Review: Tekken 7 PlayStation 4

Het heeft even moeten duren (acht jaar), maar eindelijk kon ik Tekken 7 met mijn greterige fikken in de PlayStation proppen. Gewillig nam de console het schijfje tot zich en na een kleine download zat ik weer midden in de grote Mishima-soap. Het was even wennen, maar toch zat ik er weer vrij snel in, dit aangezien Tekken, zoals altijd, nog steeds Tekken is. De serie heeft een flinke inhaalslag te maken, alle fightingseries gingen de franchise namelijk voor op de current-gen consoles. Weet Tekken mij weer net zo te grijpen zoals het eerste deel dat ook deed?

Nieuw verhaal, zelfde vete

Tekken is 'n van die series die al jarenlang meegaat. Bijster veel delen uitbrengen doen ze niet, maar als er dan een deel uitkomt, is iedereen ofwel mega enthousiast of zijn ze het tegenovergestelde en extreem teleurgesteld (Herinner jij je Tekken 5 & 6 nog?). Ik hang er dit keer een beetje tussenin. De game is goed in wat hij moet doen, maar na het spelen van Injustice 2 verwacht ik gewoon net wat meer. Het zit wel snor met de gameplay, maar de game mist gewoon een beetje fluf om me langer geboeid te houden. Laat ik beginnen bij het begin.

Een van de grote speerpunten is dit keer het verhaal. In vijftien hoofdstukken wordt middels een vertellende journalist het verhaal rondom de Mishima-clan uit de doeken gedaan. Vader Heihachi gooide in het eerste deel zijn zoon Kazuya van een klif en laten we zeggen dat Kazuya nog altijd verbitterd is. De organisatie Mishima Zaibatsu verkeert in oorlog met G Corp die beiden voor wereldoverheersing strijden. Jin Kazama is verdwenen en vader Heihachi besluit wederom zijn intrede bij Mishima Zaibatsu te maken. Wat volgt is een uiterst kort (twee uur durend) verhaal waar de kwaadaardige Heihachi zowaar een emotioneel laagje krijgt. Het verhaal is leuk, maar echt bijzonder boeiend is het nou ook weer niet. Wel leuk is de entree van Akuma. Bandai Namco heeft de Street Fighter-veteraan een goede rol gegeven en het is dan ook niet storend dat Akuma in een Tekken-game zit. Het einde is daarentegen wel spectaculair, maar voor je het weet is het verhaaltje over en uit.

Ja, het is nog steeds Tekken

De game is in de basis nog altijd hetzelfde. Alles is een beetje over de top en we vechten nog altijd in een 3D-omgeving. Met ruim dertig personages is het roster vrij breed waarin iedereen weer net wat anders bestuurd, wat weer zorgt voor variatie. We zien veel bekende koppen zoals Jin, Eddy, Hwoarang, King, Kuma en Heihachi voorbijkomen, maar er is ook plaats voor nieuwkomers. Zo weet ik me uitstekend te vermaken met de Spaanse Claudio en natuurlijk Akuma uit Street Fighter. Als je ooit een eerder deel in de Tekken-serie hebt gespeeld, pak je Tekken 7 zo op. De besturing is namelijk nog exact hetzelfde. Een positief puntje in mijn opinie. Er zijn natuurlijk ook nieuwe mechanics toegevoegd, maar ze pakken niet allemaal even goed uit.

Wanneer jij of je tegenstander bijna tegen de vlakte gaat, wordt er een rage geactiveerd. Deze rage is te herkennen aan de rode gloed die van het personage afkomt. Spelers worden hierdoor krachtiger en kunnen heuse super moves uitvoeren. Met een vrij eenvoudige toetsencombinatie voer je deze super aanval uit die ongeveer 'n derde van de tegenstanders levensbalk afvreet. Hier ben ik absoluut geen fan van. Street Fighter doet in principe hetzelfde, maar daar zit wel een groot verschil. De supers zijn in SF niet alleen voor de verliezende partij, maar voor beide partijen wat weer een tactisch element met zich meebrengt. Hier voelt het een beetje als medelijden voor de verliezer. Het is dan ook erg naar om iemand volledig te domineren om alsnog te verliezen dankzij een troosteloze super aanval.

De fluf

Zoals ik al eerder zei: Tekken 7 mist wat aan fluf. Opvulling klinkt zo negatief, maar ik had graag meer klooimateriaal gezien. Er zijn drie hoofdmodi (vier als je VR meetelt, maar daar wil ik het niet over hebben) met elk weer hun eigen submodi. Laat ik beginnen met de gallery. In deze gallery kan je met in-game geld letterlijk alle filmpjes uit de eerdere Tekken-delen kopen. En met letterlijk bedoel ik echt letterlijk, zelfs de filmpjes uit Tekken Tag Tournament. Of je ze gaat kijken? Nee, waarschijnlijk niet. Door naar de volgende modus, wat natuurlijk de offline tak is. Deze tak bevat het verhaal, de arcade en de Treasure Battle. In het verhaal heb je weer kleine mini hoofdstukjes voor ieder personage bestaande uit 'n gevecht, wat eigenlijk in totaal niets extra's weet te bieden (maar dat terzijde). De Arcade-modus zet je tegenover vijf vijanden, maar wordt je niet beloond met een end cinematic. De Treasure Battle is eigenlijk de enige modus die echt onder de categorie fluf valt. In deze modus strijd je tegen een eindeloze reeks van vijanden en wordt je aan het einde van ieder gevecht beloond met treasure chests. Deze kisten bevatten items waarmee je de personages kunt aankleden. Ieder personage is namelijk uit te rusten met de meest ludieke items en zo kan je toch een persoonlijk tintje geven aan je personages. Dit is voornamelijk leuk in de volgende hoofdmodus.

Natuurlijk is de andere hoofdmodus de online sector. Nu ben ik geen grote online speler, maar met Tekken voel ik me zelfverzekerd genoeg om me er toch aan te wagen. Al snel sloot ik de modus echter af. Ik werd helemaal krankjorum van alle spelers die met Kazumi constant een tijger bleven spammen. Dit zo laf en overpowered dat alle plezier er direct uitgezogen werd. Veel online modi zijn er overigens niet. Je hebt de keuze uit ranked gevechten of het toernooi. Nu speel ik natuurlijk voor de release, maar op een casual mode zie ik er niet veel bijkomen. De online mode doet wat het moet doen, maar come on, ga gewoon het gevecht aan en verlies als een echte gamer.