Review: Spider-Man: Edge of Time Xbox 360

Spider-Man: Edge of Time: de game waarvan je zou denken dat je van gebouw naar gebouw zwaait, grote open werelden onveilig maakt en mensen redt van de afschuwelijkste monsters. Echter zit deze Spider-Man-game toch iets anders in elkaar. De game bevat een op zichzelf staand goed verhaal en je speelt de hele tijd in de kleine, kille en sfeerloze omgevingen in het gebouw van Alchemax. Je werkt jezelf tot een hoogtepunt en het einde is eigenlijk al vanaf het begin te raden.

Te goed verhaal

Het verhaal wat je in de game tegenkomt is lastig te begrijpen, maar wel goed verzonnen. Als je het eenmaal snapt is het ook gewoon leuk om het te volgen. Het gaat over Spider-Man die in het heden afgemaakt wordt door Anti-Venom (de gemuteerde versie van Venom). Hierna kom je in de toekomst terecht, namelijk in het jaar 2099. In dit jaar heeft een professor de tijdmachine uitgevonden. Hiermee gaat hij terug in de tijd en zorgt hij dat zijn bedrijf, Alchemax, de grootste van allemaal wordt. Hier gaat het er anders aan toe: Spider-Man werkt nu niet meer bij de krant, maar heeft een baan bij Alchemax. Spider-Man 2099 laat het hier niet bij zitten en schiet de originele Spider-Man te hulp. Hij stuurt een soort van boodschap naar hem toe en informeert hem over de situatie. Samen gaan ze proberen alles goed te maken wat er in het verleden mis is gegaan met de mogelijkheid om door de tijd te reizen. Dat je dingen in het verleden kunt veranderen en dat dit dan effect heeft op de toekomst, is goed bedacht, maar dit is veel te lineair uitgevoerd: er veranderen alleen maar dingen nadat dit in een cutscene is uitgevoerd.

Niet voor Spider-Man

De game is niet echt een Spider-Man-game zoals we gewend zijn. Je kunt namelijk niet rondzwaaien in grote mooie omgevingen, maar je loopt wat rond in saaie, geautomatiseerde ruimtes. Deze ruimtes bevatten eigenlijk alleen maar een paar voorwerpen die je nodig hebt voor een bepaalde objective. De verschillen tussen deze voorwerpen en de verschillen tussen de ruimtes zijn heel erg beperkt: je gaat van de ene ruimte naar de andere ruimte die gewoon precies hetzelfde is. In deze ruimtes vecht je dan tegen gemuteerde of robotachtige vijanden. Deze vijanden rennen gewoon op je af en jij dient ze dan een kopje kleiner te maken. Dit verloopt echter goed, maar het was misschien leuker geweest als de vijanden in plaats van schoppen en slaan wat leukere dingen konden en wat meer hersenen hadden

Als je deze vijanden dan eenmaal verslonden hebt, moet je zoiets simpels doen als een generator kapot maken of een schakelaar omzetten. Dit is dan ook weer bijna in iedere ruimte hetzelfde, wat erg saai wordt. Als je dan klaar bent in de ene grijze ruimte, dan open je een deur via een sleutel of je breekt hem simpelweg open. Je komt dan terecht in de volgende niet veelzeggende ruimte. Dit gaat door tot een bepaald punt voor het eind. Na dit punt vind ik dat de ruimtes wel wat meer kleur krijgen. Dit is dan geen hele grote verandering, maar gewoon wel leuk dat er nog iets aan deze saaie, grijze ruimtes gedaan wordt.

Teleurstellende gameplay

De gameplay van deze Spider-Man-game is erg teleurstellend. Ik had namelijk verwacht dat je van de ene actie direct in de andere actie over zou kunnen gaan, maar dit bleek totaal anders te zijn. Je komt bijvoorbeeld uit de lucht vallen en je wilt dan meteen met een combo je vijanden afmaken. Echter blijf je door een klein foutje staan en deel je maar 'n of twee klappen uit. Dit soort foutjes kom je dan ook niet de hele tijd tegen, maar het is gewoon zonde dat ze wel aanwezig kunnen zijn. Dit zijn van die fouten die je eigenlijk niet tegen wilt komen in een game als Spider-Man en het is dan ook erg teleurstellend als je ze wel tegenkomt. De gameplay werkt overigens als je loopt ook niet al te soepel: het ziet er soms een beetje hoekig uit. Het zwaaien door de wat grotere ruimtes ziet er dan wel weer een stuk beter uit, maar door het gebrek aan deze grotere ruimtes kom je sowieso niet vaak aan zwaaien toe.

Zijn voorganger

De voorganger van Spider-Man: Edge of Time, Spider-Man: Shattered Dimensions, heeft het wat mij betreft een stuk beter gedaan. De omgevingen waren mooier en een stuk groter. Ook de gameplay was een stuk beter voor die tijd dan de gameplay van Edge of Time in deze tijd. In Shattered Dimensions was veel meer kleur aanwezig, kon je naar buiten, de vreemdste plaatsen bezoeken en de gaafste omgevingen ontdekken. Het stijltje dat aan Shaterred Dimensions gegeven was, dat je van zwart-wit naar kleur kon gaan, is bij deze game echt een gemis. Ik denk dat de ontwikkelaar, Beenox, veel meer had moeten afkijken bij zijn jongere broertje.

Net een stripboek

Spider-Man is, zoals veel van jullie waarschijnlijk wel weten, bekend van de stripboeken. De game heeft daarom een soort van stripboekachtig thema: het vechten tegen de vijanden ziet er uit als snelle plaatjes achter elkaar. Of het een fout is of dat ze dit met reden gedaan hebben, is mij niet bekend, maar het is in ieder geval goed uit de verf gekomen. Als je de vergelijking met Shaterred Dimensions dan weer trekt, dan is het er wel op achteruit gegaan. Het stripboekeffect was bij Shaterred Dimensions veel meer aanwezig en het leek soms gewoon alsof het getekend was.