Review: The Legend of Zelda: Twilight Princess Nintendo Wii

Hoe zal ik eens beginnen. Vele verhalen schieten door mijn hoofd, maar geen 'n kan mij echt ten volle bekoren. Inspiratie heb ik dus niet echt te kort voor het schrijven van mijn Zelda review. Naast mij op het bureau ligt een lijdraad die mij vertelt hoe ik een vorm van samenhang kan houden. The Legend of Zelda (Zelda) is namelijk voor veel mensen een speciale game. Een serie die net als Final Fantasy , Halo en GTA de harten van gamers sneller doet kloppen. Daarom is het in mijn ogen zaak om uiterst zorgvuldig te werk te gaan.

Sorry lezers

Laat ik maar meteen een schandelijk feit bekennen, ik heb The Legend of Zelda: The Twilight Princess nog niet uitgespeeld. Ik heb simpelweg weinig tijd en ik test twee versies tegelijkertijd. Ik ben nu dus in totaal een kleine 35 uur in de wereld van Zelda bezig geweest. De Gamecube versie krijgt van mij de meeste aandacht en de Wii versie speel ik snel bij. Nu ik deze bekentenis aan de lezers heb gedaan kan ik verder gaan met de spel omschrijving en uiteindelijk een keuze verdedigen die velen onbegrijpelijk zullen vinden.
De Gamecube gaat na een lange tijd weer aan. De verbazing dat het apparaat nog werkt, is snel verdwenen, dit komt alleen maar doordat de muziek die uit de boxen van mijn TV komt fenomenaal is. Ik loop al warm en een zeker gevoel maakt zich van mij meester. Ik zie Link, Epona en nog meer figuurtjes die ik nog niet ken. Link is een simpele schaapherder die niet veel te meer doet, dan de mensen uit het dorp te helpen. Het begin laat je kennis maken met de besturing, die vrijwel identiek is aan het Windwaker deel. Dit maakt de besturing automatisch perfect.

Soepeltjes

Alles werkt soepel en ook later in het spel reageer je instinctief op de ontstane situatie.
Link kan ook nog iets nieuws in dit deel van de legende. Hij kan veranderen in een wolf. Deze wolf brengt een nieuwere besturing met zich mee, helemaal wanneer je Midna ontmoet. Zo heb je de charge attack die je meerdere targets in 'n keer kunt aanvallen. De wolf ziet er ook erg gaaf het enige punt dat ik heb is dat de wolf veel meer onbeholpen zijn target aanvalt en daardoor wil je nog wel eens van een dunne rand aflazeren. Je kunt als wolf ook met dieren praten en hierdoor krijg je automatisch nieuwe mogelijkheden om achter geheimen te komen, die de mensen niet weten. Als wolf kun je ook geheimen zien door je zintuigen op scherp te stellen. Ook kun je als wolf speciale stenen vinden die een gouden wolf ergens neer plaatsen in de wereld. Deze wolven zijn eigenlijk een oude strijder die je geheime moves leert. Een leuke toevoeging en ook enigszins essentieel in je strijd tegen het kwade. En ik wilde niet de link leggen naar Ocarina of Time, maar ik ontkom er niet meer aan. De melodieën die je huilt zijn vaak melodieën uit dit legendarische Zelda avontuur. Ook dit geeft me een warm gevoel.

Tranen met tuiten

Het geluid wat uit de speakers komt is, zoals gezegd fenomenaal, maar ook de kleine dingetjes als het tappen van Link zijn hand op de grond is leuk gedaan en het geluidje verandert met de verandering van de ondergrond. Dit zijn niet de enige leuke toevoeging die op audio en visueel gebied zijn gedaan. Zo zijn er subtiele dingetjes te horen als het spelen van de wind met gras. De hint is dat je op dit gras kunt blazen. Met verschillende soorten kun je of Epona roepen (met de bekende melodie) of een valk. Link ziet er in dit deel net weer een tikkeltje echter en levensvatbaarder uit (echter) en ook zijn de emoties op de gezichten van de personen erg goed uitgewerkt. Persoonlijk kan ik van dit soort kleine details helemaal gek worden. Net als wanneer Epona aan komt lopen. Zo schitterend als het beest er uit ziet, de eerste keer kreeg ik bijna tranen in mijn ogen.

Duistere en donkere kerkers

Natuurlijk is een goed deel uit deze reeks niet compleet zonder uitgebreide kerkers. Waar de Windwaker daar ietwat te kort in schoot, kent dit deel voldoende kerkers. In het begin zijn ze vrij lineair, maar dit verandert met de tijd. De puzzels zijn leuk, a blijft in mijn ogen een al oud euvel in de franchise wel bestaan. Het item dat je in de kerker vind, is het enige wat je nodig hebt om de kerker uit te spelen en meer niet. Persoonlijk zou ik het leuker vinden, dat een dungeon item wel nodig is, maar dat je daarna ook nog de items uit eerder kerkers nodig hebt. Erg leuk is het deze keer dat er ook geheimen die normaal alleen in de grote wereld lagen, nu ook in de kerkers verstopt liggen. Hierdoor zul je sneller geneigd zijn om echt alles in de kerker uit te zoeken en alle geheimpjes te willen vinden. Dan kent elke kerker 2 bazen. Een tussenbaas, waar je een item van krijgt en dan de echte eindbaas. Vooral die laatste zijn indrukwekkend groot en zeer angstaanjagend. Als speler voel je je wel heel erg klein worden, wanneer een enorm monster tegenover je staat. De beloning voor het verslaan van deze monsters is de welbekende hartcontainer.

Sidedish

Naast de gewone quest zijn er ook verschillende zijpaadjes te bewandelen. Dit is voor Zelda vrij gebruikelijk, wanneer je ze allemaal afloopt, heb je het spel voor de volle 100% ook echt klaar. Op die missies moet je Poe zielen verzamelen of speciale gouden insecten vangen. Deze zijn vrij lastig te spotten, maar je kunt ze wel horen. Het is allemaal een leuke toevoeging op het avontuur en er zijn zelfs hele kerkertjes te vinden. Dit alles verlengt de gamelan van dit deel tot het maximum, zeker omdat sommige Poe zielen zeer moeilijk te vinden zijn en dan heb ik het nog niet eens gehad over het zoeken naar de hartcontainers (waarvan 5 recht geven op een nieuw hartje).
Is er dan helemaal niet op dit deel aan te merken? Jawel hoor, genoeg zelfs. Het jagen op de Poe geesten is bijvoorbeeld niet echt leuk, omdat deze dingen er alleen 's nachts zijn en je tegenwoordig niet meer beschikt over de macht om de nacht naar dag te veranderen en andersom. Soms ben je dus echt bezig met het doden van de tijd. Nog een klein puntje van kritiek op de Gamecube versie is dat in het begin de Twilight zones een beetje voelen als het oprekken van de gamelay. Ondanks dat het goed in het verhaal past, voelt het vrij apart om 2 keer dezelfde routes af te moeten leggen. Voor de rest is er zo geen kritiek mogelijk op de NGC versie, althans niet die ik kan bedenken.

Wii is't nie

De oplettende lezer heeft vast al door, dat de systeemseller op de Wii nog niet aan bod is gekomen. Zelda een launchgame op de Wii. Met vernieuwende besturing en nog veel meer. Inderdaad is de besturing op de Wii anders. Slaan die je met de Wiiremote en de spinattack die je met de nunchuck. Steken gaat anders en het vastzetten van voorwerpen gaat iets onhandiger op de Wii dan op de NGC. Voor de rest vind ik het een minpunt dat de Wii versie exact gelijk is aan de NGC versie. De enige verandering is dat de werelden compleet gespiegeld zijn. De graphics zijn precies hetzelfde en het is hierom dat ik de Wii versie een straf wil geven van 0,5 punt. Het cijfer wat u onderaan deze review vindt heeft dus alleen betrekking op de NGC versie. Voor de rest werkt alles op de Wii gewoon goed, al zijn er her en der ook wat foutjes in de besturing te merken.