Review: The Legend of Zelda: Twilight Princess HD Nintendo Wii U

Na bijna tien jaar is er nieuw leven geblazen in The Legend of Zelda: Twilight Princess, een game die destijds een punt zette achter de succesvolle carrière van de Nintendo GameCube. Nu, na al die tijd, beleefd de game nieuwe gloriedagen op de Wii U. De zogenaamde High Definition-versie van de game is beter, strakker en mooier, maar is dit ook wel echt zo? Ik heb de game gespeeld en vertel hierbij wat ik er van vind. Lees en huiver.

Hogere Definitie

High Definition-versie, is een dure benaming voor het opschalen van de resolutie waardoor games er scherper uitzien. Feitelijk gezien is dat hier ook zo, al is het wel dat door het aanpassen van verschillende texturen, de game wat lichter toont en bepaalde effecten op een lager pitje worden gezet. Hierdoor ziet de game er jong en fris uit. Eigenlijk vergelijkbaar met een game die puur ontwikkeld is voor de Wii U. Verwacht geen wonderen, maar vooralsnog kan ik niet anders opmerken dan dat er aan het uiterlijk is gesleuteld, en op een positieve manier. Vooral wil ik aanstippen dat de game niet meer zo donker, grauw en onoverzichtelijk oogt. De game toont meer kleur, waardoor misteffecten en dergelijken niet meer de boventoon voeren. Doordat de game nu in HD draait, is het ook zo dat alles niet meer zo'n vervelende waas heeft.

Keigoede game

Verbazingwekkend om het te zeggen, vooral omdat ik de game al eerder gespeeld heb, maar de game is serieus nog steeds goed. Naar mijn zeggen een ondergewaardeerde Zelda-game die veel te veel negatieve kritiek heeft gehad van de gamers. De opzet blijft vooralsnog hetzelfde: je speelt als Link, die vanuit zijn dorp op pad gaat met Epona (zijn paard) en vervolgens op zoek gaat naar Princess Zelda. Deze game had echter in de eerste sessie, en dan heb ik het over 2006, een veel te grauw uiterlijk, onbekende elementen zoals Wolf-Link en een serieuzer en mooier afgewerkt uiterlijk. Net even iets teveel verandering, maar het zijn wel veranderingen die tot de dag van vandaag nog steeds stand houden. Aangezien ik eigenlijk allang ben vergeten hoe het verhaal van de game exact verloopt, voelt de game toch nieuw aan. De game-mechanieken werken nog steeds soepel, dungeons blijken nog best lastig te zijn en de puzzels zijn nog fris en op zijn tijd uitdagend. Het lijkt wel een game die voor de Wii U is ontwikkeld.

HD and then some

Dat de game er beter gepolijst uitziet, is een feit. Daarmee houd je een game echter niet innoverend. Daarom hebben ze er bij Nintendo voor gezorgd dat er wat kleine toevoegingen in de game zitten om net even een blanke laklaag over het likje verf te creëren. Zo heb je direct toegang tot de Hero Mode, welke ervoor zorgt dat de moeilijkheidsgraad net even een stapje omhoog gaat. De wereld wordt gespiegeld en items zoals hartjes zijn bijna niet te vinden. Dit is een modus voor de echte die-hards. Daarbij hebben ze de missies waarin je een zwik moet verzamelen iets versimpeld door ze wat korter te maken. Gelukkig maar, want ze waren in eerste instantie behoorlijk langdradig. Natuurlijk ontbeert het signature-item van Nintendo, de amiibo, niet. In mijn geval is Wolf-Link bijgeleverd en deze geeft toegang tot de Cave of Shadows, een leuke kleine toevoeging die je overigens niet veel laat missen mocht je de amiibo niet bezitten. Uiteraard zijn andere amiibo ook te gebruiken. Zo kan je Zelda en Sheik inzetten om de hartjes aan te vullen, Ganondorf wil er nog weleens voor zorgen dat vijanden net even wat sterker zijn en Link of Toon Link zorgen ervoor dat je pijlen weer op een gezond aantal komen. Niet noodzakelijk (gelukkig voor de mensen zonder de amiibo), maar wel verrekte handig.