Review: McPixel 3 - 8-bit stupiditeit tot de derde macht Pc

Stel, je staat naast een sportwagen welke over dertig seconden ontploft omdat er een bom onder geknoopt zit. Wat doe je? Stap je in en rijd je middels een Out Run-achtige minigame naar de finish, in de hoop dat het wat uitmaakt? Pies je over de bom heen, in de hoop dat het wat uitmaakt? Of trap je de coureur in z'n ballen zodat hij de sleutels laat vallen en geef je hem die sleutels terug zodat hij in z'n bom op wielen de horizon tegemoet rijdt? Dat laatste scenario is eigenlijk de enige logische oplossing, zelfs wanneer het achteraf echt helemaal nergens op lijkt te slaan. Maar goed. Jij leeft en dat telt. Dat, dames en heren, is McPixel 3.

McWat?

Precies. Dat dus. Als we stupiditeit in één woord moeten samenvatten, dan is het McPixel. En dat is op zich al vreemd want stupiditeit is al één woord. Maar toch. Mensen die in 2012 kennis hebben gemaakt met geestverruimende substanties zijn wellicht bekend met de serie, welke gek genoeg sinds vandaag uit twee games bestaat. McPixel 3 is namelijk het directe vervolg op McPixel uit 2012, een "hoe kom ik zo onlogisch mogelijk de dag door zonder dood te gaan" point & click game van Sos Sosowski. Eigenlijk heet hij gewoon Mikołaj Kamiński, maar Sos klinkt lolliger. "Waar is McPixel 2?", vraag je jezelf nu af? Die game bestaat niet eens. Want ja, logica.

Afijn, McPixel 3 (welke dus eigenlijk het tweede deel is) pakt de vaak ontbrekende rode draad op waar McPixel deze in 2012 achterliet. Je speelt nog steeds de titulaire geblokte 8-bit anti-held McPixel, die zich met regelmaat in penibele situaties werkt. Elke dag komt deze knakker in minstens vijf levensbedreigende scenario's terecht en het is aan de speler om de dag te redden door keuzes te maken. En dat zo'n honderd dagen achter elkaar. Dat klinkt allemaal bijzonder logisch, toch? Precies.

McHoe dan?

Dat is een hele goede vraag en ik ben blij dat je deze stelt. Het antwoord: door op dingen te klikken. De kans is groot dat jij - een weldenkende gamer - direct je grijze massa aan het werk zet om de meest voor de hand liggende oplossing op te rakelen. Je klikt op het item waarvan jij denkt dat het je gaat helpen en wacht op de bevestiging van jouw briljante keuze. En daar gaat het meestal fout. In McPixel liggen dingen namelijk niet voor de hand. De kans is zelfs verschrikkelijk groot dat je met je eerste poging de plank faliekant misslaat. En de poging daarna ook.

Maar weet je, dat is helemaal niet erg. Sterker nog, Sos (die dus gewoon Mikołaj heet) vindt dat erg amusant. Zo amusant dat hij er zorg voor draagt dat het voor jou - de loser - ook amusant is. Het is een beetje een omgekeerde WarioWare ervaring, in mijn optiek. Ultra-domme uitdagingen voltooien terwijl de seconden wegtikken, maar dan speler met in-game centen belonen voor diens onvermijdelijke falen. Je moet er maar opkomen. Net als de oplossing voor je probleem, welke soms grandioos veel van je vindingrijkheid eist.

Nee, maar echt: McWaarom?

Weer zo'n goede vraag. Ik zou willen dat ik je het antwoord kon geven. Tijdens het spelen van McPixel 3 heb ik mezelf deze existentiële vraag meermaals voorgelegd en het antwoord heb ik nog steeds niet kunnen achterhalen. Waarom speel ik dit? Wat is het praktisch nut van McPixel 3? Hoe komt het dat ik intens kan genieten van het trappen in andermans NPC-kloten en het pissen op alles wat los en vast zit? Het is een van 's-werelds grootste mysteries.

Het is als kijken naar een Jackass-film. Je zit je anderhalf uur te verkneukelen aan poep- en pieshumor en achteraf schaam je jezelf toch wel een beetje. Intussen loop je wel tegen al je gelijkgestemde vrienden te verkondigen dat ze "echt wel die shit moeten ervaren". En zo sta ik nu ook in McPixel 3. Het is hands-down het domste wat ik ooit heb gespeeld en vreemd genoeg vond ik het soort van leuk. Op de muziek na, want die kan echt grandioos op je zenuwen werken. En ook de besturing kan super-irritant zijn wanneer je een controller verkiest.

STEEEEVE

Oké, dit kopje slaat nergens op, maar vertrouw me. Speel McPixel 3 en het slaat al op iets meer.

Okay, en nu?

Tja, dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik heb in de afgelopen dagen zo verschrikkelijk veel domme keuzes moeten maken in McPixel 3 dat ik ook niet meer weet wat juist is en wat niet. Moet ik je McPixel 3 aanraden? Enerzijds zeg ik ja, want het is gewoon lollig, onzinnig en zo ontzettend dom dat zelfs mensen die normaliter alles fout doen onbedoeld excelleren in een game als deze. Anderzijds zeg ik nee, want je zet jezelf keihard voor lul tegenover je Steam vrienden wanneer men ziet dat je zoiets futiels als McPixel 3 in je Steam bieb hebt staan.

Maar weet je, kies lekker zelf. Als McPixel 3 me één ding heeft geleerd dan is het wel dat een goede keuze vaak fout is en een foute juist goed. Maar wanneer je in McPixel 3 in één keer de goede keuze (oftewel de foute) maakt, dan scoor je weer amper centen en kun je weer niks unlocken, dus je moet wel foute (oftewel goede) keuzes maken. Snap jij het nog? Ik niet, en ik schrijf nota bene deze review. Dus bij deze, mijn welgemeende excuses. Maar als het lezen van deze review je heeft achtergelaten met een gevoel van "waar heb ik zojuist mijn tijd aan verdaan?", welkom bij de club. Ik heb zeker zeven uur aan McPixel 3 gespendeerd en bleef met hetzelfde gevoel achter. Don't blame me, blame Sos and Devolver.