Innoveren is tegenwoordig makkelijker gezegd dan gedaan, maar met The Bookwalker: Thief of Tales weet het Finse Do My Best zich toch nog te boek te zetten als een "innovator". Door het first-person perspectief te mengen met het isometrische point-and-click genre doet de studio absoluut iets unieks, maar staat uniek ook gelijk aan leuk? Het is tijd om in de boeken te duiken om te zien of we Do My Best de les moeten lezen of dat The Bookwalker: Thief of Tales de boeken in gaat als een succesverhaal.
Wie vorige week mijn preview van The Bookwalker: Thief of Tales heeft gelezen weet het al, maar voor degenen die het gemist hebben; The Bookwalker is een verhalend point-and-click avontuur welke afgewisseld wordt door first-person view gameplay. In The Bookwalker: Thief of Tales hebben we te maken met Etienne Quist, een auteur wiens schrijfcarrière zo goed als voorbij lijkt te zijn. Etienne heeft namelijk iets verfoeilijks gedaan en wat hem een dertigjarig ballingschap heeft opgeleverd. Geketend door de Writers Police kan Etienne niets meer doen dan leven met de consequenties van zijn daad, zijn straf uitdienen en zich netjes gedragen, in de hoop dat zijn straf ooit verminderd wordt.
Tenminste, dat zou het geval zijn als Etienne geen Bookwalker was. Als Bookwalker bezit Etienne de gave om in een boek te duiken en interactief deel te nemen aan het verhaal, en dus ook het plot hier en daar wat kan beïnvloeden. Sterker nog, Etienne kan tastbare objecten uit het verhaal onttrekken en meenemen naar de werkelijke wereld, iets wat hem op de radar van The Collector zet, een mysterieuze opdrachtgever die Etienne van zijn ketenen kan bevrijden mits hij daar zes illustere objecten voor steelt. De hele deal stinkt naar afperserij en de illegale aard ervan kan hem duur komen te staan bij de Writers Police, maar Etienne ziet ook niet zo veel in dertig jaar ballingschap. Zodra de koffer met het eerste boek en de bijbehorende opdracht aan Etienne's dorpel wordt afgezet, begint zijn riskante opdrachtenreeks, waarvan het nooit echt duidelijk wordt of deze net zo lucratief is voor Etienne als voor zijn opdrachtgever.
Afijn, zes boeken met ieder een item om te benachtigen, daar draait The Bookwalker: Thief of Tales dus om. Zes. Niet zeven, niet vijf, maar zes. Je leest het goed. Zes. Hopelijk kun je dit onthouden, want het is vrij belangrijke informatie. Mocht je hier al moeite mee hebben, laat me je alvast verklappen dat je dan ook best moeite gaat hebben met The Bookwalker: Thief of Tales. Maar daarover later meer. Dus, zes boeken (en dus ook zes items) is hetgene waar jij - de speler - je in The Bookwalker: Thief of Tales voor zo'n vijf uurtjes bezig moet houden. Dat kan ook zes zijn. Of tien, als je echt alle opties wilt doorspitten. Maar met vijf à zes uurtjes heb je ze wel te pakken. Dan kun je zeggen dat je je handen hebt weten te leggen op items als Mjölnir (Thors hamer), Excalibur en Kornelius' toverstaf, om maar een paar voorbeelden te noemen.
In welke staat je deze zes items mee terug naar de werkelijkheid neemt, dat hangt af van je acties. The Bookwalker: Thief of Tales hangt zo'n beetje van dialoogopties aan elkaar en sommige van die opties hebben invloed op het verloop van je extractie. Zo kan het zijn dat de eerdergenoemde toverstaf van Kornelius - welke te ontrekken valt uit The Kornelius Paradox - in twee stukken met je terug komt. Een beetje tape erom doet wonderen, maar The Collector is er verre van blij mee en besluit je dan ook flink de huid vol te schelden. En dat alles omdat je een bepaalde keuze hebt gemaakt, welke je misschien niet had gemaakt wanneer je wat beter had opgelet.
Want dat is wel even een dingetje in The Bookwalker: Thief of Tales. Wanneer je even niet oplet en een verkeerde keuze maakt, kan dat je duur komen te staan. Helaas lokt Do My Best dit wel een beetje uit door echt een boekwerk aan dialoog op je af te vuren, wat bij ongeduldige types de 'ik skip de tekst zo snel als ik kan' reflex kan triggeren, iets wat diezelfde mensen waarschijnlijk ook met de vorige alinea's hebben gedaan (zie je, dit diende uiteindelijk een nut). En dan sta je daar, met je gebroken collector's item en een ontevreden klant. Komt dat nog wel goed? Spoiler alert: The Collector mag dan wel een hardzak zijn, maar je Bookwalker-vaardigheden zijn hem behoorlijk wat waard.
Wat dit wel doet, is replay value creëren. Veel keuzes zijn onomkeerbaar en als speler ben je wel benieuwd wat de uitkomst is wanneer je wat anders had gekozen. Om heel eerlijk te zijn heeft The Bookwalker: Thief of Tales dit wel een beetje nodig, want er hangen ook wat ezelsoren aan Do My Best scripts en de uitvoering ervan. Voorspelbaarheid is er daar één van - al ga ik daar omwille van spoilers niet te diep op in - en ook qua opzet verschillen de levels soms niet genoeg van elkaar om ze echt memorabel te maken. Sterker nog, sommige boekdelen zijn ronduit slaapverwekkend en doen afbreuk aan het anderzijds vermakelijke plot, ondanks dat je de twist van mijlenver ziet aankomen.
Wat ook een beetje underwhelming is - of eerder wie - is je gekooide companion Roderick, een in-game raadgever en oeverloze ouwehoer wiens eindeloze wijsheid het verschil zou moeten maken tussen keihard vastlopen en een soepel lopend verhaal. Roderick weet om specifieke redenen naar eigen zeggen alles, dus met een druk op de knop valt Roderick te raadplegen wanneer twijfel of onduidelijkheid toeslaat. De game drijft er in het eerste hoofdstuk - gedurende een actie met pijnlijke afloop, die achteraf gebleken gewoon scripted blijkt te zijn - zelfs de spot mee. The Bookwalker: Thief of Tales laat je hierdoor geloven dat Roderick het antwoord voorhanden heeft wanneer cruciaal ogende dialoogopties zich aandienen. In de praktijk valt dat uiteindelijk vies tegen en lijkt Rodericks 'advies' zich te limiteren tot voor de hand liggende voorstellen waar ik zelf ook al lang aan had gedacht, maar waar ik wel wat context bij had kunnen gebruiken. Verder is Roderick vooral een kei in het uitrekken van de toch al lange dialogen. Zo weet hij namelijk haarfijn uit te leggen wat die wezens zijn waar je soms tegen mag knokken, wat achteraf ook info blijkt te zijn waar je aan het einde van de rit stiekem niks om geeft.
Dat komt dan weer door de combat in The Bookwalker: Thief of Tales, die helaas zwaar ondermaats is. Hoewel men beweert dat combat te vermijden valt door slimme dialoogkeuzes te maken, ontkom je er niet aan dat je het zo nu en dan in turn-based stijl aan de stok krijgt met anderen. Als Bookwalker beschik je in zulke situaties over slechts vier acties - slash, drain, stun en het later toegevoegde shield - welke ieder op een gegeven moment een upgrade naar keuze krijgt. Tijdens combat verbruikt iedere actie inkt, op drain na, welke juist inkt uit de vijand onttrekt. Hiermee tracht Do My Best de variatie in combat houden, maar slaagt daar eigenlijk amper tot niet in. Laten zien wat voor aanval de vijand in de pen heeft zitten - waardoor je jouw keuze daarom kunt aanpassen - haalt sowieso al de spanning uit de combat. Daarnaast voelt elke schermutseling hetzelfde aan en lijk je altijd als winnaar uit de bus te komen door constant Stun - welke damage aan iedere vijand op het speelveld toebedeelt - te spammen, welke je heel af en toe afwisselt met een Drain om weer aan inkt te komen. Tot overmaat van ramp lijkt The Bookwalker: Thief of Tales ook geen 'Game Over' te kennen wanneer je toch het onderspit delft. Een korte 'Wacht even, laat me weer even bij zinnen komen' en we kunnen weer met volle health door, terwijl de stats van je tegenstanders niet resetten. Dat voelt helaas wel erg dubieus aan.
Dat valt onfortuinlijk genoeg ook te zeggen over de controller support, al wil ik wel direct benadrukken dat deze niet per definitie slecht is. Sterker nog, Etienne laat zich over het algemeen prima besturen met de gamepad, wat ook wel nodig is gezien The Bookwalker: Thief of Tales ook op de console verschijnt. Toch lokt de controller support een fenomeen uit waar de achterban al een beetje bang voor was, als we de Steam discussie-pagina van de game mogen geloven: pixelhunting. Wie The Bookwalker: Thief of Tales met muis en toetsenbord speelt heeft daar aanzienlijk minder last van. Met een cursor beweeg je al snel over een punt van interactie heen en heb je dus veel minder kans dat je een vitaal klikbaar item mist, maar met de controller is dat helaas een ander verhaal. Meer dan eens is het voorgevallen dat ik meerdere malen om een persoon of object heen moest lopen en er van diverse invalshoeken naar moest kijken om eindelijk de interactie aan te kunnen gaan.
Het is zelfs zo dat één specifieke scene in The Kornelius Paradox niet met de controller te voltooien viel. Een verkregen schilderij moest aan de lege plek op de muur worden gehangen, maar onder geen enkel beding gaf de game mij de optie om deze lege plek op de muur te selecteren. Ook hier was Roderick uiteraard lekker hulpeloos en bleef het stil aan de overkant, waardoor ik letterlijk een half uur heb lopen ronddolen om te achterhalen wat ik fout deed of wat ik gemist had. Pas toen ik overschakelde op de muis en toetsenbord en met de cursor over de lege plek op de muur bewoog, kreeg ik de optie aangeboden die ik nodig had om progressie te boeken. Kijk, zo kom je ook aan tien uur gameplay.
Ergens vind ik het erg jammer dat de broncode van The Bookwalker: Thief of Tales zulke typefouten bevat, want in de kern is het best een vermakelijke game, die ook nog eens lekker soepel draait. Het concept van twee werelden die totaal van elkaar verschillen, maar toch op een of andere manier met elkaar verbonden zijn, is best leuk gevonden. Daarnaast ziet The Bookwalker: Thief of Tales er ook prima uit en heeft het een eigen smoelwerk, ook al raak je daar misschien te snel aan gewend door het gebrek aan variatie in opzet. Dat de fictieve werelden allemaal een eigen setting hebben is helemaal prima, maar dat je bij elke wereld bijna verplicht terug terug moet naar de werkelijkheid om even iets te lenen bij je buren voelt op een gegeven moment wel een beetje aan als een herhalingsoefening. En ook dat is jammer, want ergens heb ik het gevoel dat Do My Best veel meer uit die first-person wereld had kunnen halen.
Alles bij elkaar genomen denk ik dat The Bookwalker: Thief of Tales tekortschiet om zich tot de best-sellers te rekenen, maar het is nou ook weer niet zo dat we met een slappe Bouqet-roman van doen hebben. Laten we vooral niet vergeten dat dit pas de tweede game van Do My Best is en dat het team uit slechts twee man bestaat. Dat betekent alleen niet dat ik over de tekortkomingen van The Bookwalker: Thief of Tales heen moet skimmen, want het zijn wel die zaken die bepalen of je strandt bij de proloog of doorbladert tot de fin.
Het Finse Do My Best doet zijn naam eer aan door met The Bookwalker: Thief of Tales ook echt z'n best te doen om te innoveren. Het in boeken duiken om middels dialoog, puzzelen en - als het echt niet anders kan - combat aan illustere objecten te komen is vernuftig gevonden, alsook de optie om terug te keren naar de werkelijkheid om daar aan items te geraken die in de boekwereld van nut zijn. Dit first-person versus isometrisch ballet wordt ook netjes aan elkaar geregen middels een langzaam ontrafelend plot, al vergt het wel enorm veel leeswerk om hier doorheen te wandelen. Het grootste ezelsoor zit hem daarentegen meer in de tegenvallende combat en de besturing, welke theoretisch volledige controller support biedt, maar in de praktijk toch echt op muis en toetsenbord lijkt toegespitst. Ook het gebrek aan grafische opties is wat jammer, al is het maar de vraag in hoeverre deze echt meerwaarde zouden hebben. Maar goed, zeg dat maar eens tegen een die-hard pc gamer.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
DO MY BEST
Uitgever:
tinyBuild
Release:
22 juni 2023
Reviewscore:
Platforms:
