Review: The Amazing Spider-Man 2 PlayStation 4

Spider-Man, Spider-Man, does whatever a spider can " Het blijft een geweldig nostalgische zin. En ik koester Spider-Man ook echt. Ik vind het persoonlijk een geweldig personage die zich in de loop van de jaren tot een waar Marvel-icoon heeft ontwikkeld. En zoals jullie weten ben ik wat dat betreft wel een nerd. Van de Spider-Man-games heb ik altijd ontzettend genoten. Met als kers op de taart: Ultimate Spider-Man op de PlayStation 2. En met het verschijnen van The Amazing Spider-Man 2 zal er een nieuwe game aan deze reeks toegevoegd worden. Zal The Amazing Spider-Man 2 kunnen voldoen aan mijn verwachtingen?

Dus ik speel de film na?

Nee. Ondanks dat deze game bewust is gelanceerd met het verschijnen van de nieuwe film, heeft deze game niets met die film te maken. Wat zeg ik? Het neemt het zelfs niet zo nauw met het hele Spider-Man-universum. Of multiversum voor de kenners. Marvel mag het in de filmbranche misschien erg goed doen momenteel, ze krijgen met haar games geen voet aan de grond. Hoewel, dat lieg ik. Met Batman ging het wel goed. Batman had alles: een geweldig verhaal, uitmuntende voice-acting en een nog beter vechtsysteem. En deze Spider-Man is net even iets te hard bezig om die game na te doen. Waar Ultimate Spider-Man het bronmateriaal respecteerde, doet deze game dat beduidend minder. En dat is zonde, echt zonde.

Het goede nieuws

Maar voordat ik die gifbeker begin leeg te drinken, zal ik beginnen met het goede nieuws. Deze game weet het web-swingen op een geweldige manier op je scherm te toveren. Je moet nu echt nadenken of er wel een gebouw in de buurt is om je web aan te bevestigen en je hebt veel meer vrijheid in het bewegen. Met de linker- en rechterschouderknop heb je de controle over je linker- en rechterarm tijdens het web-swingen. Combineer deze feiten met elkaar en het resultaat was dat ik het grootste gedeelte van mijn tijd laag over het wegdek van New York aan het swingen was. Wat een gevoel van vrijheid. En dreigde ik een gebouw net niet te halen, dan is daar nog mijn 'Web rush'. Hierdoor kan Spider-Man zich focussen op bepaalde punten om daar vervolgens naar toe te schieten.

Dit klinkt toch allemaal te mooi om waar te wezen? Ja, dat doet het dus ook. Want web-swingen is niet het spel zelf spelen, maar genieten van de vrijheid. Alles veranderde voor mij toen ik de game zelf ging spelen. Ober, pardon. Doet u mij die gifbeker even?

Het slechte nieuws

De game zelf laat behoorlijk wat steken vallen. Laat ik beginnen met het meest voor de hand liggende: de voice-acting. Ongekend, wat is dat tenenkrommend slecht. Even buiten beschouwing gelaten dat het niet de originele acteurs zijn uit de film, heb ik mij op geen enkel moment verbonden gevoeld met Peter Parker/Spider-Man. Ik vond hem gewoon een vervelende man die toevallig de krachten van een spin had.

Natuurlijk moet je vele missies voltooien tijdens het gamen, hoewel, vele missies is nogal gechargeerd. Het zijn eigenlijk dezelfde missies, maar dan op een andere locatie. Versla vijand X, red persoon A. Jullie kennen het wel. Het vechtsysteem voelt aan als een slechte kopie van het vechtsysteem van de recente Batman-games. Waar je bij Batman na moest denken en vaak van tactiek moest veranderen voor de verschillende vijanden, is dat bij Spider-Man "gelukkig" niet nodig.

Het nog slechtere nieuws

Deze game speelde ik op een PlayStation 4, een next-gen console. Een console die Full HD op je scherm kan toveren. Een console die een pracht en praal op je scherm moet toveren, maar niet met deze game. Deze game schiet visueel gewoon te kort en dan ook niet een klein beetje. Het ziet er gewoon uit als een slechte PlayStation 3-game. Een heel slechte trouwens.

New York is de stad die nooit slaapt, waar altijd leven is. Tenminste, dat zegt men. Want met deze game zou je zweren dat er ergens een bom is ontploft. De stad leeft niet, hij is stil en kaal en doet eerder aan een spookstad denken. De vijanden zien er allemaal hetzelfde uit en als klap op de vuurpijl heeft deze game ook last van vervelende glitches. Zo ben ik met regelmaat door een gebouw heen gevallen, wat mij niet de meest wenselijke situatie lijkt voor Spider-Man.

En ik hoor jullie al denken: "Kom op, Bob. Zo slecht is het toch? Bedoel, we hebben het hier over Spider-Man. SPIDER-MAN! Het verhaal moet dan toch wel goed zijn?" Nee. Dat. Is. Het. Niet. Het verhaal rammelt aan alle kanten en heeft een wel/niet-overlap met de huidige film. Vijanden verschijnen te pas en te onpas. Een 'Carnage' valt ineens midden in het verhaal.

Ook heb je een soort 'Heroic'-meter die jou een ware held of antiheld laat zijn. Deze meter is te vullen door het voltooien van side-quests. Nu is dat niet zo heel verwonderlijk. Dat hebben de meeste games. Het verschil zit het hem erin dat deze side-quests maar even beschikbaar zijn op de map van New York. Na deze tijd zullen ze verdwijnen en krijg jij negatieve karma. Huh? Wat? Ja, jullie lezen het goed. Er zit serieus een tijdsdruk achter deze side-quests. Dat zorgt natuurlijk voor de nodige frustratie en geeft de side-quests een vrij opgedrongen gevoel.