Review: Loot River - Slaaf van het model Xbox Series

Heb je het al gehoord? SUPERHOT geeft tegenwoordig ook games uit. Ja, de makers van de populaire John Wick-esque slow motion first-person shooter met dezelfde naam zijn tegenwoordig ook indiegame uitgevers. De eerste op de lijst is Loot River. Deze game oogde al interessant, toen ik de eerste trailer voorbij zag racen tijdens ID@XBOX. Als je mijn eerdere werk hebt gelezen of mij gesproken hebt, dan weet je dat ik hou van unieke concepten in games. Laat het nou ook zo zijn dat ik niet vies ben van een roguelike en mezelf een veteraan durf te noemen op het gebied van de Soulsborne-franchise. Loot River weet wat het is. De hamvraag is nu echter of het ook een goede game is? Wees klaar om te varen op verrot hout en jezelf voor te bereiden op de horror uit de diepte. We gaan een potje bloederig Tetris spelen in Loot River.

Gently down the stream

In Loot River speel je als een plaagdokter cosplayer, die terecht is gekomen in een soort loop. De meeste roguelike games hebben dit concept natuurlijk, zodat er een narratieve uitleg is voor waarom deze game bestaat. Ik kan je nog niet echt goed vertellen wat het verhaal is, op wat cryptische concepten na. Het is een typisch Soulsborne verhaal. Oftewel je speelt deze game drie keer uit, bezoekt de wiki en daarna heb je ongeveer een idee waar ze het in godsnaam over hebben. Gelukkig hou ik wel van dit soort storytelling. De manier waarop Loot River is vormgegeven is daarom ook fraai. Cryptisch verhaal, duistere wereld, schone pixel-art. Yup, menig Soulsborn fan gaat zich snel thuis voelen.

We moeten het natuurlijk even hebben over het Tetris-gedeelte. Loot River heeft een soort van platforming. Jij stuurt namelijk de drijvende blokken aan. Je lost kleine puzzeltjes op, zodat je verder kunt. Je moet rekening houden met vormen, nauwe gangetjes en hoogteverschillen. Daarnaast zijn er natuurlijk ook valstrikken, vijanden en loot aanwezig op deze platformen dus denk goed na, voordat je alles aan elkaar vastplakt. Loot River maakt het reizen via deze blokjes aangenaam vlug. Het voelt goed om jezelf te verplaatsen via dit systeem en het is iets wat je natuurlijk niet elke dag meemaakt. Loot River scoort hier dus ook mooi puntjes. Uniek, effectief en vermakelijk genoeg. Tetris heeft op deze manier nog niet zijn charme verloren.

Dead Cells deed het beter

Weet je, dat Loot River spijkerhard is, kan ik waarderen. Dat het vaak oneerlijk en willekeurig aanvoelt, kan ik nog accepteren. Waar mijn bloeddruk echter een beetje last van heeft, is de manier van progressie in Loot River. Elke keer als je een level doorvaart, dan kom je terug bij je basis. Sanctuary heet het. Hoe verder je in de game komt, hoe meer NPC's zich daar verzamelen. Elke NPC heeft een doel. Je kunt bijvoorbeeld de bard betalen met coins, hij deelt informatie en uiteindelijk ook een nuttig item. Je kunt ook met knowledge, die eruit zien als blauwe ballen ironisch genoeg, nieuwe wapens, armor en spells ontgrendelen.

Stel je voor dat je na twee rondes 29 van die ondingen hebt verzameld. Je kan in deze tussenstop het niet investeren. Je moet per se meteen het gehele bedrag besteden, anders gaat het feestje niet door. Dus als je dat ene wapentje wilt hebben, kost je dat dertig blauwe ballen en anders heb je dikke pech. Je kunt je wellicht voorstellen dat het ontzettend vervelend is, als je sterft met zoveel progressie potentie op zak. Het maakt het extra zuur, omdat andere games in het genre dit al goed in de gaten hadden. Dead Cells benoem ik in dit kopje. De twee games zijn vergelijkbaar, maar Dead Cells zorgde ervoor met één beslissing dat het hele systeem werkt. De optie om te investeren wat je wilt tijdens deze rustmomenten. De combinatie van de keiharde moeilijkheidsgraad en alles permanent verliezen, is simpelweg gewoon niet heel aantrekkelijk of vermakelijk.

Parry King

Laten we nog wat dieper ingaan op de combat, want dat is natuurlijk het belangrijkste element in Loot River. Te allen tijde hou je twee wapens vast. Je hebt je armor, je spells en je stats. Dark Souls inspiratie komt dus niet voor in enkel het design van de wereld en vijanden, maar ook in hoe de game daadwerkelijk speelt. Wapenschade schaalt met Strength en Dexterity. Als we al niet eens de moeite nemen om andere namen te verzinnen, dan weten we hoe laat het is. Goed, ik waardeer de open kaart wel. Alles wat je verwacht te vinden in een Dark Souls-game, ga je vinden in Loot River.

Wapens hebben speciale zware aanvallen, wat zorgt voor de meeste variatie in de vele wapens die je uiteindelijk vindt en ontgrendelt. Er is een ontwijkingsrol, maar die werkt niet altijd even fijn. Hetzelfde geldt voor de parry in Loot River. Wanneer alles op zijn plek valt, dan is er echt plezier te vinden in Loot River. Maar te vaak heeft de combat last van kinderziektes. Alles is ontzettend klein op je scherm, door de minimale art-stijl. Dit zorgt ervoor dat veel signalen, zoals healthbars, gevechtsanimaties, etc. onoverzichtelijk zijn. Daarnaast kan de combat traag en onverschillig aanvoelen. Komt dit doordat het in de basis een roguelike blijft? Heeft het de vele extra items nodig om soepel te spelen? Ik weet het niet. Ik weet wel dat Loot River het mij vaak moeilijk maakte om gemotiveerd te blijven om door te gaan.