Review: Pokkén Tournament DX Nintendo Switch

Pok'mon is een soort heilige graal uit mijn jeugdjaren. Ik weet nog goed dat ik de digitale Pocket Monsters via een link kabel ruilde met vriendjes op het schoolplein. We zijn nu flink wat jaren verder en in de tussentijd is er veel veranderd. Nee, niet op de handhelds, want dat concept staat als een huis. Wel op de Nintendo Switch en Wii U, want daar durft Nintendo het aan om te experimenteren met de Pok'mon franchise. Een van die resultaten is Pokk'n Tournament DX. Een hybride tussen Tekken en Pok'mon. Apart, maar het pakt bijzonder goed uit.

Round 2, Fight!

Op de gamescom kwam deze game uit een dode hoek. Plots werd ik erdoor geraakt en ik wist niet wat mij overkwam. Blijkbaar is Pokk'n Tournament al sinds 2015 tegen te komen in arcadehallen en ook de Wii U heeft een versie gehad, maar ik wist er totaal niets van. Pokk'n Tournament DX is dus een fightinggame gemaakt door de Tekken-ontwikkelaars bij Bandai Namco. Het is dan ook totaal geen turn-based-RPG, maar een echte figtinggame met aardig wat diepgang en flinke lading aan moves. In de ring gaat het er niet zachtzinnig aan toe waarbij de tegenstander wacht op een move van jou. Nee, het is juist onwijs hectisch, de special moves vliegen in het rond en de geliefde Pikachu krijgt regelmatig een flinke dreun op zijn zelfingenomen snuit. Deze klappen deel je eigenlijk zelf uit want trainers zijn verbonden met de Pok'mon middels Synergy. Dankzij deze verbinding krijg je de mogelijkheid om de Pok'mon te besturen en dus gevechten met elkaar aan te gaan terwijl je Pok'mon gebruikt als klappenvanger (wat best eng klinkt voor een game waarbij het gaat om lieve beestjes nu ik erover nadenk).

Iedere Pok'mon heeft de mogelijkheid om Synergy Burst te activeren wanneer een meter volloopt. De Pok'mon transformeert dan in een krachtigere versie of Mega-variant en beschikt over een heerlijke supermove die de controle even overneemt. Als nieuwe trainer zijnde, wordt je bijgestaan door een assistent, genaamd: Nia. Ik heb echter zelden in mijn leven een meer irritante assistent gezien. Gelukkig kan je haar de mond snoeren of in het Japans zetten. De Nintendo Switch-versie is niet veel anders dan die van de Wii U, afgezien van het feit dat er vijf extra Pok'mon inzitten, waarvan Decidueye exclusief voor de Switch is. Daarmee staat het totale aantal op 21 personages, wat ik persoonlijk aan de lage kant vind. Het roster is echter wel erg uitgebreid en uniek. Zo komen favorieten, zoals: Charizard, Mewtwo, Gengar, Empoleon, en Lucario, erg goed uit de verf. Ook zijn er flink wat support Pok'mon die jou een handje kunnen helpen tijdens de gevechten wanneer de balk is gevuld. Iedere Pok'mon biedt weer een andere functie. Zo zet Litten de tegenstander in vuur en vlam, en krijg je wat leven terug dankzij Espeon.

Gotta beat 'm all!

De opzet van Pokken Tournament DX is bijzonder eenvoudig, zoals het in een echte fightinggame hoort. In totaal zijn er een handjevol modi die ieder iets anders bieden. Zo is er een trainingsmodus en een online modus die beiden goed werken. Een online gevecht is zo gevonden en mocht je deze niet vinden binnen een bepaalde tijd, dan wordt de plaats ingevuld door een AI. De Switch heeft ook een Daily Challenge, waarbij je dagelijks een opdracht krijgt om te voltooien. Erg moeilijk zijn ze niet, maar ze halen je wel uit je comfort zone door je bijvoorbeeld met een andere Pok'mon te laten vechten. Het gros van de tijd besteed je echter in de Ferrum League modus. Hier strijd je om te klimmen in de ranking. Er zijn vier leagues en iedere league is opgedeeld in drie onderdelen. Eerst neem je het op tegen vijf tegenstanders om te groeien in ranking. Wanneer je binnen de top acht zit kan je deelnemen aan het toernooi. Win je deze, dan mag je de promotiebattle doen om te klimmen naar de volgende rang.

Tijdens het vechten in de Ferrum League word je in iedere rang voorzien van een aantal Challenge Boards. Voor iedere challenge die wordt voltooid, speel je een vakje vrij. Wanneer je het hele bord vrijmaakt, word je beloond met een unlockable. Iedere ranking is voorzien van een kort stukje verhaal. Een mysterieuze strijdster verschijnt zo nu en dan met een donkere Mewtwo die trainer na trainer lik op stuk geeft. Blijkbaar zat hetzelfde verhaal identiek in de Wii U-versie, maar ik kan me voorstellen dat het verhaal er in die versie meer toe deed. Alle Pok'mon zijn namelijk beschikbaar vanaf de start, ook Dark Mewtwo. Daarom is het des te vreemder dat ze het telkens over een mysterieuze Pok'mon hebben.

Persoonlijke tintjes

De laatste prominente optie in het menu is de Town. In de stad selecteer je de Pok'mon die je wil gebruiken in de Ferrum League en geef je een persoonlijk tintje aan de trainer. Er zijn namelijk gigantisch veel verschillende kledingstukken, gezichtsuitdrukkingen en achtergronden die je kunt unlocken tijdens het spelen. Deze optie moet je echter unlocken met in-game goud dat je verdiend tijdens het spelen. Verder kan je de battlecard voorzien van nieuwe spreuken en achtergronden. Als laatste is de outfit van Nia te wijzigen zodat je ook het gevoel hebt dat zij nog weleens doucht tussen de gevechten door. Nia is namelijk prominent aanwezig om jou constant te voorzien van advies en aanmoediging. Dit laatste is overigens wel handig, want tussen de gevechten door voorziet ze de spelen van een boost. Deze boost is zelf te selecteren en kan variëren tot een boost in de Synergy burst of een gevulde support meter.

De game ziet er overigens fantastisch uit en loopt daadwerkelijk als een zonnetje. De framerate ligt in zowel handheld als docked modus op een constante zestig frames per seconde. Daarbij is het mogelijk om 'n Joycon te gebruiken als controller wat nog eens goed werkt ook. Het is dus eenvoudig om een lokaal potje te multiplayeren. Hierbij is het zelfs mogelijk om een splitscreen in te stellen. Dit is echter niet aan te raden aangezien het scherm erg klein wordt en de framerate inzakt als een plumpudding. Daarbij is een scherm meer dan voldoende en moet de speler het gewoon doen met de rechterzijde.