Review: Mafia III PlayStation 4

Jarenlang heb ik er op moeten wachten en enkele dagen geleden was het dan eindelijk zover. De nieuwe Mafia-game, Mafia III, viel met een zacht plofje op de deurmat. Enthousiast als een kind in een snoepwinkel scheurde ik de enveloppe open en voerde de schijf, niet bepaald zachtzinnig, aan mijn PlayStation 4. De eerste paar uur waren geweldig, maar de daaropvolgende uren zakten al snel af qua enthousiasme. Waarom dat zo is, lees je uiteraard in onderstaande review.

Dit is storytelling!

In Mafia III stap je af van de uit Sicilië afkomstige spaghetti-etende gladjakkers en kruip je in de huid van, de compleet tegenovergestelde, Lincoln Clay. Deze veteraan komt vers van de boot uit Vietnam, met de nodige onderliggende trauma's, aan in het fictieve New Bordeaux. We zitten aan het einde van de jaren zestig en de stad is eigenlijk een kopie van New Orleans. Dat betekent goede muziek, levendige straten en vette auto's. Enfin, bij gebrek aan beter sluit Clay zich aan bij de Black Mafia. Dit zijn oud bekenden van Clay en diens leider fungeert tevens als vaderfiguur voor weeskind Lincoln. Het duurt natuurlijk niet lang voordat de Black Mafia het aan de stok krijgt met diverse groeperingen. Zijn het niet de Haïtianen, dan zijn het de Italianen wel. Het resultaat? Een eenzame Lincoln Clay met een wond van jewelste.

Hier begint ons verhaal. Clay wordt voor dood achtergelaten en wie komt hem te hulp? Precies, de priester. Het verhaal wordt verteld als een soort documentaire, waarbij bekenden van Clay vertellen hoe, waar en waarom de pleuris uitbrak. Na een korte cutscene kruip je weer in de huid van de anti held en help je werkelijk alles naar de gallemiezen. Clay is uit op wraak en dat gaat hij hoe dan ook krijgen. Een simpele kill is echter niet genoeg. Nee, iedereen moet lijden zoals Clay dat ook doet. Het doel is om alle buurten van de Italianen over te nemen. Dit doe je door missies uit te voeren en uiteindelijk de onderbaas van dat district te vermoorden. Het verhaal is dan ook direct het sterkste punt van Mafia III. De manier van vertellen en het geen blad voor de mond nemen, zijn een sublieme zet van 2K geweest. Niet alleen komen de negatieve aspecten van de Vietnam Oorlog sterk naar voren, maar ook taboes zoals de apartheid worden niet weggemoffeld.

Net zo glad als Vito

Hoewel we dit keer niet met een gladjakker, maar een ruige oorlogsveteraan, spelen, heeft de game zeker wel zijn eigen gladde momentjes. De gameplay is bijvoorbeeld zeer goed. De auto's rijden lekker en het schieten werkt zeer bevredigend. Vooral het geluid dat de game weet te produceren is een genot. Menig autoliefhebber zal natte dromen hebben van de ronkende motoren en de wapens zelf ratelen lekker door. Een demper produceert het bevredigende geluid dat je verwacht en een shotgun klinkt oorverdovend goed. Daarbij bestuurt de game ook nog eens zeer lekker. Clay is responsief en doet daadwerkelijk wat je wil, op én keertje dekking zoeken na dan. De echte ster heeft echter vrij weinig met de game zelf te maken en dient eerder ter ondersteuning van de setting. De echte ster is namelijk de soundtrack. New Orleans staat bekend om zijn rijke muziekgeschiedenis. Daarbij heeft de oorlog veel muzikanten geïnspireerd tot het maken van ware klassiekers. Denk bijvoorbeeld aan The Rolling Stones, The Animals en Jimi Hendrix.

De hoofdrolspeler uit Mafia II, Vito Scaletta, is goed glad, maar kent natuurlijk ook een aantal negatieve punten. Zo heeft Mafia III die ook. De game loopt namelijk niet altijd even lekker. Het zijn de welbekende bugs en glitches, maar bij een dermate grote titel vind ik dat niet kunnen. Regelmatig heb ik last gehad van pop-ins en vijanden die een soort crabwalk doen. Daarbij is de framerate ook niet altijd constant waarbij hij een aantal keer zeker wel onder de dertig frames per seconde duikt. Jammer, want dit soort minpuntjes leiden enorm af van een over het algemeen erg goede game. Echter heb ik niet alleen op technisch vlak aanmerkingen, maar daarover later meer.

Ups en Downs

Zoals eerder gezegd is de manier van storytelling werkelijk waar subliem. Alles klopt gewoon en de cutscenes zijn, zonder gelul, om op te vreten. Alles oogt haarscherp en ook de voice acting is van de bovenste plank. Helaas moet ik met pijn in mijn hart zeggen dat de graphics buiten de cutscenes om beneden niveau zijn. Geregeld heb ik er aan zitten denken om een zonnebril op te zetten want op momenten is alles dermate overbelicht dat het gewoon storend wordt. Daarbij lijkt niet alles even zorgvuldig te zijn afgewerkt. Zo ben ik meer dan genoeg flora tegengekomen die met zoén kinderkartelschaartje lijken te zijn geknipt. Zeer zonde, zeker wanneer je net uit een cutscene komt waarin alles en iedereen levensgetrouw is nagemaakt. Mijn laatste klacht komt voort uit de open wereld. Hoewel Mafia II ook een eigen open wereld heeft, is deze vrij lineair en diend meer ter ondersteuning van de missies. Dit keer is dat anders. Mafia III heeft namelijk een grote open wereld waar je kan gaan en staan waar je wil. Hoewel New Bordeaux bruist van de sfeer ontbreken er dingen om te doen. Er zijn geen spontane missies die je alleen op straat tegenkomt en dat had de wereld echt heel goed kunnen gebruiken.

Wat dan wel weer tof is, zijn de onderbazen (Vito, Burke en Cassandra) en het verdelen van territoria. Het doel is namelijk om buurten over te nemen, wanneer dit lukt, moet je deze toewijzen aan én van jouw drie onderbazen. Als wederdienst krijg je een perk die het leven een stuk aangenamer maakt. Het kan echter voorkomen dat én van de onderbazen ontevreden is met de verdeling en dan zijn de rapen gaar. Het draait dus ook om, best wel moeilijke, keuzes maken en dat is erg tof. Wat dan wel weer jammer is, is het feit dat de game op den duur repetitief kan aanvoelen. Het knallen en sluipen blijft altijd tof (vooral als je iemand in de knie raakt en diegene vervolgens ziet dubbelklappen), maar je doet tussen de grote missies door constant hetzelfde. Dan ruim je weer een hoerenhuis uit en het volgende moment vernietig je weer een kostbare lading van de tegenstander. Leuk voor de eerste vijf keer, maar daarna is de koek wel een beetje op. Toch weten de grote missies voldoende inhoud te bieden om maar door te blijven gaan. Het loont uiteindelijk namelijk wel.