Review: Outlast PlayStation 4

Horrorgames kunnen er niet genoeg zijn, althans in mijn ideale wereld. Ik vind het heerlijk om mezelf een paar jaar ouder te schrikken, te sluipen door het donker en mijn oren te verwennen met allerlei zieke geluiden en psychotische muziek. Dat is mijn persoonlijke achtbaanrit, dit soort shit geeft mij een rush, ook al baad ik in het zweet en wil ik soms niet verder spelen. Alleen de laatste jaren zijn echter horrorgames ver te zoeken, althans op de oude vertrouwde consoles. Zal Outlast mijn honger naar echte horror kunnen stillen? Lees en huiver, zou ik zo zeggen.

'Kutspel'

Je treedt in de moedige voetsporen van journalist Miles Upshur, die op een anonieme tip af gaat. Je reist af naar de bergen van Colorado, maar niet voor een rustgevende bergwandeling. Jouw taak is om in te breken in het Mount Massive Asylum, een psychiatrisch instituut. Er gebeuren hier dingen die het daglicht niet kunnen verdragen, dus aan jou om de waarheid te onthullen. Aan de hand van allerlei notities en documenten kun je het verhaal nog verder ontrafelen. Het verhaal is intrigerend maar wel redelijk voorspelbaar. Wie veel horrorfilms of thrillers kijkt, zal al snel het einde kunnen raden. Neemt niet weg dat het verhaal wel vol zit met zieke feiten en personages en ik wilde echt steeds verder spelen om het hele verhaal te leren kennen.

Al vanaf het begin is het duidelijk dat Outlast prachtig oogt. De game draait op de Unreal 3-engine en het geheel loopt vloeiend op de PlayStation 4. Vooral details als de reflectie van het TL-licht op plassen bloed, de regen op de ramen en het druipende water langs de muren, het ziet er allemaal prachtig uit. De clich's worden keurig gehanteerd: een gekkenhuis, onweer buiten, overal bloed en veel donkere ruimtes. En toch werkt het allemaal weer sfeerverhogend, dat is ook het ding met clich's, ze zijn nu eenmaal clich' geworden doordat praktisch iedereen het tof vindt.

Ook de muziek en de geluidseffecten werken mee aan de zeer beklemmende sfeer. Psychotische muziek en dito geluiden zorgen regelmatig voor koude rillingen. Ook de opzwepende creepy muziek als je plots door een vijand gezien en achtervolgd wordt, draagt bij aan een zenuwslopende ervaring. Regelmatig werd het zo tergend spannend dat ik de game gewoon vervloekte. 'Kutspel!' riep ik dan. In de positieve zin van het woord dan, want ik vond het juist super dat de game mij zo de stuipen op het lijf joeg.

Verstoppertje spelen

Wie de game Silent Hill: Shattered Memories wel eens heeft gespeeld, weet hoe zenuwslopend het kan zijn als je jezelf niet kan verdedigen. In Outlast is dit ook het geval, dus bereid je voor op regelmatig verstoppertje spelen en rennen, keihard rennen. In het donker is je videocamera jouw enige trouwe vriend en 'wapen'. Met de nightvision aan kun je jezelf voorzichtig door het donker voortbewegen. Hier en daar vind je batterijen voor je camera die cruciaal zijn, want in het donker wil je niet ineens met een lege camera zitten. Naast enkele grote schrikeffecten, is Outlast vooral spannend en zo nu en dan behoorlijk eng. Ondanks de nightvision zijn er bepaalde stukken waarbij je amper een hand voor ogen kan zien. Regelmatig zag ik pas een vijand als deze vlak voor mij stond ineens en dan is het weer rennen geblazen. Gelukkig zijn er vele plekken om je te verstoppen, zoals onder een bed, in een donkere hoek of in een kast. Soms gebeurde het dat een freak gericht ging zoeken, waarbij hij bijvoorbeeld ineens die kastdeur opent waar jij in zit of ineens jou onder het bed vandaan trekt. Nagelbijtende momenten dus, waarbij het zweet vaak op mijn voorhoofd stond. Prachtig ook hoe jouw personage ook hoorbaar angstig is, waardoor de spanning nog meer wordt opgevoerd.

Er waren ook soms mindere kanten aan Outlast. Soms was het niet meteen duidelijk wat je moest doen of waar je heen moest. De tijd om even rustig rond te kijken had ik niet altijd, omdat er weer een gast met een knuppel ergens rondliep. Tevens moest ik soms zuinig zijn met mijn nightvision, omdat de batterijen genadeloos hard leeg liepen. Het gevolg was dat sommige stukken een behoorlijk groot 'trial en error'-gehalte hadden, met heel vaak de dood tot gevolg. Ook was ik soms gedesoriënteerd, omdat je net in paniek alle kanten bent uitgerend tijdens een achtervolging. Hierdoor was het soms weer opnieuw zoeken waar je in godsnaam ook alweer heen moest, terwijl de vijanden als bloedhonden nog steeds naar jou op zoek zijn. Het moge duidelijk zijn, in Outlast heb je geen moment rust en voel je jezelf constant ongemakkelijk. Dit is horror, een pure nachtmerrie in virtuele vorm.