Review: Signalis - Sfeervol, spannend en authentiek Pc

Nog geen twee weken terug mocht ik een preview schrijven voor de nieuwe sci-fi horrorgame Signalis. Dat is op zich best goed bevallen, dus doen we er ook meteen een review achteraan. Ja, gek genoeg ben ik blijkbaar toch enigszins gehecht geraakt aan de creepy ruimte zombies die me iets te vaak te pakken hebben gehad. Of misschien ben ik wel gehersenspoeld en zelf een zombie geworden, wie weet. Misschien kom je er wel achter in deze review voor Signalis.

Sterke Silent Hill vibes

Voor degenen die de game nog niet kennen: Signalis is een sci-fi horror in 2D pixelart stijl. De game speelt zich af in een zowat verlaten ruimtestation in een dystopische toekomst die toch wel iets teveel aan een dictatuur doet denken. Het hoofdpersonage is een Replica, wat eigenlijk een soort cyborg is die meer naar machine dan mens neigt. Haar naam is LSTR, wat uitgesproken wordt als Elster en ze is wanhopig op zoek naar haar menselijke metgezel, die spoorloos verdwenen lijkt te zijn. Dus struin je rond door verlaten gangen, of gangen waarvan je zou willen dat ze verlaten zouden zijn, omdat ze stikken van de zombie-achtige wezens die met een verschrikkelijke schreeuw op je afkomen. Op het gebied van de monsters kun je goed merken dat de ontwikkelaar inspiratie heeft gehaald uit Silent Hill. De manier waarop ze ineens opstaan, langzaam op je aflopen (of toch minder langzaam dan je dacht) en naar je schreeuwen als een kat die in het nauw gedreven wordt.

De monsters zijn niet het enige aspect dat Signalis Silent Hill-vibes geeft. De snijdende sfeer die we van de games van Konami gewend zijn, is hier ook zeker aanwezig. Dit onder andere door een gedetailleerde en creepy omgeving, subtiele achtergrondmuziek die eigenlijk constant aanwezig is en de leegte die je ervaart. Niet alleen in het ruimtestation zelf, maar ook in alle personages die je tegenkomt of waar je over leest. Gelukkig hebben ze de camera angles in ieder geval niet van Silent Hill overgenomen, want dat is en blijft een hel. In de preview was ik echter ook niet erg positief over de controls van Signalis. Ik moet wel zeggen dat het erop lijkt dat de ontwikkelaars dit onderdeel al wat op hebben gepoetst. Of ik raak er gewoon gewend aan, dat kan ook. Daar heb ik wel vaker last van. De interactie met voorwerpen gaat nu in ieder geval een stuk soepeler. Daar ben ik erg blij mee. Nu kan ik het tenminste wel overleven als al mijn ammo op is, mijn andere wapens leeg zijn en
er meerdere zombies achter me aanzitten door snel door een deur te rennen.

Zeker geen doorsnee horror game

Ja, de moeilijkheidsgraad blijft wel een dingetje, maar dat is ook juist de charme van deze game. Je kunt niet zomaar een gang door rennen zonder na te denken. Het is namelijk bijna niet te doen om langs de monsters te rennen zonder gewond te raken, aangezien de smalle gangen hier weinig ruimte voor geven. Ammo is erg schaars en helaas ook niet altijd even effectief tegen de monsters die je tegenkomt. Met een volgeladen pistool kun je misschien net twee zombies neerschieten. En over het algemeen zijn ze met meer dan twee per gang. Ja, echt heel leuk. Het moedigt je in ieder geval wel aan om wat strategischer te werk te gaan dan je normaal gesproken in horror games doet. Niet dat Signalis echt te vergelijken is met een doorsnee horror game, dat zeker niet. De game heeft de sfeer en de pace van Silent Hill, maar kopieert absoluut niet. Dat laat wel echt zien dat de ontwikkelaars goed voor ogen hadden wat ze neer wilden zetten en dicht bij zichzelf en het originele idee zijn gebleven.

Signalis is niet per se een hele enge game. Er zijn genoeg momenten waarop ik me opgejaagd, zenuwachtig of ongemakkelijk voel, maar het kwam zelden voor dat ik echt bang was tijdens het spelen. Afgezien van een aantal momenten waarin je met Elster een compleet zwart gat in loopt en geen flauw idee hebt wat je aan de andere kant aan zou treffen. Maar ondanks het feit dat de game dus niet echt eng is, is hij wel erg spannend en sfeervol. De spanning zit hem ook voor een groot deel in het mysterieuze achterliggende verhaal van de game dat langzaamaan steeds meer wordt onthuld. Elster is een groot deel van haar geheugen kwijt en dit komt stukje bij beetje terug gedurende de game. Ik moet zeggen dat het wel lang duurde, voordat ik een beetje begon te begrijpen waar het verhaal heen ging en hoe alle onderlinge relaties in elkaar zaten van de benoemde personages. Dit vooral omdat er erg weinig dialoog voorkomt in de game. Het grootste deel van de storytelling gaat via brieven die je vindt, losse beelden van herinneringen van Elster en eigenlijk het gevoel dat het geheel met zich meebrengt. Het is lastig uit te leggen, maar nadat je een tijdje hebt gespeeld begin je bepaalde dingen aan te voelen. Of dat denk je in ieder geval. Hoe dan ook, het is erg knap gedaan.

Maar zes plekken!

Naast het verkennen, vechten met of ontwijken van monsters en het vinden van aanwijzingen ben je ook regelmatig bezig met het oplossen van puzzels. Dit zijn niet de meest ingewikkelde puzzels. Mijn ervaring is dat ik het vaak moeilijker voor mezelf maakte dan het eigenlijk was. Er is ook zoiets als te moeilijk denken, dat blijkt maar weer. Eerlijk gezegd was de grootste puzzel voor mij het omgaan met de beperkte ruimte in je inventaris. En als ik beperkt zeg dan bedoel ik ook echt beperkt. Je moet het namleijk doen met zes plekken in je inventaris. Of eigenlijk vijf, want het achterlaten van het pistool zag ik niet echt als een optie. Alles dat je tegenkomt simpelweg meenemen zoals in Resident Evil zit er dus zeker niet in. Helaas ben ik er toch een paar keer ingetrapt, omdat ik iets te enthousiast werd als ik eindelijk weer ammo vond. Wat dan het probleem is, is dat het niet mogelijk is om gewoon een voorwerp even te droppen, zodat je het eventueel later op kunt pakken. Nee, als het in je inventaris zit, kun je het gebruiken of je kunt het weggooien. En dan is het dus ook echt permanent weg. Je wilt niet dat je ammo of health packs weg moet gooien, omdat je een story item op moet pakken, zoals een sleutel. Maar waarschijnlijk gaat het in het begin wel een aantal keer voorkomen. Bij mij komt het nu nog steeds voor.

Signalis is echt een retro game qua stijl, zowel de art stijl als de gameplay. Maar het gaat verder dan dat. Zo kom je bijvoorbeeld overal VHS-tapes en floppy disks tegen. Ook de safe stations gaven mij wel echt een retro vibe. Als je opslaat, krijg je een fel rood beeld te zien, zoals we dat ook kennen van Resident Evil. Op een gegeven moment vind je een radio die je in verschillende frequenties kunt zetten. Dit onderdeel zorgt ook zeker voor veel spanning, aangezien je nooit weet wat je gaat horen. De ene keer hoor je rustige, romantische muziek en de andere keer ontvang je belangrijke informatie, die niet altijd even positief of aangenaam is. Ten slotte kun je de radio ook gebruiken bij sommige puzzels, bijvoorbeeld wanneer je een bepaalde code moet kraken.