ogen simpelweg niet de juiste.

Ook over de rest van het audiovisuele spectrum ben ik niet zo te spreken. In de muziek van de game is net als in de graphics zeer veel moeite gestoken. Zo kent de muziek die je op de achtergrond hoort Balinese elementen. Daardoor blijft ook dit bij het thema van de game. Maar helaas is de muziek tegelijkertijd enorm vergetelijk. Ik kan me geen enkel nummer in de soundtrack herinneren. Tijdens het spelen vond ik de nummers op de achtergrond ook niet veel bijdragen. Dit is een game die je gerust zonder muziek kunt spelen. In tegenstelling tot de muziek zijn de geluidseffecten in de game niet vergetelijk, maar helaas niet op een goede manier. Ik kreeg heftige stock-vibes bij de geluidseffecten en kan niet met zekerheid zeggen of ze speciaal voor deze game zijn opgenomen. Het klinkt allemaal te bekend en te generiek. Het helpt ook niet dat de geluidseffecten elkaar vaak herhalen. Het gebrul van de vijanden hoor ik nog steeds terug in mijn dromen. Al snel gaan deze geluiden behoorlijk tegenstaan. En ook dat komt de game-ervaring niet ten goede.