Review: Maid of Sker - Interessant verhaal, eentonige uitvoering PlayStation 4

Je krijgt een brief van jouw verloofde. Ze zit opgesloten in het hotel van haar vader, die gek geworden lijkt te zijn. Ze vraagt je een specifieke melodie te componeren, om de duisternis te verjagen die het hotel in zijn greep heeft. Nu ben je met de muziekbladen onderweg naar Sker Hotel, om Elizabeth te hulp te schieten. Klinkt origineel en lijkt ook best spannend. Maar is het dat ook?

Dat wist ik al, maar toch bedankt

De game begint rustig en sfeervol. Je zit in de trein en leest de brief die je hebt gekregen. Het is meteen duidelijk dat het verhaal zich niet afspeelt in de moderne tijd, maar in de tijd van stoomtreinen. Dat gevoel zit er wel meteen lekker in. Je stapt uit de trein en komt op een verlaten treinstation, dat half overgroeid is. De omgeving ziet er goed uit en hier is duidelijk veel tijd in gestoken. Ook de geluiden die je hoort zijn realistisch. Echt eng is het niet, maar er hangt een bepaalde spanning in de lucht. Daardoor ben je toch constant op je hoede.

De besturing is even wennen. Het voelt een beetje stroef en het lijkt soms alsof het beeld een beetje doorslaat. Af en toe voelt het ook alsof je net iets mist als je de verkeerde kant op kijkt. Dan hoor ik wel een spannend muziekje, maar zie ik eigenlijk niets. Dit kan ook gewoon voor de sfeer zijn, maar het voelt alsof er iets zou moeten gebeuren. Een tutorial krijg ik niet echt, behalve de uitleg hoe ik voorwerpen op kan pakken. Even later krijg ik gelukkig ook nog te horen hoe ik moet rennen. Al had ik dat inmiddels allang uitgevonden, maar het is goed bedoeld. Wel krijg ik meteen een opdracht mee, maar die is niet altijd even duidelijk. Vooral wanneer ik de opdracht krijg om een telefoon op te nemen die een paar minuten verder in de game pas af gaat. Op zich logisch dat er geen telefoon midden in het bos staat, maar toch wel een beetje verwarrend.

Mummie meneer hoort je niet als je jouw adem inhoudt

De sfeer slaat redelijk om wanneer ik Sker Hotel binnen stap. Het begint met een plotseling telefoontje van Elizabeth. Ze legt uit dat ze zichzelf heeft opgesloten op de zolder, omdat haar vader en oom gek zijn geworden. Oh ja, en omdat het personeel ook gek is geworden en iedereen aanvalt. Fijn, nu voelt het niet meer als een rustgevend tochtje door de natuur. In het eerste deel van de game gebeurt er weinig. Je bent constant op zoek naar cilinders, in opdracht van Elizabeth. Tot je voor het eerst in contact komt met een ‘silent one’. Het zijn eigenlijk mensen zonder gezicht. Ze zien eruit alsof ze verband om hun hoofd hebben gewikkeld en dat verband is gaan fuseren met hun huid. Even voor jullie beeldvorming.

Toen ik voor de eerste keer zo’n mummie meneer tegenkwam, schrok ik behoorlijk en rende ik in de tegengestelde richting. Helaas blijft het niet zo spannend. Een stukje verder in de game komen er zo veel van deze blinde monsters achter je aan dat het eerder vervelend wordt dan eng. Op een gegeven moment krijg je zelfs nog een apparaat waarmee je ze tijdelijk kunt verdoven. Hierdoor valt het stealth-effect dat je aan het begin van de game had compleet weg. Dat vind ik erg jammer, want dat is juist wat het spannend maakte. Daarbij vind ik het leuk en origineel dat je jouw adem in kan houden, zodat de monsters je minder snel kunnen horen. Wanneer je verder in de game bent, heeft deze feature helaas dus niet meer zo veel nut.

Al sla je me dood

Naast het feit dat de vijanden in de game niet eng en interessant blijven, blijft de game dat ook niet. Er komt al snel teveel herhaling in en er is te weinig verandering van omgeving. Het verhaal van Maid of Sker is best origineel en blijft ook wel interessant. Daardoor vind ik het helemaal jammer dat de gameplay zo eentonig is en blijft. Ze hadden er zoveel meer mee kunnen doen. Meer variatie in monsters zou bijvoorbeeld ook een goede toevoeging zijn geweest. Zo kom je soms tenminste nog voor nieuwe uitdagingen te staan.

Als je eenmaal gezien bent door één van de monsters, is het bijna onmogelijk om je weer te verstoppen. Je krijgt dan wel een soort levenselixer, maar eigenlijk hebben die weinig zin. Het komt namelijk niet zo vaak voor dat je slechts één keer geslagen wordt. Over het algemeen blijven ze je zo lang achtervolgen dat ik mezelf op een gegeven moment liever liet afmaken en een stuk opnieuw deed. Wat soms een behoorlijk stuk was, aangezien je alleen een checkpoint hebt als je zelf hebt opgeslagen. En je kunt alleen opslaan bij grammofoons, die je niet al te veel vindt in de game.