Review: God of War Collection PlayStation Vita

God of War verscheen in 2005, waarna er in 2007 een vervolg verscheen. Ongeveer gelijktijdig met het derde deel werden deze twee PlayStation 2-games naar de PlayStation 3 geport in 2010, met licht geüpgradede graphics en de toevoeging van de geliefde trophies. Ondertussen leven we vier jaar later en komt de God of War Collection nogmaals uit, dit keer voor de PlayStation Vita. Dat klinkt verdacht veel als mosterd na de maaltijd, alhoewel de games natuurlijk wel pareltjes zijn.

Niet moeders mooiste

Wanneer je start met de originele God of War-game op de Vita, valt het meteen op dat je hier te maken hebt met een port van een port van een game uit 2005. Niet alleen komt de resolutie niet overeen met het Vita-scherm, waardoor er te allen tijde zwarte randen zichtbaar blijven naast de actie, ook de omgevingen en karakters ogen kaal en onaantrekkelijk. Ook God of War 2 heeft hier last van, al ziet deze game er, vooral door het aantrekkelijke decor, een stuk aangenamer uit.

Naast de gameplaysequenties, zul je ook een hoop cut scenes tegenkomen. Dit zijn echter nog altijd dezelfde als die men in de PlayStation 2-versies kon waarnemen, waardoor het iedere keer een vreemde overgang blijft van (poging tot) HD naar SD en andersom. Wat de speler echter compleet uit de ervaring trekt, is het enorme verschil in audiokwaliteit. Tijdens de klassieke cut scenes klinkt alles alleraardigst, maar wanneer je Kratos zelf bestuurt en hij een kreet uitslaat tijdens een gevecht, dan klinkt het nergens naar. Hoewel ik geen audiofiel ben, herken ik hier onmiddellijk een port waar niet veel meer moeite voor gedaan is dan nodig was.

Vertrouwde actie

Normaal laat ik me zelden uit over de audiovisuele pracht of tekortkomingen van een game, voordat ik het over het verhaal en de gameplay heb gehad. Bij een port van zo'n oude game kijk je echter onmiddellijk naar de kwaliteit van de graphics en audio, want daar is het nou eenmaal een port voor. Daarnaast is de actie nog net zo als vroeger. De games spelen beiden nog altijd heerlijk weg en namen mij als speler terug naar andere, sommigen zullen zeggen betere, tijden. De game is niet onwijs moeilijk, maar vroeger deed men aanzienlijk minder moeite om alles voor je voor te kauwen, zoals tegenwoordig het geval is. Deze extra uitdaging kan ik vandaag de dag waarderen, al komt het wel erg vaak neer op trial-and-error.

Hoe dan ook, zowel het hakken als het klauteren voelt goed aan. De controls zijn goed overgezet naar de handheld van Sony en door de vloeiende gameplay was ik eerlijk gezegd al snel gewend aan de gedateerde audiovisuele presentatie. Jammer is alleen dat de speler bij iedere kist zijn of haar vinger een tijd lang op de rear touch pad moet houden om deze te openen. Dit dient eigenlijk als het enige bewijs dat het hier een Vita-game betreft, want overige acties worden gelukkig uitsluitend met knoppencombinaties verricht. Toch merk je als speler op momenten dat er veel vijanden op het scherm aanwezig zijn, dat je hier wel degelijk een Vita-port speelt. Soms kakt de framerate iets in, waardoor de actie wat minder soepel verloopt. Dodelijk? Nee. Vervelend? Ja.

Voor jou

Uiteindelijk betreft het hier twee fantastische games, die wellicht niet volledig tot hun recht komen op de Vita. Moet iemand deze games vandaag de dag eigenlijk nog wel spelen, en zo ja, wie dan? Dat is echter een simpele vraag. Heb je de originele games gespeeld op de PlayStation 2? Dan heb je alleen iets te zoeken bij deze Vita-port als je een ontzettende fan bent en die tijden onderweg nogmaals wilt beleven. Heb je de PS3-port gespeeld, dan kun je God of War Collection op de Vita links laten liggen. Heb je de games nog nooit gespeeld, houd je van hakken en klauteren en heb je een Vita? Aanschaffen die hap. Twee klassiekers voor zo'n dertig euro, dat is geen onaardige deal.