Review: Ni No Kuni II: Revenant Kingdom PlayStation 4

In 2013 maakten we in het Westen voor het eerst kennis met Ni No Kuni. Hoewel de meningen over de JRPG behoorlijk verschillen, heeft de game de harten van vele gamers weten te veroveren. Het is inmiddels vijf jaar later en het eerste deel is behoorlijk naar de achtergrond verdwenen doordat Level-5 ons de afgelopen periode goed wist te voorzien van beelden van Ni No Kuni II: Revenant Kingdom. Geen week ging voorbij of de titel verscheen wel een keer in het nieuws. De hype onder de fans is dan inmiddels ook tot een hoogtepunt gekomen en de vraag is of de titel deze hype waar kan maken.

Bouwen op schattigheid

In Ni No Kuni II neem je de rol aan van de jonge Evan Pettiwhisker Tildrum. Het zit de blonde jongeman met katachtige oren allemaal niet mee. Enkele maanden geleden is zijn vader, de koning van Ding Dong Dell, overleden. Nu is het aan hem om de troon over te nemen, geen makkelijke opgave voor zo’n jonkie. Zover komt het allemaal echter niet, want op de dag van de kroning is er een coup gaande. Samen met zijn nieuwe compagnon Roland, die met een perfecte timing de wereld van Evan binnenviel vanuit de ‘gewone’ wereld, vlucht hij weg uit de stad. Hij is echter vastberaden om alsnog koning te worden van een eigen koninkrijk, zelfs als hij deze vanaf de grond af aan op moet bouwen. Nu mag jij raden wat jouw taak is. juistem! Hem daarbij helpen.

Zo begint het avontuur door de immense wereld van Ni No Kuni II. Het verhaal dat je hierbij volgt is behoorlijk zoetsappig te noemen. Evan is de meest naïeve knul ooit en wil een koninkrijk bouwen op basis van de gedachte dat er geen oorlog meer in de wereld mag zijn. Om dit te doen moet hij natuurlijk de verschillende gebieden, vijanden en steden trotseren, zodat de inwoners van diverse koninkrijken aan zijn kant komen te staan. Veel is hier vaak niet voor nodig en het gros van de mensen (de belangrijke lui vragen natuurlijk meer moeite van jouw kant) sluit zich bij jou aan nadat je een item voor ze hebt gevonden. In het begin is dat even wennen, na de vijandelijke coup overleeft te hebben verwacht je net wat meer duisternis in de wereld. Het doet allemaal echter meer aanvoelen als een soort sprookje, waarin de good guy er het beste vanaf komt. Het maakt de game er absoluut niet minder om, maar de schattigheid vraagt wat gewenning.

Knokken, verkennen, verzamelen, repeat

Tijdens je avontuur verplaats je jezelf natuurlijk door allerlei verschillende gebieden. Level-5 heeft wat grafische vormgeving betreft vrijwel dezelfde formule aangehouden als die van het eerste deel. Wanneer je jezelf verplaatst over de grote wereldmap neem je de vorm aan van een Chibi. Je kunt overal vrij naartoe wandelen en wanneer je tegen een monster aanrent, vindt er een korte battle sequence plaats en ga je het gevecht aan met de sukkel die jou denkt te kunnen verslaan. Dit is anders wanneer je je in steden of dungeons bevindt. Hier zien we Evan en zijn team op normale grootte en wanneer je een monster ziet kun je direct, naadloos, het gevecht aangaan. Beide manieren werken heerlijk en de afweging tussen de vormgeving in de game voelen prettig en natuurlijk aan.

Gevechten zijn sowieso een belangrijk aspect van de game en deze zijn behoorlijk anders ten opzichte van het eerste deel. In Revenant Kingdom vecht je namelijk in real-time, terwijl je in het eerste deel constant bevelen moest geven. Je kunt op een vijand inhakken, gebruik maken van een long-range-wapen of diverse spells uitvoeren. Het personage waarmee jij speelt (in mijn geval was dat eigenlijk altijd Evan), volgt natuurlijk jouw besturing, maar je teamgenoten gaan op eigen houtje de strijd aan en dat is een hele verademing. Ook omdat ze duidelijk niet op de ‘A.I. School for Retards’ hebben gezeten en zichzelf prima weten te redden. Daarnaast kun je zelf invloed uitoefenen op de tactische kant van het vechten door middel van de Tactic Tweaker. Door jezelf en je partners te levelen, speel je punten vrij. Deze kun je hier besteden. Tactisch denken is hierbij belangrijk, want er is bij vrijwel iedere mogelijkheid sprake van twee opties. Kies je het één, dan sluit je het ander uit. Gelukkig kun je dit op elk moment aanpassen en omdraaien.

Naast de ‘menselijke’ personages die als partner dienen, heb je ook nog te maken met de kleurrijke wezentjes genaamd Higgledy. Je kunt vier verschillende soorten selecteren en mee de strijdvloer opnemen. Daar rennen ze meestal als een kip zonder kop rond, maar soms weten ze je net die advantage te bieden door jou tijdens gevechten de mogelijkheid te bieden hun speciale skills te activeren. Het verzamelen van deze Higgledies gaat eveneens op een andere manier dan de fans gewend zijn. Het grinden van het eerste deel maakt plaats voor speciale stenen die over de wereld verstopt zijn. Deze stenen moet je een item schenken. Geef je het juiste offer? Gefeliciteerd! Je bent zojuist de trotse eigenaar van een nieuwe Higgledy geworden. Het verzamelen van deze ukkies, en het verzamelen van alle andere collectibles, is overigens niet zomaar even te doen. De game biedt spelers de mogelijkheid om de map op eigen houtje te verkennen. Exploreren is dus van groot belang als je goede loot, diverse Higgledies en andere dingen wil verzamelen. Regelmatig gebeurde het me dat ik een paar uur deed over het lopen van stad naar stad, simpelweg omdat er zoveel hoekjes en gaatjes te verkennen zijn.

Vergeet je Kingdom niet!

Met de enorme hoeveelheid verzamelobjecten, plekken om te verkennen en quests om uit te voeren, zou je soms bijna vergeten dat het de bedoeling is dat je een Kingdom uit de grond moet stampen. Gedurende de verhaallijn besluit Evan zich op een locatie te settelen en doopt zijn nieuwe koninkrijk ‘Evermore’. De manier waarop je dit uit moet/ kan breiden werkt heerlijk verfrissend en behoorlijk verslavend. In een soort simulator-modus kun je het koninkrijk van alle gemakken voorzien, denk aan wapenwinkels, een boerderij of een bazaar. Ieder van deze facilities is na het bouwen uit te breiden door middel van research. Om daar het meeste uit te halen, is het nodig dat je er personeel aan toewijst dat weet wat het doet. Deze personeelsleden verzamel je door het verhaal heen, maar ook door het uitvoeren van sidequests en errands. Het is jouw taak om Evermore tot een plek te maken waar Evan, zijn partners en de inwoners trots op kunnen zijn.

Aanvullend op dit stukje unieke gameplay zijn er de compleet nieuwe Skirmish-missies. Hier trek je in Chibi-modus het strijdveld op en valt, met behulp van verschillende allies die op jouw command om je heen cirkelen, de settlements van andere koninkrijken of monsters aan. Dit is een van de weinige dingen aan de game die mij minder bevalt. Ondanks dat er duidelijke uitleg wordt gegeven, voelt de modus chaotisch en onduidelijk aan. Soms is het compleet onduidelijk wat er nou allemaal gaande is op het scherm en zit je maar op wat knopjes te drukken in de hoop dat het snel voorbij is. Er zijn niet veel van deze Skirmishes te vinden en daar ben ikzelf dan ook maar al te blij mee.

Easy Peasy Lemon Squeezy

Over het algemeen weet Level-5 zich opnieuw te bewijzen binnen de game-industrie en zet de ontwikkelaar met Ni No Kuni II een zeer solide game neer. Een game die de harten van nieuwkomers weet te veroveren en de liefde bij de fans alleen maar groter maakt. Het sprookjesachtige verhaal, de wereld en de kleurrijke personages die het weet te bieden, zorgen voor een ervaring die je lang bij gaat blijven. Hierbij moet je wel rekening houden dat je gek moet zijn op verkennen en naast de geijkte paden op onderzoek uit durft te gaan. Het verhaal an sich is niet extreem lang voor een JRPG (Negen chapters die per stuk om en nabij de drie uur duren). Wil je echter alles ontdekken, dan ben je flink wat langer bezig. Het enorme aanbod aan sidequests, errands, speciale monsters, dungeons en collectibles laten het hoofd van menig completionist flink op hol slaan en zorgt voor urenlang speelplezier.

Eigenlijk de enige grote kanttekening die ik heb bij de JRPG, naast de hierboven genoemde Skirmishes, de moeilijkheidsgraad. Deze is niet in te stellen en daardoor voor iedereen hetzelfde. Wanneer je echter ook maar een beetje op de verkenningstocht gaat, merk je al snel dat wanneer je weer naar het verhaal terugkeert je veel te hoog geleveled bent. Dit haalt behoorlijk de glorie uit de gevechten die duidelijk als heel moeilijk bestempeld zijn. Nu snap ik dat de vijanden in de grote wereld allemaal een vast level hebben en dat je zwaar de overhand hebt wanneer je terugkeert naar een eerder gebied. Wel zou het tof zijn geweest als er bij de belangrijke gevechten gekeken wordt naar je level en de vijand zich daarop aanpast. Ach ja, ergens geeft het ook wel genoegdoening om als een soort god door iedereen heen te raggen. Het is misschien maar net wat je zelf verkiest.