Review: GRID Xbox One

Racegames, ik ben er altijd voor te porren. Helemaal als ze van Codemasters komen. Voor dit jaar heeft de ontwikkelaar uit Warwickshire besloten om GRID een reboot te geven. GRID is (geloof het of niet) een deel in de TOCA-serie van Codemasters, of beter gezegd de Touring Car Championship uit Engeland. Ondertussen zijn er in de loop der jaren meerdere zijstappen gezet om ook andere klassen toe te voegen. Dit heeft als resultaat dat we van TOCA Touringcar Championship uit 1997 aanbeland zijn bij GRID tweeëntwintig jaar later. De games staan synoniem voor echt wiel aan wiel racen en proberen zo dicht mogelijk bij het racen an sich te blijven, maar tegelijk zo toegankelijk mogelijk te houden. Voor dit jaar hebben ze niemand minder dan Fernando Alonso weten te strikken als adviseur en ook om zijn naam (en eigen kledinglijn Kimoa) lekker te misbruiken. Maar bovenal om aan het einde van zijn cup tegen hem te racen. Afgelopen jaar heb ik Onrush mogen reviewen die mij erg kon bekoren door de gameplay. Of Codemasters ook dit jaar na F1 2019 een puike racegame op pole position weet te krijgen, lees je verder in deze review van GRID.

Racen, racen en nog eens racen

Nogmaals, als we willen racen, is er geen fijnere ontwikkelaar dan Codemasters. Zij zijn wel de keizers onder de ontwikkelaars, die op constant niveau puike racegames eruit weten te pompen waar de games het racen tot een kunst weten te verheven. GRID is wederom zo een game. Met ruim honderd(!) cups die weer onderverdeeld zijn met verschillende races en klasse wagens, waar je voor de overwinning strijdt. De gameplay is dus zo rechttoe rechtaan als het maar kan. Je racet of voor de hoogste positie of de snelste tijd. Voor de races beginnen, krijg je de gelegenheid om in één ronde – een hot lap – de pole position te bemachtigen. Lukt dit niet, dan kun je het nogmaals proberen, wat wel enigszins van de racedruk doet afnemen. Jammer, maar een begrijpelijke keuze omdat de frustratie groter is wanneer je hier niet in slaagt, zeker als je de baan niet kent. Pole position verschaft je immers van een veel betere uitgangspositie, maar ja dat hoef ik jullie niet uit te leggen. Kies je niet voor de hot lap, dan start je gewoon achteraan als zestiende. Je hebt vijftien tegenstanders, met elk hun eigen rijstijl. Dit merk je best wel: de één rijdt continu op je in en de ander is redelijk mijdend en dus een voorzichtige rijder wat bijvoorbeeld in regenraces meer van pas komt. Ook heb je races gericht op het neerzetten van de snelste ronde, terwijl iedereen op de baan is. Geheel andere insteek, zeker als je gehinderd wordt. Maar wat zij kunnen, kan jij beter. Of moet ik zeggen harder?

Voor GRID heeft Codemasters het Nemesis-systeem geïntroduceerd. In het Nederlands vertaald, betekent Nemesis vijand. Hoewel GRID echt het wiel aan wiel racen en het hier en daar uitdelen van een tik toelaat, reageert de kunstmatige intelligentie van de game op jouw acties. Als jij dus te vaak op een tegenstander inbeukt, wordt hij of zij je Nemesis en gaat zich hierdoor agressiever tegen jou gedragen. Oftewel, de kans is erg groot dat je van de baan gebeukt wordt. Gelukkig is er nog een handig hulpje in de vorm van je teamgenoot. Je kunt middels de vierpuntsdruktoets heel eenvoudig een commando geven om aan te vallen of te verdedigen. Hierdoor kan je simpel, maar heel effectief een tactiek bepalen. Sta je voor en wil je je voorsprong uitbreiden en ligt je teamgenoot achter je? Laat je hem verdedigen. Of, ligt hij paar posities achter je, dan kun je hem laten aanvallen, zodat de druk aan jouw bumper afneemt. Vice versa werkt dit natuurlijk ook, zodat jij posities kunt klimmen. Deze mechaniek past en werkt erg goed in de game en laat jou vooral lekker racen. Ik maakte er echt veel gebruik van. Er zijn verschillende klassen zoals de GT’s, JDM, Invitational en de Cup van Fernando Alonso (ja, inclusief Formule 1 met die heerlijke gillende V8). Hierin race je met Aston Martins, Ferrari's en Porsche's, maar ook met simpelere Honda’s, Volkswagens en Mini's. Iedere auto en zijn klasse is daardoor beduidend anders. Je moet iedere keer je rijstijl aanpassen en ik had vooral moeite met de Australische V8 monsters. Desalniettemin was het echt tof en kreeg ik nergens het gevoel in het diepe gegooid te worden, door de prima opbouw in de klasse en moeilijkheidsgraad. Het draait dus om het racen en dat komt ten goede aan de gameplay.

Gameplay op de eerste positie

GRID staat dus echt in het teken van racen, maar rijdt het dan ook wel lekker? Nou zeker. Als de game opstart, word je direct in een vette en sterke Corvette gestopt. Dit is niet erg, want de game neemt je bij de hand met alle rijhulpmiddelen geactiveerd. Zodoende krijg je een redelijk idee hoe de verschillende klassen rijden en in de verschillende omstandigheden. Dit soort hulpmiddelen zijn voor beginners prima, maar al snel had ik ze gedeactiveerd. Wat overbleef was een goed reagerende game. De besturing laat wat ruimte over voor het incidentele gooi-en-smijtwerk met je auto, maar straft je af als je te ver gaat. Het viel me vooral op dat randen, banden en vangrails elke keer echt anders reageerden. De stoeprand gooit je omhoog, waar een bandenstapel je een andere richting op doet draaien. De wagens hebben elk hun eigen grip, gewicht en reageren beduidend anders op het gas- of rempedaal. De physics zijn dus echt op orde, waarbij de balans tussen realisme en arcade iets meer naar arcade neigt. Wat wel apart was, was dat ik een enkele keer een Terminal Damage uit het niets kreeg. Althans, ik schampte weliswaar de muur, maar ineens stond ik stil. Misschien vreemde collision detection, maar ik had al niet tegen de muur moeten zitten, tenslotte. Je kunt een terugspoelfunctie activeren (Flashbacks), maar zoals gezegd stond dit uit. Wat je ook kunt aanpassen, is de afstelling van je auto. Dit is gelukkig versimpeld, om de aandacht echt op het racen te houden. En hoewel het simpel is, merkte ik echt wel de verschillen. Het kan dus lonen om je te verdiepen in wat je afstelling doet om zo op elk circuit snel en doeltreffend de beste afstelling te krijgen. Puristen moeten kijken naar Asetto Corsa of zelfs Forza Motorsport die veel uitgebreidere opties bieden. Maar voor GRID zou dit echt te overdreven zijn. Het racen moet puur en toegankelijk zijn en deed mij daarom ook denken aan Project Gotham Racing.

Het gevoel dat de game je hierdoor geeft, zorgt ervoor dat de leercurve niet al te steil is. Elke klasse begint met een relatief simpele race met lage doelstellingen. Hierdoor verdien je eenvoudig geld om je voor elke cup te voorzien van een passende auto. Deze opzet is prima en geeft je de kans om elke soort wagen onder de knie te krijgen. Voor elke cup kun je de (steeds moeilijker te behalen) gouden beker behalen, om uiteindelijk ook de GRID World Series te unlocken. Dit werkt echt prima, hoewel het uiteraard totaal niet origineel is. Als je je doelstellingen behaalt zoals het winnen van races of een X aantal keer schakelen, levert dit je niet alleen geld op, maar ook nieuwe liveries, banners en accolades om je wagen van een uniek uiterlijk te voorzien. Sommige wagens zijn echt, sommige fictief, maar je treft in ieder geval echte merken en sponsoren aan. Dit draagt toch bij het enigszins realistische gevoel van de game. De liveries waren niet altijd mijn smaak en hoewel je het kunt aanpassen, liet ik de auto vaak voor wat het is. Je levelt wat en je kunt zelfs prestigen voor nog meer unieke aanpassingen. Je hebt dus continu wat om voor te racen. Je progressie wordt constant beloond en deed mij daarom denken aan Call of Duty. Het enige jammerlijke wat ik niet in de review kon testen, is de multiplayer. Want wat ik nu al zeker weet (ok, gokje) is dat Skirmish (wie houdt het langste uit in een arena en schade volledig aan, a la Destruction Derby) of een ouderwets potje wiel aan wiel racen online puik gaat werken. Want net als shooters geeft het genre racen dit competitieve element al garantie tot een prima potje online plezier.

Beeldschoon als een Ferrari en oorstrelend als een V8

Als er iets is dat meteen in het oog springt, zijn het wel de visuals. De EGO-engine is toe aan zijn derde versie en jongens wat is dit likkebaardend mooi. De eerste eyechatcher is de openingsrace die in de avond wordt gereden. Alle felle lampen, lichteffecten en weerspiegelingen laten de grafische kracht zien van deze engine, die al eerder liet zien hoe mooi het kan zijn met F1 2019. Schaduwen worden ook op een uitzonderlijk mooie manier weergegeven. Op een gegeven moment zag ik gewoon de schaduw van het hekwerk op mijn wagen in realtime, terwijl ik ruim tweehonderd reed, weergegeven worden op mijn auto. De zonsondergang zorgt voor fraai warm, maar verraderlijk licht. De regen maakt alles grijs, maar in tijden heb ik niet zulk realistisch weergegeven regen gezien, ook niet bij WRC8. De wagens zijn mooi, maar dan weer niet zo gedetailleerd als in Forza Horizon of Motorsport. Sommige textures zijn wat vlakkerr dan de ander, hoewel dit niet vreemd is om de game optimaal te laten presteren. Vooral in de snellere formule wagens wil je de sensatie van snelheid ervaren. Dit lukt erg goed, helemaal als je met een Formule 1 wagen in de nauwe straten van China racet met regen. Billenknijpend vet kan ik je vertellen. De wagens en alle interactie is goed vormgegeven en op geen enkel moment kon ik de game echt betrappen op statische modellen als het om de wagens gaat. Met zestien auto’s tegelijk op het scherm, geeft de game op de Xbox One X geen krimp. Wat dat betreft, is de engine alom geprezen om zijn kracht.

Geluidstechnisch klinkt het werkelijk waar uitstekend. Elke motor is te onderscheiden en elke wagen klinkt uniek. Of je nu een viercilinder hoort, een twaalfcilinder of hoogtoerige V8; allemaal stuk voor stuk een oorgasme. Het commentaar is trouwens ook goed gedaan. Voor de race begint, krijg je een korte introductiefilm. Kap jij die af, dan reageert de commentator wisselend op deze actie. Altijd in de trant van ‘oh het lijkt erop alsof we nu al beginnen’. En ook tijdens de race kun je de commentator horen reageren op jouw acties. Plus, als je verder van de tribune en daarmee de omroeper rijdt, hoor je de stem zachter. Vet detail als je het mij vraagt. Tijdens de races heb je geen muziek wat voor de echte racefanaat alleen maar prima is. Gezien de setting van de game, past het net wat beter. De focus blijft hierdoor op het racen en wordt het geen Need for Speed. Wel zijn er een aantal bugs. Als je de filmpjes snel skipt, kan soms de muziek iets achter lopen, waardoor het bij de start nogal vreemd kan klinken. Grafisch zijn er ook enkele vage dingen. Als je een auto moet selecteren, kan ie nog wel eens blijven hangen. Heb je een Golf GTI geselecteerd, kijk je naar een model van een Honda S2000. Of crashes die sowieso gescript lijken te zijn, missen soms een aantal frames als je verder van de actie verwijderd bent. Plus, wat ik wel een grote irritatie vond, is dat de game soms opnieuw begon, terwijl ik in een race de game op pauze had gezet en switchte naar het dashboard van de Xbox. Jammer, maar ik hoop dat dit wordt aangepakt.