Review: DOOM Eternal - Demonisch goed Xbox One

Er zijn maar weinig franchises waar ik van jongs af aan goede herinneringen aan heb. Ik stam nog uit de tijd dat mensen geen fok gaven om leeftijdsindicaties voor games, als die überhaupt al gebruikt werden. Mijn geluk, want dat heeft ervoor gezorgd dat ik als klein jongetje al demonen kapot aan het knallen was toen ik goed en wel uit de luiers was. Bij wijze van spreke dan. Hoewel ik niet elke DOOM-game heb gespeeld die er is uitgebracht, heb ik mij met de games die ik wel heb gespeeld altijd vermaakt. Vooral de klassieke games start ik eens in de zoveel tijd gewoon weer even op. Maar het is nu wel tijd voor een verse game in de serie en daarvoor heb ik al mijn hoop moeten vestigen op DOOM Eternal. En hoop doet leven! Of nou ja, in dit geval juist niet als het goed is.

Meer demonen dan je denkt

Je moet weten dat ik echt stond te trappelen om aan de slag te gaan met DOOM Eternal. Echt niet normaal gewoon. Dus toen de code in mijn dm slidede wist ik niet hoe snel ik naar mijn Xbox One moest rennen om deze in te voeren en mijn eerste stappen in de game te zetten. Toen de game eenmaal gedownload en opgestart was werd mijn geduld binnen no-time op de proef gesteld. Als je de game de eerste keer opstart en denkt 'even' een potje DOOM Eternal te gaan spelen dan heb je het mooi mis. Bethesda vond het blijkbaar nodig om je te verplichten eerst in te loggen met een Bethesda.net account. Nou ja, dan maken we die handel gelijk maar aan. Alles met uiterste precisie ingevuld om te voorkomen dat ik het opnieuw moest doen, blijk ik al zo'n account te hebben op het mailadres. Goed, lang verhaal kort: na ruim een half uur kutten en kloten kon ik dan eindelijk aan de slag met de game. Why, tell me why Bethesda? Goed, als je eenmaal ingelogd bent, dan heb je in ieder geval de demoon dat Bethesda.net heet vast gehad.

Dan kan het feest echt beginnen en als je ook maar een sprankje liefde voor DOOM hebt, dan is dit een fuif die je maar al te graag meepakt. Het eerste dat opvalt is dat het er allemaal ontzettend mooi en strak uitziet. idSoftware heeft kosten noch moeite gespaard om de omgevingen er zo gaaf en indrukwekkend mogelijk uit te laten zien en daar zijn ze zeker in geslaagd. Als je DOOM Eternal speelt, dan staat je wat te wachten en dan moet je natuurlijk wel goed beslagen ten ijs komen. Dus niks geen lullig pistooltje waar je geen snars aan hebt, maar gelijk een shotgun om de demonen waartegen je vecht naar de filistijnen te knallen. Dat is precies wat DOOM moet zijn en wat voorheen soms misschien nog een klein tikkeltje aan de brave kant was. Badass actie. Na een korte tutorial waar in je kennismaakt met de eerste basisbewegingen en mogelijkheden is het tijd voor het echte werk en zit je voor je het weet al midden in de actie tussen allerlei bekende en minder bekende wezens.

Chaos en orde

Als je weleens een DOOM-game hebt gespeeld, dan weet je dat het er in deze franchise soms best heftig aan toe kan gaan. Mocht je van plan zijn om even rustig wat vijanden af te schieten, dan kom je van een koude kermis thuis. Dat gaat je namelijk niet lukken. Dit is altijd al zo geweest, maar DOOM Eternal gooit daar nog een flinke schep bovenop. And I love it. Het maakt dat je altijd moet rennen, terwijl je tegelijkertijd moet bedenken hoe je al die verschillende vijanden kunt verslaan. Dat is namelijk per vijand verschillend. Waar je de ene demoon het beste met je shotgun te lijf kunt gaan, werkt bij een ander de plasma gun een stuk beter. Wat wel of niet werkt krijg je vaak voorgeschoteld als je een bepaalde vijand voor het eerst tegenkomt, maar omdat er zoveel verschillende wapens en vijanden zijn wil je in het heetst van de strijd nog weleens vergeten hoe je een bepaalde vijand nog onder zeil kunt krijgen. Sommige vijanden bestaan ook uit meerdere stages, waarbij je voor ieder gedeelte weer een ander wapen nodig hebt.

De welbekende glory kill is in dit deel ook weer aanwezig, maar daar is het nodige aan gesleuteld. Dit heeft ervoor gezorgd dat het nog beter en lekkerder werkt. Het is nu eigenlijk wat het altijd al had moeten zijn en hoe vaak je het ook doet, het geeft ontzettend veel voldoening om bijvoorbeeld het oog uit het karkas van een Cacodemon te trekken of een Mancubus door midden te zagen met je kettingzaag. Jep, de gore is wederom lekker op niveau. De manier waarop je je kills maakt is ook belangrijk, want dat kan op verschillende manieren, maar geeft ook verschillende resultaten. Een glory kill levert je bijvoorbeeld health op, maar een kill met je kettingzaag geeft je weer ammunitie. Zo moet je dus altijd afwegen wat je precies nodig hebt en aan de hand daarvan beslissen op welke manier je de demonen de dood in jaagt. Dit geeft een extra dimensie aan de gevechten, want je kunt dus niet blindelings knallen en moorden op de manier die jij makkelijk vindt, maar je moet echt nadenken over wat je nodig hebt om verder te komen in het gevecht.

Doomslayer meets Mario

idSoftware heeft in DOOM Eternal de heftige gevechten afgewisseld met veel platformelementen. Het biedt een welkome afwisseling en geeft je in feite ook een soort rustmomentje tijdens je speelsessie. De combinatie van intensieve schietsessies en platformen bevalt me prima. In deze situaties moet je alert zijn om geheime gangen, openingen, zijpaden en routes zodat je allerlei power ups kunt vinden. Dit kan je namelijk weer verder helpen als je je moet verweren tegen de demonen. Als je een klein beetje verder in de game komt, dan merk je al gauw dat er wel erg veel upgrades en power ups zijn. Soms is dit een beetje te veel van het goede, wat het onoverzichtelijk maakt en het voegt ook niet veel toe aan de gameplay. Iets waar de game wel in uitblinkt is de balans tussen oud en nieuw. Er zitten genoeg bekende wapens en vijanden in verwerkt om de herkenbaarheid bij de liefhebbers aan te wakkeren, maar ook genoeg nieuwigheid om het niet saai en herhalend te laten zijn.

Leg je DOOM Eternal en DOOM uit 2016 naast elkaar dan kun je niet anders dan concluderen dat er met deze laatste game een serieuzere weg in is geslagen dan zijn voorganger. Iets dat mij persoonlijk wel aanspreekt en dat beter past bij de setting waarin DOOM zich afspeelt. Dat neemt echter niet weg dat er nog altijd voldoende humor in de game verwerkt zit. Een ander aspect aan deze shooter waar we zeker niet aan voorbij mogen gaan is de soundtrack, want damn wat is dat toch lekker. Mick Gordon geeft je genoeg reden om af en toe het volume extra hoog te schroeven om te genieten. Je kunt de tracks die je tijdens je avontuur vindt ook beluisteren in de Fortress of Doom. Dit is een soort hub, waarin je je tussen de levels door bevindt. Naast het luisteren van lekkere muziek kun je ook hier upgrades vinden. De hub voegt -afgezien van dat het een soort rustmoment voor je kan zijn - helaas vrij weinig toe aan de speelervaring en had waarschijnlijk niemand gemist als deze er niet in zat.