Review: Prey Xbox One

In aanloop naar de lancering mocht ik Prey tweemaal uitgebreid aan de tand voelen. Ik kreeg een helder beeld van de setting en kwam er zo achter dat het verhaal erg sterk opent met een mindfuck van jewelste. Maar het was vooral de openheid van de prachtig vormgegeven spelwereld (het ruimtestation Talos I) en de enorme vrijheid om door diezelfde wereld te navigeren en je eigen speelstijl te ontwikkelen, die voor mijn torenhoge verwachtingen zorgde. Inmiddels heb ik zo'n twintig uur in de finale versie gepompt en verraadt het aantal sterren dat ik aan deze game plak dat Prey een heel goede game is, maar ergens toch niet helemaal doet wat ik ervan verwacht had.

Even een korte recap

Prey cast je in de rol van Morgan Yu, een mannelijke of vrouwelijke wetenschapper (naargelang je keuze aan het begin van de game) aan boord van het gigantische Talos I-ruimtestation. De uitzichtloze situatie waarin je terechtkomt is het catastrofale resultaat van een mislukt experiment op het buitenaardse Typhon-ras. Het enorme onderzoekscentrum, verstild door de na de ramp bijna volledige afwezigheid van mensen, wordt door de buitenaardse entiteit overspoeld en je staat er dus vrij snel alleen voor om het gevaar af te wenden. Ondertussen zit je door die mindfuck van een sterke openingsfase (wie ben je nu eigenlijk echt?) nog met meer vragen opgezadeld dan antwoorden.

Een beetje van dit, een beetje van dat

De vertelling van het mysterieuze sci-fi verhaal ontvouwt zich als een first-person shooter met een heleboel onderliggende RPG-elementen. Prey tracht daarin zijn eigen identiteit te vinden in een potpourri van verschillende inspiratiebronnen. De art deco vormgeving roept herinneringen op aan de originele Bioshock, de neuromodificaties die je steeds minder mens maken hebben wel iets weg van een Deus Ex, er zijn voldoende echo's naar een System Shock-verleden, en het leveldesign en dan met name de vrijheid in speelwijze wordt geleend uit Dishonored, een topgame uit eigen rangen.

Die absolute vrijheid is sowieso Prey's grootste troef. Door de open manier waarop de locaties zijn ontworpen (Talos I bestaat niet uit aparte levels, maar is een aaneengesloten spelwereld) zijn er altijd meerdere manieren om ergens binnen of buiten te geraken, en wie afwijkt van het voor de hand liggende pad wordt daar vrijwel altijd voor beloond met goede items om je tocht een tikkeltje aangenamer te maken.

Modificaties

Er zijn zes verschillende 'skill trees' boordevol krachten die je met behulp van de eerder genoemde neuromodificaties in je eigen lichaam kan injecteren. Aanvankelijk zijn dat de standaard menselijke modificaties die je speelstijl wat tweaken richting kracht, stealth of hacking, maar van zodra je de Psychoscope in je virtuele rugzak hebt zitten, kun je ook buitenaards leven scannen om zo hun specifieke alien-vaardigheden aan te leren. Je wordt er een stuk krachtiger door, maar het gaat ten koste van je 'mens' zijn en beveiligingssystemen op het ruimteschip zoals turrets gaan zich al snel tegen je keren.

Welke upgrades je installeert (of niet, want het is allemaal optioneel) en het pad dat je uiteindelijk bewandelt, zal dus flink verschillen van speler tot speler. Zelf besloot ik bijvoorbeeld om mijn eerste neuromods in te zetten om mijn kracht wat op te pimpen, zodat ik zwaardere objecten kon oppakken en via een nu vrije doorgang in de muur voorbij een vergrendelde deur kon komen. Niet veel later pompte ik toch wat buitenaards DNA in mijn lijf om de bikkelharde confrontaties met de grotere alienrassen wat minder frustrerend te maken. De Kinetic Blast, waarmee je je opponent naar achteren pusht en behoorlijk wat schade toebrengt, bleek erg handig. Genoeg keuze dus om je personage aan te passen naar jouw wensen.

Knalt niet lekker weg

Mijn optimisme wordt vooral in de kiem gesmoord door de eigenlijke schietactie. Het traditionele wapengerei "“ van een moersleutel tot een shotgun "“ mist de impact die het eigenlijk hoort te hebben, waardoor de confrontaties met de buitenaardse gedrochten eerder vervelend zijn. Er is een upgrade om efficiënter met wapens om te gaan, maar de actie blijft onbevredigend en het richten wat onhandig. Het Typhon-ras, van de Mimics die de vorm kunnen aannemen van een object in hun omgeving tot de grotere varianten, hoort ook niet bepaald tot de meest boeiende vijand die ik mijn langdurige gamecarrière heb bevochten.

Om nog even in de negatieve sfeer te blijven hangen: de laadtijden tussen de verschillende segmenten van het ruimteschip, en je gaat vaak (verplicht) op je stappen terugkeren, nemen in onze Xbox One-versie absurd veel tijd in beslag. De automatische savefunctie durft je daarenboven al eens opzadelen in een hachelijke situatie zonder medkits en een zo goed als leeggelopen levensbalk. Dit kan erg frustrerend zijn, want Prey is zelfs op de normale moeilijkheidsgraad een behoorlijk pittige game. Manueel je voortgang opslaan is dus geen overbodige luxe om zulke onnodige frustraties te vermijden.

Kleefgun

Nu ik in 'n alinea heb opgesomd waarom ik Prey in mijn finale beoordeling onder die vier sterren laat zakken, ga ik alsnog met een positieve noot eindigen. Zo is de Gloo Gun 'n van de interessantste wapens. Het ding schiet klodders verharde schuim waarmee we die zwarte schaduwwezens die op ons afstormen op hun plaats fixeert, waarna we het gevaar met een ander wapen kunnen neutraliseren. Nog leuker is om te experimenteren en dat verharde schuim in te zetten om locaties te bereiken die op conventionele wijze niet toegankelijk zijn. Het geeft duidelijk aan dat Prey een speeltuin is waarin de speler zijn creatieve zelve kan zijn.

Die speeltuin ziet er bovendien machtig mooi uit. De art deco invloeden die doorheen het ganse ruimtestation doorgetrokken zijn bijvoorbeeld, of de wetenschappelijke afdelingen met zijn glazen trappen, en de immense lobby die met kitscherige gouden beelden is aangekleed. Arkane Studios blijft imponeren met haar vermogen om een passende sfeer en ambiance te creëren. Voeg bij al het bovenstaande nog de nazinderende soundtrack van Mick Gordon (Wolfenstein: The New Order en DOOM) en de aandacht voor detail en het audiovisuele resultaat is ijzersterk.