Review: Gears 5 Xbox One

F-ing shitsticks jongens. Laat ik maar meteen de deur intrappen zoals alleen een Gear dat kan: Gears 5 is dé exclusive voor de Xbox One dit jaar, kanshebber voor beste Xbox One-game van 2019 en zeker kanshebber voor game van het jaar. De Gears of War-games zijn niet meer in ontwikkeling bij Epic, maar The Coalition heeft de vaandel sinds het vorige deel (zij het met enige ondersteuning) van Epic overgenomen en is met de serie een andere koers ingevaren. Deze koers wordt door deel vijf vastgehouden en deze koers is steevast. De game belandde woensdag in mijn inbox en terwijl ik mijn nopjes was, was ik ook ietwat huiverig. De Gears of War-games zijn namelijk niet de games die ik per se zou spelen. Ze zijn dondersgoed - ik heb er niets op aan te merken - maar geef mij maar liever Call of Duty, FarCry of anders Deus Ex. Na namelijk de eerste drie delen gespeeld te hebben, was ik namelijk geen fan, maar ook zeker geen criticaster. Het hield mij niet vast. Met Gears of War 4 had ik al wat meer interesse, maar desondanks is de game niet in mijn collectie gekomen. Door Gears 5 moet daar echt verandering in komen. Omgekeerde volgorde, ik weet het, maar Gears 5 is goed. Heel goed.

Mooiste game van het jaar

Je leest het al in de kop. Gears 5 is de mooiste game van het jaar. Zoals de trouwe lezer misschien wel in enkele reviews is opgevallen, ben ik geen fan van de Unreal-engine. Het levert vaak een typisch korrelig filter op als de game niet ‘inhouse’ is gemaakt. Tenminste, zo lijkt het als je het mij vraagt. Gears 5 draait op de nieuwste Unreal 4-engine en het is finger-licking-good. Vanaf moment één dat je de beelden op je scherm getoverd krijgt, met eigenlijk wel een heel typische openingsscène, valt je kaak op de vloer. De graphics zijn ultrascherp op welk platform je ook speelt. De framerate is behoorlijk stabiel (de basisconsole op dertig frames per seconde, anders op zestig). De engine is in staat om binnen- en buitenomgevingen zonder enige moeite weer te geven, in ook nog eens een veelvoud van verschillende settings. Van een industriële omgeving, tot groen beboste ruïnes waar Lara Croft jaloers op zou worden. Ook urban-omgevingen met vele stadsgezichten zoals cafés en winkels met veel klassieke nuances zoals hout en marmeren bustes worden perfect weergegeven. Zelfs de Romeinen zouden trots zijn op The Coalition hoe New Ephyra vormgegeven is. De wit marmeren muren en zuilen geven zo’n specifieke sfeer in de stad, dat als ik het totaalplaatje in ogenschouw houd, het soms lijkt alsof je naar meerdere games in één kijkt. Dit is een gigantisch compliment want het thema is sinds het vorige deel echt anders, zeker als je de eerste trilogie erbij pakt die beduidend grauwer en bedrukter was. Dat de Unreal-engine 4 veelzijdig is, is bekend. Maar zo? Donders wat goed.

De licht- en deeltjeseffecten zijn top. Gedurende het hele spel is deze perfect in balans en zorgt het voor een perfect sfeertje. Loop je in ruïnes, dan is de sporadische lichtinval gecombineerd met het stof van ingestorte gebouwen perfect uitgevoerd. Loop je in het donker, dan geeft Dave (en later Jack) je een perfecte lichtval. Zo is een van de eerste momenten in een langere donkere tunnel bizar claustrofobisch door het fel wit/blauwe licht terwijl een shitload aan Juvies (inclusief kenmerkende huil) de tunnel vullen. Op deze donkere momenten, zie je ook hoe de blauwe lampen op jouw pak je gezicht oplichten. Klein, maar bizar mooi detail. Wat later in het spel kom je in een oranje opgelichte stad, dankzij het vuur dat om je heen loeit. Dit gecombineerd met het oplaaiende stof, geeft een mooi schouwspel. Schaduwen worden in realtime gerendered (het is genieten met Dave/Jack) en je voelt dat iedere omgeving anders is. Alle assets worden in hoge resolutie weergegeven (check de stands en hun voedsel maar eens) en de game geeft geen krimp. Uiteraard zijn er wat trade-offs op de basis console ten opzichte van de Xbox One X en pc, maar niemand komt zijn ogen tekort. Alle omgevingen, of ze nu binnen of buiten zijn, worden fantastisch weergegeven. En in het bijzonder wil ik de gezichtsanimaties benoemen. Fantastisch en geloofwaardig. Enige puntje is dat de game soms nogal 'tweedimensionaal' oogt. Het zijn met name de assets waar weinig mee gebeurt. Kleine objecten zijn dynamisch: je kunt bijvoorbeeld een stoel omver trappen of een buste uit elkaar schieten, maar een vitrine met een glasplaat erop gaf geen krimp.

Veel momenten die voor grafische pracht en praal zorgen, zijn scripted events. Dit is verre van erg, want zoveel games gebruiken dit. Dit zorgt voor ontzettend fraaie beelden, maar tegelijkertijd blijft een omgeving na deze gebeurtenis statisch. Het level is ingericht zoals het is en daarmee moet je het doen. Dit komt de gameplay geheel ten goede overigens, maar het kapot maken van bepaalde stukken is beperkt. Anno deze generatie mag er toch meer, maar dat lukt in Gears 5 niet volledig. Er zijn plekken dat je bijvoorbeeld barrières kapot kunt maken of waar je die juist kunt creëren, maar daar blijft het bij. Wagens bijvoorbeeld gaan niet kapot, terwijl in de The Division banden en ruiten kapot gaan en deuren zelfs dicht te doen zijn. Het is deze mate van grafische interactiviteit (of noem het mechanieken) die ik dan toch mis, als ik heel kritisch ben. Hiertegenover staat zo’n divers spel als we kijken naar wat er grafisch op je scherm getoverd wordt (inclusief open wereld verkenning), dat het statische vergeven kan worden. In dit geval een klassiek geval van functie boven vorm.

Groteske Gameplay ‘n’ Guns Galore

Na al die jaren sinds de eerste release weet men wel dat dit hoofdzakelijk een cover-based shooter is. De mechanieken zijn simpel. Het is een shooter in de derde persoon, waarbij het zaak is de Locust, Swarm en wat nog meer aan flarden te schieten. Is het niet schieten, dan is het zeker wel ranzig doormidden zagen. Maar het belangrijkste element is het feit dat je dus dekking zoekt achter allerlei zaken zoals muren, omgevallen pilaren, auto’s enzovoorts. En zo baan je jezelf een weg door de game. Belangrijkste verschil is echter dat je voorheen ‘verrast’ werd door vijanden. Dankzij een trigger in de game, spawnden de vijanden en kon je weer even een aantal minuten knallen. Dit principe is niet heel veel veranderd, ware het niet dat de game je nu al gebieden voorschotelt vol met vijanden. Er is subtiel meer keuze hoe je een situatie start: sluipend of pompend met lood. De uitkomst is hetzelfde; een en al wapengekletter terwijl je overrompeld wordt door vijanden. Tevens zitten er scripted stukken in waarbij het bij vlagen op Call of Duty lijkt. Dit is niet erg, want het werkt perfect. Mooie stukken levels veranderen in een bloedbad vol lichaamsdelen, robotstukken en puin. Muziek is hierbij een belangrijk element, want het werkt als indicator (zoals zoveel games) dat er iets dreigt te gebeuren. Is de muziek afgelopen, kan je er vanuit gaan dat de actievolle scene voorbij is. Werkt prima. Kortom, er is niet schrikbarend veel veranderd, maar kleine subtiele wijzigingen in de gameplay geven het net dat nieuwe beetje (maar eerlijk gezegd broodnodige) elan.

Wat echt wel opvallend nieuw is, zijn twee punten. Dave en Jack die je kunt upgraden en het semi-open wereld stuk die zijmissies bieden. Je hebt gedurende het spel weer de ondersteuning van Dave/Jack. Het kenmerkende gebeep/boop doet erg denken aan het koddige van R2D2 en wat mij betreft prima passend binnen het sombere van Gears. Maar hij is tevens je steun en toeverlaat en gedurende het spel kan je hem flink upgraden middels components . Hiervoor heb je drie elementen assault, support en passives die elk weer individueel unieke voordelen geeft. Je kunt vrij snel upgraden waardoor je naast het team waarin je speelt, de broodnodige extra ondersteuning geeft. Kies je meer voor aanval of support? De keuze is aan jou. Makkelijk is de game hierdoor echt niet. Je kunt zelfs tussentijds je upgrades herschikken. Daarbij heb je tussen de (verhaal-)missies door het reizen tussen de gebieden. Dit geeft de indruk dat de wereld open is, maar dit is niet helemaal zo. Dit creëert een semi-open wereld, want je hebt hierbij keuzes om zij-missies te voltooien die je weer voorzien van de extra vaardigheden. Dit maakt een welkome afwisseling van de normale rechttoe-rechtaan gameplay die we al jaren kennen sinds deel één uit 2006. En, stiekem denk ik dat ze het als extra eyecatcher erin hebben gedaan, want elk momentje op de uhm, parasneeuwglider, is om te genieten. Het is voor Gears of War-veteranen bekende kost met een twist en voor nieuwkomers nog steeds een solide game. Paar punten van kritiek echter. Het dekking systeem wordt ook gebruikt om hoger gelegen richels te beklimmen. Dit werkt vertragend en had in mijn optiek anno 2019 anders gemoeten, dan wel vloeiender op zijn minst. Tevens is lang niet iedere richel om te beklimmen. Dit beperkt de game niet zozeer, maar is wel een smetje op de verder puike gameplay.

Magnifieke Multiplayer Manie

En ja jongens, wat is een shooter zonder multiplayer? Niets toch? Ook deel vijf stelt hier totaal niet in teleur. Sterker nog, alles is met meerderen te spelen. Geen enkele gamemodus is overgeslagen door de ontwikkelaars en wat mij betreft is dit een van de weinige games waarin de term multiplayer echt goed wordt begrepen. On- en offline! In het kort, je kunt lekker co-oppen op de bank met twee van je vrienden tegelijkertijd. Praktisch geen game doet dit meer tegenwoordig in dit genre. Hoewel de game op de bank met je vrienden ontzettend tof is, komt de game nog meer tot zijn recht in de online modi. Alles wat je al kende, zit er wederom in, oftewel de game zit propvol. Team Deathmatch, Horde-mode (in mijn optiek beter dan Zombies van CoD) en zelfs tegen bots. Heerlijk. De toevoeging van de nieuwe Arcade Mode is geslaagd. Het geeft de traditionele Gears net even een andere dimensie. Het gevaar van deze optie is wel dat ervaren spelers je gigantisch kunnen ownen. Over ownen gesproken, dit wordt keihard duidelijk in deze spelmodus. Ouderwets je spray achterlaten is als een digitale fallus en lekker in your face.

Alle modi spelen prima. Ik heb elk van de multiplayer opties geprobeerd en nergens had ik het gevoel dat ik niet mee kon komen. En laat ik duidelijk zijn, in Gears ben ik een noob. Ik speel veel shooters, maar niet één als deze en toch pakte ik mijn aandeel van kills of flags et cetera. Het is een shooter die niet alleen de tand des tijds prima doorstaat (de basis was namelijk al solide vanaf dag één), maar redelijk uniek blijft. The Division komt in de buurt, maar toch moet ik zeggen dat Gears het beter doet. Eerlijk is eerlijk, de game bestaat al wat langer en Epic (de moeder van alle shooterontwikkelaars) stond aan de basis. Je kunt heerlijk levelen en uiteraard gaan voor skins en wapens die je middels supply drops krijgt. Allemaal wel bekende kost om eerlijk te zijn. De ontwikkelaar en uitgever beloven een continue stroom van updates en ondersteuning. Mijn verwachting is dat men hier niet in teleurgesteld wordt, al is het alleen maar omdat dit een broodnodige game voor Microsoft is, waar alles aan gelegen is om goed te doen voor een commercieel groot succes.