Review: NBA 2K17 PlayStation 4

De NBA-serie van 2K staat al jarenlang kijf aan de top. Dit heeft twee redenen, én daarvan is het gebrek aan concurrentie. De tweede reden is uiterst simpel en geeft alvast een voorproefje van de te lezen review, de games zijn namelijk retegoed. De ambiance, de adrenaline en vooral de gameplay zijn spot on. Toen ik de schijf uit mijn PlayStation liet spugen had ik zomaar NBA 2K16 in handen. Mijn PlayStation is dan ook erg blij dat ik deze omwisselde met de nieuwste telg, NBA 2K17.

Solide fundering

NBA 2K17 profiteert optimaal van de uitmuntende basis die voorgaande jaren door 2K is gelegd. De gameplay is wederom van hoog niveau en een paar kleine aanpassingen maken deze gameplay alleen maar beter. In voorgaande delen had ik niet altijd het gevoel volledige controle te hebben. Dat is ook zo in dit deel, maar in veel mindere mate. Je hebt nu bijvoorbeeld meer controle over de dribbelmoves en het stelen van de bal en dat is werkelijk een godsgeschenk. Met de rechterstick rijg je de ene move na de andere aan elkaar en weet je met een meer secure move de bal af te pakken. Wanneer dit lukt put je zoveel voldoening uit je acties dat dat ene slappe balletje of die verkeerde pass helemaal niet meer uitmaakt.

Bovenstaande kan mij namelijk op momenten best irriteren. Na het spelen van PES 2017 ben ik de precieze controle over passes gewend. In NBA 2K17 heb je deze controle in zekere mate, maar je kunt bijvoorbeeld niet de kracht van een pass aangeven en dat kan zo nu en dan dwarszitten. Wanneer je echter een moddervette dunk of diepe driepunter maakt, verdwijnen al deze kopzorgen als wolken voor de zon en voel je waar de game daadwerkelijk om draait. Het gaat namelijk allemaal om basketbal en dat biedt NBA 2K17 in overvloed.

Opties, Opties en nog meer opties

Zoals eerder gezegd kunnen bepaalde aspecten vervelen en op momenten zelfs irriteren, maar NBA 2K17 weet zoveel te bieden dat het uiteindelijk allemaal niet uitmaakt. Stoor je je ergens aan? Dan zijn er meer dan voldoende modi en opties om je er van af te kunnen zetten. Ik ben bijvoorbeeld groot fan van de MyCareer-modus (behalve het verhaal van vorig jaar dan). Deze modus zet jou in de schoenen van een college speler en laat je een weg naar de top van de ladder knokken. Ook dit jaar is deze modus voorzien van een verhaallijn, maar dit keer is verhaallijn niet zo lineair en in your face als vorig jaar. Je start met het uitkiezen van een school en speelt vervolgens vijf wedstrijden (voorzien van een heerlijk college-sausje en bandmuziek). Na deze wedstrijden kom je terecht in de draft. Vanaf dat moment is het ploeteren geblazen. Je begint met de slechtste stats en wordt enkel bijgestaan door je maat, Justice Young. Deze Justice wordt gespeeld door niemand anders dan Michael B. Jordan en hij maakt het verhaal aanzienlijk leuker. Wanneer het verhaal echter weinig met basketbal te maken heeft, verlang ik alweer naar het veld en dat is helaas minder. Vervolgens is het grinden geblazen want het opbouwen gaat tergend langzaam.

Vanwege bovenstaande reden neem ik het niemand kwalijk als diegene al snel afhaakt. Het kan een enorme rotklus zijn, maar ik vind het leuk. Toch houdt de NBA 2K17-ervaring daar niet op. De andere, meest opvallende en populaire, modus, MyGM, is net zo vermakelijk en helpt je van al deze rompslomp af. In MyGM neem je een team onder je hoede óf creëer je er zelf een. En met creëren bedoel ik echt creëren. Van de jerseys tot de arena, alles ligt in jouw handen. Dit is de modus waar je kunt laten zien hoeveel je daadwerkelijk van basketbal houdt. Een speler 'traden' is vrij eenvoudig en komt tot zekere hoogte in de buurt van het echte werk. Het is grappig om te zien hoeveel getalletjes er wel niet staan en wat een bekende naam zoal kan doen met de prijs van een speler. Toch komen alle prijzen (op een enkeling hier en daar) vrij goed overeen met de realiteit en dat maakt die algehele ervaring zoveel beter. Ook de servers zijn dit jaar wat beter. Basketbal is een snel spel en het is dan ook onvermijdelijk dat je op momenten wat last hebt van lag. Toch heb ik dit niet als storend ervaren en heb ik menig dispuut online kunnen uitvechten.

Microfoons tekort

Tijdens het spelen van de eerste wedstrijd viel me al snel iets op. Waar ik in voorgaande jaren zeer gehecht ben geraakt aan de bekende stemmen van Kevin Harlan en Greg Anthony hoorde ik dit keer een paar nieuwe stemmen uit de speakers galmen. Het duo wordt nu namelijk bijgestaan door nieuwe verslaggevers die in rotatie hun perspectief over de wedstrijd verschaffen. Zo neemt Doris Burke (die in voorgaande games aan de zijlijn stond) nu plaats naast de twee heren. Verder komen Chris Webber, Clark Kellogg, Brent Barry en Steve Smith ook zo nu en dan aanschuiven. Nu wil ik het niet direct een succes noemen, een aantal is namelijk zeer matig te noemen, maar een aangename verrassing is het zeker wel. Ook heeft 2K getracht de verschillende arena's een andere ambiance te geven door het toevoegen van diverse buzzer-geluiden en bekende yells van de desbetreffende fans.

Datgene waar ik echter altijd naar uitkijk, is het heerlijke commentaar tijdens de pre game- en post game shows. Deze shows worden, zoals altijd, gepresenteerd door: Kenny 'The Jet' Smith, Shaquille Oéneal en Ernie Johnson. De show zelf kijk ik niet. De animaties zijn namelijk zo stijfjes als het maar kan en dat doet de ervaring geheel teniet. De gesprekken die de heren echter voeren zijn om van te smullen. Ze verschaffen informatie, geven updates en overladen je met humor waar je telkens om zit te gniffelen.