Review: My Little Universe - Met meerderen uit te houden Nintendo Switch

Als game reviewer krijg je soms onverwachte gamecodes in je mailbox. In mijn geval was dat met My Little Universe. Tot ik deze code in mijn mailbox zag, had ik nog niets van deze game meegekregen. Toch leek het me wel interessant, een eigen wereld creëren door materialen te verzamelen om die wereld verder uit te breiden. Ik startte mijn Nintendo Switch op en begon met het verkennen van mijn eigen universum.

Geen verhaal

My Little Universe heeft niet echt een verhaal. Je speelt als een stickman die na een korte tutorial op een onbewoonde planeet terechtkomt en die moet gaan opbouwen. Dit doe je door materialen zoals hout en steen te verzamelen en die te gebruiken om een nieuw stuk land te creëren. Naarmate je het land uitbreidt, speel je nieuwe biomes vrij en ontdek je nieuwe materialen. Als alles klaar is, ga je door naar de volgende planeet. Je hebt een aantal gereedschappen tot je beschikking zoals een beitel, bijl en zwaard en daar moet je het mee doen. Er zijn mogelijkheden om je gereedschap te verbeteren met de materialen die vindt, maar hier moet je het mee doen.

My Little Universe heeft dus niet echt een verhaal om te volgen en ontdekken. Dit hoeft niet erg te zijn. Er zijn genoeg games die dat niet hebben en nog steeds heel goed zijn. Een game waar je je verstand even op nul kunt zetten en je even in kunt verliezen. Games zoals Story of Seasons, Animal Crossing, Stardew Valley en De Sims behoren zelfs tot mijn favoriete games allertijden. Hoe meer uren ik alleen in de game stopte, hoe meer ik erin opging en tegen dingen aan begon te lopen.

Zoveel eentonigheid

My Little Universe draait prima op de Nintendo Switch. Tijdens het spelen ondervond ik geen problemen zoals bugs of glitches. De game heeft een simpele art-style. Je speelt als een stick-mannetje dat in een nieuw universum terechtkomt waar alles er totaal anders uitziet. NPC’s, monsters en zelfs de omgevingen zien er veel gedetailleerder uit, waardoor je bespeelbare personage een beetje uit de toon valt. Je kan het erop gooien dat je speelt als een alien op een andere planeet, maar het blijft er apart uitzien. Je kunt kostuums vrijspelen die je meer in de wereld laten passen, maar waarom dan niet meteen vanaf het begin die stijl gebruiken? Wat My Little Universe wel goed doet zijn de controls. Die zijn simpel en heb je binnen de kortste keren onder de knie. Zo loop je met de linker joy-stick, bestuur je de camera met de rechter, pak je materialen op met A, gebruik je tools met Y en level je met X. Deze controls maken de game geschikt voor casual gamers of om te spelen met iemand die weinig ervaring met games heeft.

De gameplay bestaat namelijk grotendeels uit het uitbreiden van je universum. Dit doe je door hout te hakken, stenen kapot te slaan en geld te verdienen. Deze constante cirkel blijft steeds hetzelfde. Na een paar uur begon het een beetje eentonig aan te voelen. Er komt wel meer uitdaging, zoals sterkere vijanden en lokale effecten. Denk hierbij aan gifwolken in het moeras of een haai die tevoorschijn komt als je in het water terechtkomt en je probeert op te eten. De combat is helaas ook eentonig. Het komt neer op met je zwaard slaan en uit de weg van vijanden rennen. Wat meer variatie in aanvallen of wat meer opties in wapens had dit probleem al kunnen verhelpen. Als je doodgaat, raak je al je levels kwijt en de abilities die je vrijspeelt. Toch blijft de gameplaycirkel hetzelfde: je hakt, je verwerkt, je upgradet en je legt aan. Ik wilde de hoop bijna opgeven, totdat ik mij opeens iets bedacht.

Veel leuker met iemand anders

Deze game heeft namelijk ook een multiplayer-optie om met vier mensen samen te spelen via couch co-op. Laat ik nu net een vader hebben die mij graag wil helpen met het testen van multiplayer-games. Dit was de start van pure chaos en plezier. Als je in je eentje speelt, heb je de volledige controle over alles. Denk hierbij aan waar je de materialen aan besteedt, welke upgrades je wilt en wat voor monsters je wilt verslaan. Die controle is fijn, maar het voelt een beetje eenzaam en saai aan. Zet daar een iemand bij en alles valt meteen in het water. Letterlijk en figuurlijk, want ik ben de tel verloren hoe vaak mijn vader mij in het water heeft geduwd.

Dit zorgt ervoor dat het veel minder saai aanvoelt, omdat er letterlijk iemand anders in hetzelfde speelveld bezig is. Zo besloot iemand bijvoorbeeld om alle welverdiende munten te investeren in duizenden stukken hooi, een materiaal dat letterlijk om de drie seconden respawned, terwijl munten alleen verdiend kunnen worden door het verslaan van monsters en het vinden van schatten. Het is minder eenzaam en je hebt iemand om mee te sparren, af te zeiken en gewoon mee te spelen. Toch druppelt de eentonigheid van de gameplay ook met meerdere spelers helaas door. Na een aantal uur begon mijn vader een beetje zijn focus te verliezen en wilde hij niet meer verder spelen. Dit is niet een multiplayer game om je uren achter elkaar in te verliezen zoals Minecraft, maar meer voor sessies van een paar uur.