Review: Sifu - Kent geen genade Pc

Afgelopen twintig jaar zijn games eigenlijk alleen maar makkelijker geworden. Toch zien we de afgelopen jaren steeds meer ontwikkelaars die juist niet met die trend meegaan en games juist rete moeilijk maken. Denk hierbij aan games zoals Demon's Souls, Hades en Remnant: From the Ashes. SloClap volgt deze alternatieve stroming van gamedesign met diens nieuwste game; Sifu. Een echte Sifu – oftewel leermeester – krijg je niet, want pure afstraffing is in dit geval de beste leermeester. Maar is pure afstraffing het juiste pad voor deze game vol wraak, bloeddorst en snelle actie? Dat gaan we eens even onderzoeken in de Sifu review!

Teach me, Senpai Sifu

De beste verhalen bevatten een moddervet wraakscenario. Laat dat nou net de grootste drijfveer van onze held(in) in Sifu zijn. Bij het starten van het verhaal krijgen we de eenvoudige keuze of we een jongedame of een jongeman zijn. Afgezien van het uiterlijk is er weinig verschil, meisjes zijn namelijk net zo sterk als jongens! Deze jongeling ziet op twaalfjarige leeftijd hoe zijn Sifu vermoord wordt door een vijftal vechtersbazen. Dit doen ze om een eeuwenoude geheime techniek te bemachtigen. Afijn, jouw Sifu is dood en jij spendeert acht lange jaren aan training zinnend op wraak. Die wraak ga je krijgen, want vanaf je twintigste levensjaar ben je klaar om het vijftal een letterlijk kopje kleiner te maken. Dat doe je in prachtig ontworpen omgevingen met voldoende afwisseling en een unieke artstyle die subliem bij het type game past. Ook wat betreft het audio design scoort de game erg goed, want de custom ontworpen soundtrack is een genot voor het oor en geeft het complete design een gouden randje.

Onze zoektocht naar wraak brengt ons naar alle uithoeken van de stad. Zo breng je een bezoekje aan schimmige kraakpanden vol junkies en drugdealers, neon verlichte nachtclubs, een torenhoge wolkenkrabber, een state of the art museum en een spa resort. Ieder level kent een eigen thema, maar allen hebben ze één ding gemeen. Het level sluit namelijk altijd af met het vermoorden van één van de bendebazen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want zoals eerder gezegd is de game onwijs moeilijk. Toch kent Sifu een klein beetje genade. Net als jij dat doet, leert het personage namelijk van zijn of haar fouten. Tijdens het ouder worden – waarover ik later meer vertel – doe je namelijk skills op door punten te investeren. Deze skills raak je kwijt wanneer je het game over-scherm hebt bereikt, maar er is een manier om de skills toch te houden tijdens meerdere speelbeurten. Wanneer je een skill namelijk vaak genoeg ontgrendelt, is deze permanent van jou. Denk hierbij aan skills die je vaardiger maken in de combat en skills waardoor je gebruikt kunt maken van objecten in de omgeving. Bepaalde skills zijn echter maar tot een bepaalde leeftijd te ontgrendelen waardoor je wijs om dient te gaan met de verzamelde punten.

Een decennialange wraaktocht

De wraaktocht gaat van start met twintig jaar op de teller, maar alvorens je de eindbaas hebt verslagen, ben je heel wat grijze haren verder. De game kent namelijk een uniek levenssysteem. Dood gaan doe je namelijk exorbitant vaak in deze game, maar echt doodgaan doe je pas na je tachtigste. Iedere keer dat je tegen de vlakte gaat, sta je weer op met wat meer levensjaren op de teller. Hoeveel levensjaren dat zijn, hangt af van de death counter. Deze loopt iedere keer dat je knockout gaat met één count op. Het aantal op de deathcounter staat gelijk aan het jaren dat je ouder wordt wanneer je weer op staat. Staat er dus vijf op de deathcounter, dan ben je de volgende keer dat je opstaat vijf jaar ouder. Die deathcounter is echter niet in steen gebeiteld, je kunt namelijk door specifieke vijanden te verslaan negatieve counts krijgen waardoor je minder oud wordt wanneer je neervalt.

Er zijn mensen die opteren dat Sifu onder de roguelikes valt. De game dient namelijk met één leven (of tachtig jaren) voltooid te worden. Toch is dat niet helemaal het concept. Sifu slaat je voortgang namelijk op tussen de levels door. Stel je bent aan het einde van het eerste level 34 jaar oud, dan start je het tweede level met 34 jaar op de teller. Je krijgt echter altijd de mogelijkheid om het eerste level nogmaals te voltooien. Sluit je deze beter af dan de vorige keer, dan start je het tweede level met minder jaren op de teller waardoor je steeds beter bestand bent tegen de gevaren die je te wachten staan. Het is een tof systeem dat bijzonder lekker werkt. Hierdoor blijft je namelijk continu schaven aan je speelstijl. Daarnaast merk je al snel dat er na het voltooien van andere levels, nieuwe wegen openen in eerder voltooide levels. Dit zijn veelal shortcuts die je tegenover nieuwe mini bosses plaatst en je net een andere ervaring bieden.

Stop trying to hit me and hit me!

Dan komen we nog aan op het puntje gameplay, want daar is ook meer dan genoeg over te vertellen. Sifu kent namelijk een eenvoudig, doch bijzonder complex combatsysteem. De manier van vechten doet sterk denken aan de Batman Arkham-serie. Vrijwel iedere locatie barst van het gespuis. De tegenstanders zijn bewapend met van alles en nog wat en komen in alle soorten en maten. Veel aanvallen zijn te pareren door precies op het juiste moment op verdedigen te drukken. Je kunt aanvallen echter ook ontwijken middels een sidestep voor verticale aanvallen, of een high/ low dodge voor de hoge- en lage aanvallen. Door precies op het juiste moment de juiste kant op te duiken, creëer je een opening waarna je de vuisten het gesprek kan laten voeren. Ook hierin heb je weer allerlei vormen, want middels de juiste inputs tover je de meest vette combo’s op het scherm. De tegenstanders zijn echter niet dom. Regelmatig dagen ze je namelijk uit om de eerste zet te maken waardoor je soms vol in de val trapt. En op dat soort momenten straft Sifu je genadeloos af. Niet op een oneerlijke manier, dit zijn namelijk de leermomenten. Kung Fu draait namelijk niet om wie het meest agressief te werk gaat. Je dient te kijken, te wachten op je opening en toe te slaan wanneer de gelegenheid zich voordoet. Ze zeggen immers niet voor niets dat je geduld moeten hebben, young grasshopper.

Dat gezegd hebbende, er zijn zeker wel momenten dat Sifu kan aanvoelen als bijzonder oneerlijk. Zo werkt de camera lang niet altijd mee, zeker wanneer je omringt bent door grote groepen of je je moet verplaatsen door smalle gangetjes. Sommige vijanden zijn ook op momenten net iets te moeilijk, waardoor de jaren op de teller omhoogschieten. Het zijn deze momenten waarop Sifu frustratie creëert en kan demotiveren om verder te spelen. Daarnaast helpt het ook niet dat het dodgen op momenten net iets te lastig is, zeker wanneer een tegenstander continu hoge- en lage aanvallen afwisselt. Dit omdat de tekenen van waar de aanvallen heengaan lang niet even duidelijk zijn. Dit is niet alleen van toepassing op de bazen van de levels, maar ook bij de mini bosses. Oefening baart natuurlijk kunst en voor je het weet ga je fluitend door de levels heen. Toch kan het gevoel van trial and error mij niet ontglippen waardoor er een beetje frustratie in de mix komt. Desalniettemin is het een bitter randje waar je absoluut even doorheen moet alvorens je de fun ervan kunt inzien.