Review: Super Monkey Ball: Banana Blitz HD Xbox One

Toen ik Super Monkey Ball Banana Blitz HD als release voorbij zag komen, was ik erg in mijn nopjes, omdat één van mijn favoriete games een hedendaagse release zou krijgen. Ik had niet meteen door dat het een remaster zou zijn van één van de mindere games uit de serie. Ergens was mijn enthousiasme direct weggeëbd, omdat ik wist dat deze game een iets andere koers voer dan de oorspronkelijke games. Afijn, ik heb het echter nooit gespeeld en nu was mijn kans om de game te reviewen. SEGA heeft genoeg games waar ze een HD-versie van kunnen maken, maar heeft een allemansvriend uitgekozen. Dus ben ik erg benieuwd of de game een eenvoudige conversie is, of dat er de nodige moeite in is gestoken om het anno 2019 nogmaals uit te brengen. Kortom, heeft de game als remaster mij kunnen overtuigen of krijgen we dezelfde game voorgeschoteld, die mij vooraf aangenomen niet zou overtuigen zoals ik destijds al vernam uit recensies en staat SEGA voor aap?

Basis is nog steeds rollen maar dan ietsie pietsie meer

Super Monkey Ball Banana Blitz HD is in principe nog steeds uit hetzelfde hout gesneden, als waarmee Super Monkey Ball achttien jaar geleden pionierde op de Nintendo GameCube. Je bent een koddig aapje dat in een bal gevangen zit. In dit balletje rent de aap over een parcours richting het einddoel. Dit einddoel dien je zo snel mogelijk te behalen. De twist van de besturing is dat je niet zozeer de aap bestuurt (of de bal), maar juist het parcours. Het parcours beweegt mee in de richting die jij de bal op wenst te laten rollen. Dus, naar voren drukken, helt het parcours omlaag en vice versa voor de andere richtingen. Toevoeging is dat je kunt springen om obstakels en vijanden te vermijden of om bananen te pakken en trappen te kunnen beklimmen. Het moge duidelijk zijn dat er platform elementen in deze game zijn toegevoegd, maar nog steeds dien je het einddoel binnen een zo snel mogelijke tijd te behalen. Je hebt hierbij een keuze uit standaard een zestal personages, die elk hun eigen karakteristieken mee brengen. Zo is bijvoorbeeld AiAi een allrounder, MeeMee een behendige dame, Baby een klein snel rakkertje en GonGon de dikke trage, maar sterke aap. Elk van de apen heeft dus zo net even een betere kans op de verschillende parcours. Tot zover de herhaling van zetten.

De game is dus een heruitgave van het origineel uit 2006, destijds uitgebracht op de Nintendo Wii. Voor dit jaar heeft de ontwikkelaar ervoor gekozen om de game opnieuw op te bouwen in Unity. Dat is op zich positief, want deze engine is zeer robuust gebleken voor verschillende soorten games. De graphics zijn dus niet alleen opgepoetst, maar echt opnieuw opgebouwd. Daarom zie je wel degelijk verschillen met de game uit 2006. De besturing is daarentegen nog steeds zoals je mag verwachten en die is nog steeds haarscherp. Banana Blitz HD is echter vrij simpel qua uiterlijk, waardoor de game een hoge framerate kent. Dit gecombineerd met de snelle response van de controls, merk je dat de game in 2019 is uitgebracht. Het is de snelheid van de beelden en daarmee de camera-bewegingen, die meer indruk op me maakte, maar niet in de positieve zin. Het gaat soms zo snel, dat de beelden niet altijd even prettig ogen, terwijl ik toch echt wel wat games gewend ben. Ik betrapte me er daarom op, dat ik meer controle wilde over de camera, om af en toe die vreemde abrupte bewegingen te compenseren. De Wii destijds had ook snelle beelden, maar niet zo heftig. Het is een onprettige moderne bijkomstigheid.

Van alles een beetje in de middelmatigheid

Unity is een alleskunner qua engine en blinkt niet echt uit op een bepaald vlak. Dit is niet erg, want zolang er puike gameplay uit een engine gehaald kan worden, zit het daarmee wel snor. Dus wat resteert, is (even simpel gezegd) de audiovisuele kant. Op het eerste gezicht is het een vrolijke, kleurrijke game. Het aantal kleuren is wel wat omhoog geschroefd en is de gehele presentatie wat strakker en feller. De menu’s zijn aangepast naar een wat hippere stijl die vandaag de dag beter past. De oude stijl kenmerkt zich door oubollige, met hout ge-textuurde (is dit een woord?) elementen, terwijl de nieuwe menu’s met felle gele vlakken zijn vormgegeven. De banen en gebruikte assets zijn hetzelfde, maar dus ontworpen in Unity. Zo is er bijvoorbeeld een eindbaas in het vierde woestijnlevel, een mechanische dinosaurus, die meer kleur en effecten kent, terwijl de basis gelijk is. De kleine mini octopusjes in het piratenlevel hebben net dat beetje meer kleur en scherpte. De apen zelf zijn daarentegen net zo vlak als het origineel, wat mij verbaast.

Geluidstechnisch is het een heel herkenbare soundtrack. Het is geen hoogstaand orkestraal arrangement, maar vooral veel synthezisers en snelle midi-achtige muziek. De openingstune is overigens heerlijk Japans en in zoverre de enige écht muzikale noot van de game. De geluidseffecten zijn nog altijd hetzelfde. Om nostalgische redenen prima, maar ook niet meer dan afdoende. Het past bij het karakter van de game en is niet zozeer een kritisch punt voor op aan te merken. Maar een bibliotheek met nieuwe geluiden voor o.a. menu’s en andere kleinigheden zou toch een kleine moeite moeten zijn, ook voor een remaster. En zo komen we eigenlijk al op een argument dat vrij snel blijft kleven aan deze game. Het is het allemaal net niet en blijft hangen in middelmatigheid anno 2019.

Er had (nog) meer in kunnen zitten

Laat ik vooropstellen, de game is echt niet slecht. Je krijgt een prima game die bovendien behoorlijk wat levels kent qua singleplayer. Een echte uitdaging is er niet als ik eerlijk ben en de keuze om in dit deel meer platform elementen toe te voegen, is een keuze die ik niet begrijp. Wat mij betreft, was het Super Monkey Ball Banana Blitz HD volledig ten goede gekomen, als ze bij deel één zouden zijn gebleven en puur naar het rollen hadden gekeken. Dit is misschien subjectief, maar dit maakte de levels echt uitdagend. Plus, er zijn vlagen te bespeuren van ontzettend veel inspiratie, waar tegenover echt zaadloze levels zijn die zelfs een kleuter had kunnen ontwerpen. De levels zijn elke gebaseerd op een eigen thema en worden moeilijker naarmate je verder komt. Alleen echt uitdagend wordt het niet. Om de bonussen te verkrijgen moet je misschien meer meenemen, maar het is allemaal relatief simpel te behalen. Je rolt dan ook in een aantal uur wel naar het einde van de game. In het begin zal trial and error veel voorkomen, maar uiteindelijk is de singleplayer ongeveer in drie uur aan één stuk door wel uit te spelen.

De multiplayer is aardig op zijn best. Maar jongens, hier stelt de game hard teleur. De minigames zijn niet de beste uit de serie als je het mij vraagt. Voor een game die ook nog eens zoveel jaar later wordt uitgebracht, zou een compilatie-game beter passen. Juist met de toevoeging van een online modus, had er meer in gezeten. Nu is het slechts een kwestie van positie vergelijken middels een ranking in tijd of behaalde scores. De couch co-op of competitieve multiplayer was juist tof geweest en in dit geval is het een gemiste kans. De games zelf zijn namelijk niet zo sterk. Het knoppenrammen van het hordelopen is lekker hysterisch en werkt op de lachspieren. Monkey Target is gewoon traag en het parcours afleggen is gewoon irritant. Sterker nog, de singleplayer en multiplayer waren ooit zo goed in balans, dat het wat mij betreft elk de helft van de score behelst. Nu stond dit deel al bekend om de matige multiplayer-modi. En helaas heeft SEGA ervoor gekozen dit in stand te houden, terwijl ze ook meer hadden kunnen doen (waar is Monkey Fight of Monkey Bwoling?!). Zeker voor veertig euro.