Review: Ratchet & Clank Future: Tools of Destruction PlayStation 3

Door de jaren heen ben ik steeds minder van Nintendo gaan houden. Voornamelijk de games die ze uitbrachten vond ik steeds minder aantrekkelijk. Ik denk niet dat dit aan Nintendo lag, nee, het lag aan mij. Ik werd ouder en kreeg behoefte aan andere games, grovere games. Jaap uit de Gouden Kooi zou mij een terror gamer hebben genoemd, maar dit neemt niet weg dat er ergens in mijn nog die liefde broeit naar de wat meer kinderlijke games. Ik werd op een koude en regenachtige dag gebeld door Alex: 'Ik heb Ratchet & Clank: Tools of Destruction hier liggen, zou jij die willen reviewen?'. Op dat moment begon dat kleine beetje liefde dat nog in mijn zat op te lichten. 'Tuurlijk, kom maar op met die game!'.

Ratchet & Clank gaan next-gen

Direct nadat je de Blu-raydisc in je PS3 hebt gestopt vraagt hij of je het spel wil gaan installeren. Tijdens het gamen merk je wat voor voordelen dit heeft. Zo zijn er bijna geen laadtijden, alleen bij de tussenfilmpjes, maar dat is niet zo erg. De tussenfilmpjes zijn namelijk heel erg grappig. R&C: ToD is een van de grappigste games die ik in tijden heb gespeeld. Voornamelijk de domme aliens en de droge opmerkingen van beide heren zorgen hiervoor. In Ratchet & Clank: Tools of Destruction krijgen Ratchet en Clank een telefoontje met niet zo goed nieuws. Ze besluiten een kijkje te gaan nemen en stuiten op een stad die onder vuur ligt. De twee helden vechten zich een weg door de stad en vernietigen een groot aantal van de aliencommando's. De gemene Emperor Percival heeft de stad aangevallen en heeft het nu voorzien op Ratchet. Ze weten echter te ontsnappen en stelen de UFO van Percival. Ze stuiten op een andere planeet, waar Ratchet op zoek gaat naar de oorsprong van zijn ras, de Lombax. Daar vinden ze het Lombaxgeheim, waardoor beide heren weer in een nieuw avontuur terecht zijn gekomen.

Say hello to my little friend!

Ik houd van actie en van veel en vette wapens in een game; het liefst een bijna perfect nagemaakte Beretta 92 Inox. Maar wat ik zo tof vind aan R&C: ToD zijn de vele dikke guns die de game rijk is. De game zit namelijk vol met vette, gekke, unieke en handige wapens. Neem bijvoorbeeld de Groovitron. Al je vijanden die in de buurt van jouw Groovitron komen beginnen te dansen. Nu is het voor jou een eitje om ze even naar de andere wereld te sturen met een van je andere wapens. Maar je hebt ook de mogelijkheid om met een van je wapens je tegenstander in een pinguïn te veranderen. Kortom, de meeste gekke wapens komen tot je beschikking in deze game. Je hebt ook de mogelijkheid je wapens te upgraden met Raritanium. Dit kun je vinden in kisten en sommige tegenstanders laten dit achter nadat jij ze om zeep hebt geholpen. De upgrades zorgen ervoor dat je wapen sterker wordt, maar ook meer functies krijgt. Door een wapen veel te gebruiken krijg je 'experience points' op je wapen. Hiermee kan je wapen tot vijf keer zo sterk worden.

Onrealistisch maar schitterend

Dat ik niet meer van die typische Nintendo-games houd, komt ook door de graphics en wat de game uitstraalt. Ik houd niet zo van die vrolijke kleuren, maar in deze game heb ik me er niet aangestoord. De graphics waren namelijk schitterend, zeker met HDTV valt je mond wagenwijd open. Het is dan wel niet realistisch, maar dat past ook niet bij de humoristische opzet van de game. De graphics maken het plaatje helemaal compleet.

Lekker snel en simpel

Ik heb hierboven al veel positieve punten van de game opgenoemd, maar het grootste punt moet nog komen. Het grootste pluspunt van deze game is namelijk de gameplay. De ontwikkelaar heeft erg goed werk afgeleverd wat betreft de gameplay. Het speelt lekker snel en simpel, wat wil je nog meer? Het lopen, wapens wisselen, de puzzels oplossen, het werkt allemaal en nog goed ook. Dit is tevens een game waar de camera ook naar behoren werkt. Vaak zitten er in dit soort type games een camera, die je meer tegenwerkt dan dat je er voordeel van hebt. In R&C: ToD werkt de camera lekker en je zult je er dan ook niet aan gaan ergeren.