Review: Ghosts 'n Goblins Resurrection - Niet de beste wederopstanding Nintendo Switch

Opa vertelt: vroegah was gamen moeilijk. Je werd niet bij het handje genomen met allerlei tutorials over hoe je de jump button gebruikt, in-game uitleg over hoe je upgradesysteem werkt of online walktroughs. Nee, met een beetje mazzel was een game populair genoeg dat je een walktrough van de uitgever kon kopen. Zo niet, dan was je aangewezen op je eigen exploratie, doorzettingsvermogen en skills. Wat checkpoints om je enigszins te helpen het einde van de game te bereiken? Welnee joh. In enkele games was een wachtwoordsysteem verwerkt waarmee je direct naar het level kon waar je vorige keer was gebleven, maar in veel games ook niet. Eén van die games is Ghosts 'n Goblins. Alleen weet Capcom zo'n titel met grote nostalgische waarde goed te vertalen naar een vermakelijke game vandaag de dag? Ik vertel het je.

Beter dan het origineel?

Als je het origineel ooit hebt gespeeld of gezien, dan snap je precies waar de titel vandaan komt. Ghosts 'n Goblins stikt namelijk van... zombies. En natuurlijk spoken, goblins en ander gespuis. Voor het verhaal hoef je het niet te doen. Het verhaal is nog ouder dan de game is en oppervlakkiger dan menig Nederlands weiland. Je bent een ridder en een demoon ontvoert je prinses. Tijd om je in het harnas te hijzen en op zoek te gaan naar die duivelse kidnapper. Dat harnas speelt nog best een grote rol in de game, want dat is namelijk gelijk ook je health bar. En als je dacht dat je harnas per onderdeel van je lijf afdondert dan heb je het mooi mis. Nadat je twee keer bent geraakt, sta je al in je onderbroek.

Ghosts 'n Goblins Resurrection is wel een waar feest der herkenning. Zowel de levels als de vele vijanden zijn in een nieuw jasje gestoken, maar nog wel herkenbaar uit de game die we vroeger speelde. Het enige verschil met vroeger is dat je nu wat duidelijker kunt zien wat de vijand precies moet voorstellen. De spookjes die de game rijk waren in het origineel namelijk nauwelijks thuis te brengen en zagen er eerder uit als een stel vliegende hot dogs. Capcom heeft de game in dat opzicht echt mooi weten te vertalen naar de tegenwoordige tijd, maar het moet gezegd: die transformatie geldt niet voor alle fronten van de game.

Maakt je leven tot een hel

Een game als dit staat natuurlijk al te boek als een gemene game die erg moeilijk is. Gelukkig zijn er best wel wat checkpoints te vinden in de levels, waardoor je je voortgang niet volledig kwijt bent als je doodgaat. Dat wil echter nog steeds niet zeggen dat het niet moelijk is. Bovendien moet je altijd alert zijn en opletten. Een level bestaat namelijk uit verschillende checkpoints die worden aangeduid met een blauwe of rode vlag. Maar van die blauwe zijn er minder. Dus als je doodgaat en je drukt te snel op A word je weer teruggeworpen naar een blauwe vlag en moet je weer een heel stuk opnieuw doen. Erg vervelend, maar dat is nog één van je minste zorgen.

De game is namelijk qua moeilijkheid zeker niet gedowngraded. Oke, er zijn nu checkpoints en dat is best fijn, maar de levels zijn ook in deze wederopstanding onvergeeflijk. Waarom vraag je je af? Nou bijvoorbeeld, omdat er vijanden tussen zijn die je vrijwel niet kunt ontwijken. Dat is op zich niet zo'n punt, totdat je tot de conclusie komt dat je slechts drie keer geraakt mag worden en dat je nauwelijks armor kunt vinden om je harnas weer te repareren. Ook gebeurt het met enige regelmaat dat vijanden precies spawnen waar jij je op dat moment bevindt. Inderdaad, daar kun je dus helemaal niks tegen doen. Ook dat is niet zo erg, maar wel als je slechts drie keer geraakt mag worden.

Je ergste vijand

Dacht je dat ik al klaar was met vertellen hoe ongelooflijk oneerlijk deze game in elkaar steekt? Nou, niet dus. Ik hou persoonlijk best van een uitdaging en zeker ook van moeilijkere games, dus dat is ook positief aan deze game. Maar Capcom lijkt er voor te hebben gekozen de game moeilijk te maken om het moeilijk maken. Dus zijn er - net als in het origineel overigens - dingen ingegooid die je niet kunt ontwijken, maar lijkt ook de besturing regelrecht uit de jaren '80 te komen. Sir Arthur springt als een houten klaas door de levels heen en kan met moeite een klein gat overbruggen waar Super Mario met twee vingers in de neus overheen zou springen. De besturing is in deze game je grootste vijand. Als die maar enigszins soepel hadden geweest had de game al een stuk aangenamer aangevoeld.

Er zijn wel dingen die je kunt doen om het allemaal wat dragelijker te maken. Door de moeilijkheidsgraad zo laag mogelijk in te stellen verschijnen er een stuk minder vijanden en kun je je dus beter staande houden, maar zelfs dan is het nog knap lastig. Als je een vriend of vriendin in de buurt hebt die jou een handje wil helpen, dan is het aan te raden de game in de twee speler modus te spelen. Je parter speelt als één van drie spoken die ieder ook vijanden kan verslaan, maar ook bepaalde krachten heeft. Hiermee kun je Arthur bijvoorbeeld oppakken of tijdelijk beschermen in een soort zeepbel. Daarnaast zitten de levels vol met bepaalde feetjes die je kunt pakken. Als je er genoeg hebt, kun je je skill tree upgraden en heb je een aantal superaanvallen tot je beschikking die je leven ook wat makkelijker maken.