Toen ik Fall of Porcupine voor het eerst voorbij zag komen, dacht ik dat het een interessante game zou kunnen zijn. De laatste tijd ben ik steeds vaker te porren voor rustige verhalende games die niet draaien om de hoogste score of het slachten van monsters, maar die veel meer de nadruk leggen op het vertellen van een verhaal waarbij misschien zelfs een traantje weg moet pinken. Fall of Porcupine is exact zo'n game met zo'n verhaal. Ondanks dat, blijft het wel een game en ben ik dus in deze ziekenhuis slice of life-game gedoken om mijn diagnose te stellen: is Fall of Porcupine een leuke game om te spelen?
Fall of Porcupine draait om Finley, een duif die sinds een paar weken in het dorpje Porcupine is neergestreken om in het St Ursula ziekenhuis te gaan werken. Aan het begin van de game leer je dat Finley in dat ziekenhuis een ongeluk heeft gehad, waarbij ook één van zijn patiënten betrokken is geraakt. Je begint de game op de dag dat Finley besluit om weer aan het werk te gaan en volgt zijn leven een aantal dagen lang. Gedurende deze tijd leer je meer over wat er met Finley is gebeurd, leer je meer over de verschillende inwoners van Porcupine en dat in het dorpje lang niet alles is wat het lijkt. Een avontuur van grofweg tien uur waarbij je langzaamaan de verschillende lagen van de game afpelt om tot de kern te komen.
Het verhaal van Fall of Porcupine komt erg traag op gang. De eerste paar uren worden vooral gebruikt om je kennis te laten maken met het dorp, het ziekenhuis en de verschillende personages. De ontzettend kleurrijke cast aan antropomorfe personages maken wel veel goed. Elke dialoog die je aangaat, leert je meer over het personage waar je mee praat, maar ook over je omgeving en de geschiedenis van Porcupine. De game bestaat uit drie hoofdstukken. Tijdens het spelen van de eerste twee hoofdstukken wordt er hier en daar gesuggereerd dat er wat meer aan de hand is. Het begint natuurlijk met het ongeluk dat Finley in het ziekenhuis heeft gehad. Hij heeft er nachtmerries over en hier en daar lijkt het alsof er misschien zelfs iets bovennatuurlijks aan de hand is. In het derde hoofdstuk wordt alles echter een stuk sneller afgerond dan in de eerste twee hoofdstukken, als je het al afronden kunt noemen. Bij het laatste hoofdstuk had ik erg het gevoel alsof er veel te veel informatie in een keer naar je toe geworpen wordt en er niet de tijd genomen wordt om dingen uit te leggen en de eindjes aan elkaar te knopen. Erg jammer, omdat er bij een verhalende game niets vervelender is dan eindigen met meer vragen dan je begonnen was.
Zoals ik in de intro al had aangegeven, is Fall of Porcupine een rustige game die de nadruk legt op het verhaal en niet zozeer op de gameplay. Daar het echter een game is en geen film, betekent dat niet dat gameplay geen rol speelt. Wat de gameplay van Fall of Porcupine betreft, ben ik van mening dat deze zeker passend is voor het soort game dat het is. Je bent voornamelijk veel rond aan het lopen en met andere personages aan het praten. De meeste dagen breng je deels door in het ziekenhuis, waar Finley werkt, en na je dienst heb je de mogelijkheid om het dorp wat te verkennen of met andere personages te praten. Tijdens je dienst krijg je drie patiënten toegewezen die je moet helpen. Dit doe je door middel van korte minigames die simuleren hoe je bijvoorbeeld naar de longen van een patient luistert of iemand medicatie toedient door middel van een injectie. De verschillende minigames zijn enorm simpel en voelen toch een beetje repetitief aan, nadat je een paar dagen in het ziekenhuis hebt gewerkt. De minigames die je buiten het ziekenhuis kunt doen gedurende bepaalde scènes, zijn dan een stuk leuker. Zo kun je met een collega basketballen en zit er een turn-based RPG-achtige combat minigame in.
Naast het doen van minigames die elk rond een halve minuut duren en het praten met andere personages, bestaat de gameplay verder voornamelijk uit rondlopen. Dit is de andere reden waarom Fall of Porcupine zo ontzettend traag is. Je moet elke dag vanuit je huis naar het ziekenhuis lopen om te gaan werken. Dit duurt al best wel lang, omdat je door verschillende schermen heen moet lopen. Ik weet niet hoe het bij de andere versies van de game is, maar op de Nintendo Switch duurt een schermtransitie tussen de zeven en twintig seconden. Nu weet ik dat de Switch natuurlijk niet de meest krachtige console is, maar voor een lichte indiegame als Fall of Porcupine is dat toch behoorlijk lang. Als je je dan bedenkt dat je, alleen al om elke dag vanuit je huis naar het ziekenhuis te komen, bijna een minuut lang naar alleen maar laadschermen aan het kijken bent, voelt dat toch een beetje jammer. Je kunt vanaf een gegeven moment ook de bus pakken om een stuk lopen over te slaan, maar ook daar zit je weer ellenlang naar een laadscherm te kijken.
De laid-back gameplay en, in ieder geval op de Switch, lange laadtijden zorgen ervoor dat Fall of Porcupine een game is die je niet even een paar minuutjes speelt en dan weer weglegt. Je moet er echt voor gaan zitten en de juiste mindset voor hebben om er doorheen te kunnen komen. Gelukkig heeft de game een prachtige visuele stijl die je eigenlijk alleen bij indiegames ziet, die de game een genot maken om naar te kijken. De audio is daarentegen heel subtiel aanwezig. Af en toe heb je zachtjes achtergrondmuziek en tijdens dialogen en minigames heb je geluidseffecten die je kunt horen. Bij sommige scènes werkt de afwezigheid van audio ontzettend goed, maar ik had vaker het gevoel dat er toch iets miste doordat ik geen achtergrondmuziek had. Al is het maar zachtjes of subtiel, een beetje geluid zorgt er al gauw voor dat de wereld wat levendiger aanvoelt.
Tot slot wil ik nog wel even aangeven dat ik regelmatig last had van performanceproblemen tijdens het spelen. Los van de ellenlange schermtransities waar ik om de paar seconden weer op moest wachten, waren er ook een aantal andere tekortkomingen te bespeuren. Zo leek de game vaker moeite te hebben met de Y-positie en Z-positie van Finley, waarbij de duif na een schermtransitie ineens naar de andere kant van het scherm vloog of vanuit de lucht naar beneden kwam vallen. Ook ben ik enkele spelfouten in dialogen tegengekomen en worden tekstballonnen soms niet goed op het scherm weergegeven, waardoor je de tekst niet goed kunt lezen. Voor een game die draait om het narratief en het praten met andere personages, vind ik dit toch best een zwaarwegend probleem.
Fall of Porcupine is een game met ontzettend veel potentie die helaas niet altijd benut wordt. De game wordt online weleens vergeleken met Night in the Woods en ik zie goed waar die vergelijking vandaan komt. Als je houdt van verhalende games waarbij je urenlang stukje bij beetje verder zoekt naar meer informatie en de uitkomst van het verhaal en niet vies bent van wat zwaardere onderwerpen, kun je de game zeker een kans geven. Ikzelf hoopte op een enorme climax die me een kwartier lang snikkend op de bank zou laten zitten, maar die kreeg ik helaas niet. Er wordt gedurende de game, erg langzaamaan, opgebouwd naar iets dat simpelweg niet komt en dat is ontzettend jammer. Paar dat met gameplay die erg passief is en een niet al te soepele performance en je krijgt een game die je eerder weglegt dan je eigenlijk zou willen. Critical Rabbit heeft met sommige stukjes van het verhaal en bepaalde personages laten zien dat ze het zeker in zich heeft om een diepgaand en meeslepend narratief neer te zetten, maar zet dit helaas niet overal door.
Onze eigen Cloud heeft een hele andere missie dan Cloud uit Final Fantasy VII. Het is haar doel om je continu te voorzien van het meest verse en sappige nieuws. Is ze niet aan het tikken, dan slacht ze monsters, bevrijdt ze koninkrijken en komt ze jonkheren te hulp in epische JRPG’s.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Critical Rabbit
Uitgever:
Assemble Entertainment
Release:
15 juni 2023
Reviewscore:
Platforms:
