Review: Minecraft: Story Mode - Episode 1: The Order of the Stone PlayStation 4

Mijn verwachtingen voor Minecraft: Story Mode - Episode 1: The Order of the Stone waren hoog. Ik keek uit naar de inmiddels iconische elementen van Minecraft. Destijds vond ik met name de vrijheid en ruimte voor creativiteit fijn. Gooi daarbij het talent van Telltale Games van bijvoorbeeld de The Walking Dead-gameserie. Met klotsende oksels probeerde ik de juiste keuze te maken. Of in ieder geval de minst slechte. Een gouden duo? Ik hoopte het.

Combinatie van veel Telltale Games en een beetje Minecraft

Onmiddellijk een lastige keuze. "Would you rather fight the zombie sized chickens or hundred chicken sized zombies?" De seconden tikken weg, terwijl jij wikt en weegt om uiteindelijk een beslissing te maken. Ik koos voor honderd zombies. Vervolgens gaat het verhaal van start. Als Jessie "“ mannelijke stem door Patton Oswalt "“ ga je met Reuben, Axel en Olivia op pad om vervolgens, dankzij Petra, aan een avontuur te beginnen.

De standaardingrediënten van Telltale Games vind je terug. In gesprekken maak je (snelle) beslissingen, die door de ander worden onthouden. De stappen in de game die daarop volgen worden makkelijker, of juist moeilijker. En soms wordt er niets onthouden, zoals mijn sneue teamyell. Daarnaast zoek je in velden of kamers naar hints, die leiden naar de volgende stap in het verhaal. Maar ik miste de Minecraft-elementen.

Ja, de gehele wereld is gebouwd in de herkenbare stijl. Ja, alle monsters passeren de revue. Toch miste ik datgene wat Minecraft voor mij Minecraft maakt: een stukje eigen creativiteit. Jessie en zijn (of haar) vrienden bouwen het 'n en ander doordat jij een paar keer, onderuitgezakt op de bank, op het kruisje drukt. Het verhaal is leidend, dat begrijp ik. Maar geef mij vijf minuten om een hut te bouwen, of zelf de bouwstenen van een zwaard bij elkaar te zoeken.

Weinig vrijheid in en invloed op het verhaal

Het verhaal van Minecraft: Story Mode wist mij niet te grijpen. Waarom? Ik had het gevoel weinig te hoeven doen. De oplossingen worden, middels cutscenes, in jouw schoot geworpen. In 'n van de cutscenes tuimel je de gevaarlijke Nether-wereld in. Ivor vertelt het 'n en ander, waaronder over de uitgang. Vervolgens word je in dezelfde cutscene naar de desbetreffende uitgang geleid. Binnen een aantal seconden is de situatie opgelost. Dit gebeurt een aantal keer. Als Jessie ben je op zoek naar Ivor en hup, direct vind je de juiste deur en loop je middels een cutscene naar binnen. Geef mij de vrijheid om dit zelf te achterhalen.

Ook de keuzes die je gedurende de game maakt, lijken weinig invloed te hebben op het verhaal. Als er al een oplossing moet worden gezocht, is er slechts 'n manier om deze op te lossen, ongeacht hoe jij reageert op gesprekken of bepaalde situaties aanpakt. Het maakt mij niet eens uit dat alle wegen uiteindelijk naar hetzelfde punt leiden, zolang ik mij als gamer maar nuttig voel. Meer dan alleen een toeschouwer die Jessie af en toe over een muur helpt. Laat mij het werk doen. Ik veerde op tegen het einde, toen opeens een puzzel werd voorgeschoteld. Een puzzel waarbij ik patronen moest ontdekken. Een puzzel waarbij ik mijn hersens moest gebruiken. Eindelijk. Maar ook te laat.

Cutscene na cutscene na cutscene

Regelmatig heb ik mijn controller losgelaten. Het aantal minuten dat ik de controller écht nodig had, zijn op twee handen te tellen. Misschien zelfs 'n. Een parade aan cutscenes kwam voorbij. Ik nam beslissingen in gesprekken, huppelde van A naar B en lakte in de tussentijd mijn nagels. De actiemomenten bestaan uit quick time events, die verre van quick zijn. Soms spring en buk je, maar ik kon prima de nagellak droogblazen. Een keer niets doen, veranderde weinig. Jessie krijgt een klap of een pijl in zijn arm, maar rent vrolijk verder. Met andere woorden: ik werd vreselijk passief en alle interesse en enthousiasme ebde weg.

Maar het verhaal is aardig. Echt. Jessie, Olivia, Axel en de rest hebben duidelijke eigen karakters, die dankzij de stemacteurs prima uit de verf komen. Ik gniffelde om flauwe grappen. Het is niet te vergelijken met The Walking Dead, maar soms werd er zelfs een emotionele snaar geraakt. Een beslissing maken is direct lastiger. Kies je voor de kant van jouw goede vriend of stuur je iemand weg? Alleen. Het donker in. De tegenstrijdigheden en gebrek aan diepgang nam ik voor lief. Overigens kan ik mij wel voorstellen jonge gamers (maximaal twaalf jaar) het anders ervaren. Het blijft immers een kindvriendelijke game. Ik zie mijzelf als jonkie wel op het puntje van mijn stoel zitten.