Review: Saga Scarlet Grace Nintendo Switch

Ik heb in mijn jaren menig RPG mogen verslinden. Mijn tolerantie voor Japanse gekkigheid of overdramatische dialoog is daardoor tamelijk hoog. Toen ik de boxart zag en het concept van Saga Scarlet Grace: Ambitions las, verwachtte ik een combinatie van Octopath Traveler en Final Fantasy te gaan spelen. Ik had gelijk, zo bleek...op een bepaalde manier.

The Worst of both worlds?

De game draait om vier personages die ieder hun eigen verhaallijn volgen binnen dezelfde wereld. De game maakt gebruik van een vreemde 3D naar 2D mix. Over smaak valt niet te twisten natuurlijk, maar mijn smaak is het zeker niet. Het geheel voelt wat wringend aan, of ga voor een 2D benadering zoals bij Fire Emblem of ga vol 3D zoals bij Bravely Default of Final Fantasy. Nu denk ik niet dat de personages slecht ontworpen zijn, ze zijn lekker over de top met veel kleur en unieke kleding, zoals het een mooie (J)RPG betaamt. Ik denk echter dat door het wringen tussen 2D en 3D, en het wringen tussen een realistische stijlkeuze en cartoonachtig, de ontwerpen gewoon niet helemaal tot hun recht komen en dat is simpelweg jammer. Verder zijn de achtergronden en de kaders welke het scherm framen van hoge kwaliteit en zeker niet lelijk!

Daarnaast heb je nog de overworld. Ook hier vindt weer die zelfde wringing plaats, maar dat daargelaten (ik heb mijn punt wel gemaakt, denk ik), is de overworld ontzettend gaaf ontworpen. Het geheel voelt aan als mix tussen een pop-up boek en een battle map van je eigen dungeons en dragons game. De verschillende plekken waar je naartoe kunt en de monsters waarmee je een interactie kunt aangaan ‘vouwen’ omhoog, zodra je in de buurt komt. Hier is weer gekozen voor een minder realistische look. Dit betaalt zich naar mijn mening zeker uit. Het vrij rondlopen en aangaan van gevechten zal menig man/vrouw doen denken aan een D&D-sessie en heeft een bepaalde charme.

Waar moet ik kijken?

De charme van de esthetische keuzes wordt alleen voor mij overschaduwd door de grote hoeveelheid informatie die op je afgeschoten wordt. Waar sommige games de meest basiselementen drie keer uitleggen, doet Saga Scarlet Grace: Ambitions niet zoveel moeite en verwijst je vooral naar een lastig te navigeren menu. Welke, ik eigenlijk ook lelijk ontworpen vind. Een soort DS-interface lijkt het bijna, omdat alle menuopties eruit zien als knoppen of klikbare objecten. Begrijpelijk als je de game op je mobiel speelt, maar lelijk op de Nintendo Switch. Enfin, als je op pad gaat, krijg je ineens een heel scala aan vechters die ineens met je mee gaan (oké gezellig, ik heb opeens acht vrienden waarvan één een kung-fu ridder is?). Het gevechtssysteem is interessant, maar in het begin erg verwarrend. Helemaal als er meer dan acht mensen op het veld staan met balkjes, sterretjes en scores waarvan we eigenlijk niet weten wat ze doen, maar ja ‘doe deze hak-aanval maar, misschien gaat die vogel dan dood’.

Zonder te veel dollen, ik denk dat het systeem niet zozeer slecht is, maar vooral anders. Bij een game waarbij je gewoon moet hakken en soms met een knoppencombinatie specials kan doen, hoef ik geen gedetailleerde uitleg, maar bij dit systeem om het tot zijn recht te laten komen, was het wellicht geen slecht idee geweest. Naarmate ik namelijk verder speelde, kreeg ik een beetje vat op het systeem (ik weet nog steeds niet hoe ik een unified attack doe, maar swa) en merk ik wel dat het leuke tactische uitdagingen kan vormen. Vooral omdat je vijanden niet zoveel slapper zijn dan jij. Als jouw personage twintig damage doet, dan zullen vijanden rond de vijftien damage doen. Dat maakt het dat je over elke beurt die je opzet goed na moet denken. Het systeem werkt, in de notendop, als volgt: je hebt een bepaald aantal actie-sterren welke je kan spenderen op acties van je party. Elke actie heeft bepaalde kosten, des te sterker de aanval des te duurder de actie is om uit te voeren. Als je al je sterren hebt uitgegeven, speel je de beurt af. Vijanden en bondgenoten doen hun actie en vervolgens gaat het riedeltje weer opnieuw.

Beter goed gejat…

Als we kijken naar de RPG checklist doet deze game het op een aantal punten goed, het voelt in die elementen ook echt als een (J)RPG. Zoals de muziek bijvoorbeeld. Generic (J)RPG-achtige muziek, maar het doet precies wat het moet doen. Het wiel hoeft niet telkens opnieuw uitgevonden te worden natuurlijk. De introductie is ook interessant, in plaats van een personage kiezen, doe je een soort mini persoonlijkheidsquiz en kiest de game een personage dat bij je past. Leuk en uniek bedacht, maar wel jammer, want toen ik online de andere verhalen opzocht, had ik zelf toch een ander personage gekozen, denk ik. Misschien dat ik dan de game ook wat meer gewaardeerd had. Ik heb me nu vooral vermaakt met de game, zoals je je vermaakt met een slechte B-film: heel hard lachen om slechte oneliners. Overigens geeft de game je wel de optie om een ander personage te kiezen, maar met beperkte informatie. Ik vond dit bij Octopath Traveler bijvoorbeeld wat duidelijker uitgelegd, het was duidelijk wat je op dat moment koos. Dit is bij Saga Scarlet Grace: Ambitions toch in mindere mate het geval.