Review: The Evil Within PlayStation 4

Halloween is pas eind oktober, maar mijn portie 'feestelijke' horror heb ik al gehad. Vlak nadat ik de Alien trotseerde in Alien: Isolation, kreeg ik The Evil Within in mijn schoot geworpen. Hoeveel kan een al wat ouder gamershart aan qua horror? Nu maak ik graag ruimte voor een game als The Evil Within, wat zogezegd de spirituele opvolger van Resident Evil moet zijn. De grootmeester Shinji Mikami kwam in 1996 met de eerste survival-horrorgame: Resident Evil. Althans, de eerste die echt een commercieel succes wist te boeken. Je begrijpt dat ik als fan dan ook hoge verwachtingen had van The Evil Within. Een altijd link iets, want hoe hoger de verwachting, hoe hoger de kans op een (lichte) teleurstelling. Of dit ook het geval was met The Evil Within? Dat zal je vanzelf merken in de komende alinea's.

Een knipoog naar Jezus

Het verhaal draait in het kort om de hoofdpersoon Sebastian Castellanos, een detective met een clich' verleden. Samen met zijn partner trekken ze er op uit om een massamoord te onderzoeken bij het Beacon Mental Hospital. Al gauw is er iets goed mis: de hallen liggen bezaaid met lijken en alles is besmeurd met bloed. De sfeer en toon zijn gelijk gezet en het is meteen genieten. Al gauw krijg je een klap op je achterhoofd en word je totaal ergens anders wakker. Ondersteboven hangend aan het plafond hang je tussen de lijken, niet bepaald een plek om rond te blijven hangen. Al gauw weet Castellanos zich los te maken met behulp van een mes. Het avontuur kan nu echt gaan beginnen.

In het begin van de game is de spanning extra groot. Je bent nog zwak en je hebt geen wapens. Het is dan vooral (hoe kan het ook anders) sluipen en verstoppen wat de klok slaat. Al gauw vind je jouw eerste wapen: een pistool. Precies dit moment valt samen met een scene die een grote knipoog is naar Resident Evil. En zo zijn er nog veel meer dingen te herkennen uit de Resident Evil-franchise, maar dan net even wat anders. De game is verdeeld in vijftien hoofdstukken en je wordt vrijwel letterlijk van hot naar her geslingerd. Een groot voordeel hiervan is de enorme afwisseling. De vijanden en omgevingen zijn enorm afwisselend hierdoor. Een nadeel is dat het wel erg van de hak op te tak is. Vaak heb je geen idee waarom je nou weer op die ene plek belandt. In het begin was dit nog even irritant, maar later zorgde dat juist voor de verslaving. Het mysterie en de nieuwsgierigheid wat jou straks weer voor omgeving te wachten staat, zorgt voor het gevoel van 'ik wil doorspelen'. Pas na zo'n negen hoofdstukken begint het verhaal ietsje duidelijker te worden. Naarmate het verhaal duidelijker werd, trad er wel een lichtelijke teleurstelling op. Het verhaal is namelijk niet zo ingenieus als ik had gedacht. Het is net zo clich' als alle omgevingen en sommige vijanden. De grote reus met kettingzaag lijkt bijvoorbeeld inspiratieloos uit Resident Evil 4 te komen wandelen.

De clich's hebben ook wel zo'n zijn voordelen. Ik proefde de sfeer van weleer, terwijl ik dat gigantische landhuis in ging, of met een dikke onweersbui door het bos liep. Ik voelde de hand van Shinji Mikami, ook al was het ouderwets, dat is juist wat ik had gehoopt. Zo kreeg ik weer een glimp te zien van de hoogtijdagen die ik beleefde met Resident Evil. Toch zijn er ook veel originele bosses en andere vijanden. Ik heb de smerigste en meest bizarre creaties voorbij zien komen. Wat te denken van een groot monster die een gigantische plank vol prikkeldraad op zijn schouder draagt? Het zou haast een knipoog naar Jezus kunnen zijn. Overigens zijn deze wezens en sommige bosses intens pittig. Sommige zuigen kogels op, zoals een Hummer benzine opzuigt. Andere kunnen alleen op een bepaalde manier dood, die je wel eerst even moet uitvogelen. Zo ontstaat er soms trial-and-error en dien je bepaalde delen opnieuw te spelen. Het is dan zeker een kwestie van een religieus kruisje slaan, alvorens je de strijd aan gaat. De game gaat overigens ook van de hak op de tak qua hulp. Zo krijg je op het ene moment allerlei hints en op het andere moment sta je minuten lang op je hoofd te krabben, omdat je geen idee hebt wat te doen. Erg frustrerend bijvoorbeeld als je hele clips in een monster hebt gepompt, om later te ervaren dat het beest steeds weer opstaat of helemaal niet dood kan. De wapens zijn standaard: granaten, een pistool en een shotgun. Wel is de kruisboog een zeer tof wapen. Je kan hierop diverse pijlen plaatsen, welke je slim kan inzetten. Zo kun je bij een grote en pittige vijand de freeze arrow inzetten. Zo bevries je even je tegenstander zodat je een paar welgemikte schoten op het hoofd kan plaatsen. Of bijvoorbeeld de explosive arrow, deze kun je op de grond schieten. Als er dan een vijand langs loopt, ontploft de pijl. Erg tof en handig in gebruik.

Een enorme kettingroker

Dat de game genadeloos hard en pittig kan zijn is een feit. Gelukkig kun je wel handmatig saven tussendoor. Het saven is erg origineel gedaan, maar neemt hierdoor wel meer tijd in beslag. Ik zal niks verklappen, maar als je wat progressie hebt gemaakt en je wilt saven zeg ik: just follow the music. Er zijn wel checkpoints, maar die liggen soms ver uit elkaar. Ook daarin is de game niet erg consistent en dit kan soms ergernis opwekken. Het upgradesysteem is overigens ook origineel geïmplementeerd en voelt zeer bevredigend. Hierdoor speurde ik met plezier elke hoek van elke kamer af om groene potjes gel te vinden. Met dit groene goedje kun je jouw karakter upgraden, maar ook je munitie en wapens. Ik zou aanraden om eerst de stamina te upgraden, want na een paar seconden rennen ben je al buiten adem. Dit is in het begin zo irritant, want rennen is juist vaak een noodzaak. Waarom Castellanos zo'n slechte conditie heeft, is mij een raadsel. Je zou haast denken dat hij een enorme kettingroker is, maar je ziet hem nooit roken in de game. Wat de game ook pittig maakt, zijn de vele vallen die je tegenkomt. Het handige is wel dat als je voorzichtig speelt en goed kijkt, dat je deze vallen onschadelijk kan maken. Vervolgens verdien je hiermee onderdelen, waarmee je weer pijlen kan maken voor je kruisboog.

Grafisch is The Evil Within wat teleurstellend. De lichteffecten zijn prachtig, maar de rest is matig. Het is grafisch gezien niet veel mooier dan de HD-versie van Resident Evil 4, en dat is toch jammer. Met name de gezichtsanimaties lijken wel uit het tijdperk van de PlayStation 2 te komen. De besturing is ok', maar soms ook irritant. Met name de camerabesturing voelt heel raar soms. Met de rechterpook draai je de camera, maar soms lijkt dit heel stroef te gaan. In het begin dacht ik gewoon dat mijn rechterpook soms niet goed reageerde, maar dit ligt echt aan de game. Het schieten voelt gelukkig wel bevredigend. Soms schiet je halve gezichten eraf en blijven de soort 'zombies' gewoon doorlopen. Erg cool en ook erg smerig. De game is overigens helemaal niet zuinig met gore. Het is zelf zo'n overkill dat de game niet gauw eng wordt, maar eerder soms licht komisch. Wel erg tof overigens. De game is vooral spannend en soms zenuwslopend, maar echt eng werd het nergens. De spanning komt met name uit stress voort, het opraken van je munitie op net cruciale momenten. Sommige gevechten ontaarden hierdoor in de zogeheten 'crowd control'-gevechten. Deze gevechten deden vooral terugdenken aan Resident Evil 4.

De muziek is prima in orde, maar niet zo memorabel als in games als Silent Hill en Resident Evil. De muziek doet gewoon zijn ding om de nare sfeer te ondersteunen. De geluiden van de monsters zijn dik in orde, vooral de gorgelende geluiden bij sterfscènes zijn cool. De voice-overs zijn prima en van een hoog niveau. Het menu van de game werkt duidelijk en prettig. Met gemak kun je wapens of items kiezen en gebruiken. Je kan ook vier shortcuts instellen, zodat je simpel met bijvoorbeeld het rechterpijltje je pistool kan kiezen.