Review: Thymesia - De game afsluiten is een zonde Pc

Een tijdje terug had ik het met iemand over Dark Souls en hoe ik nooit een Souls-game zou aanraken. Ik heb er helemaal geen zin in om tientallen keren te sterven en telkens weer mijn ziel te moeten vinden. Het klinkt al ontzettend frustrerend, laat staan dat je het ook nog moet doen. Is Thymesia dan geen souls-like? Ja, dat is het inderdaad. Blijkbaar hoef je alleen een koninkrijk dat geplaagd wordt door de plaag toe te voegen en een personage dat veel weg heeft van een pestmeester. Mijn interesse was gewekt en ik kan je vertellen dat er tijdens het spelen niks is gesneuveld. Al was het maar goed dat mijn buren op vakantie waren. Met heel veel moeite heb ik Thymesia aan de kant kunnen zetten, want de game bleef om mijn aandacht vragen. Het afsluiten is dan ook een zonde, want OverBorder Studio komt met een klapper van een game de industrie binnen.

Een bloederig verhaal in een duistere wereld

Hoewel de ontwikkelaars van Thymesia niet expliciet aangeven dat het een souls-like game is, heeft het veel overeenkomsten met dit genre. Mocht je een grote fan zijn van de FromSoftware Inc. games, dan ga je bepaalde dingen herkennen. In deze review ga ik Thymesia echter niet vergelijken met de oprichters van het genre. Niet alleen is de studio daar te klein voor, maar Thymesia staat op zichzelf ook al ijzersterk. In de tutorial word je door de belangrijkste features heen geloodst, zodat je in ieder geval al wat vijanden kunt verslaan. Na een kort gevecht met een gigantische kerel word je door Aisemy teruggehaald naar Philosopher Hill. Corvus is gewond geraakt en is daarbij al zijn herinneringen verloren. Het is dan ook zijn taak om terug te gaan naar de gebieden om te achterhalen wat er is gebeurd. Het ontrafelen van het verhaal en het maken van de juiste keuze moet je helemaal zelf doen. In de gebieden hangen posters op de muren en vind je dagboekfragmenten. Op deze manier krijg je beetje bij beetje meer informatie. Daarnaast kom je tijdens je avonturen de alchemist Emerald tegen. Door haar kennis kan zij meer informatie geven over bepaalde fragmenten. Langzaamaan vallen alle puzzelstukjes samen. Doordat het verhaal in stukjes wordt gegeven, wilde ik door blijven spelen. Ik merkte dat ik zelfs na een speelsessie nog bezig was met het achterhalen van het verhaal. De wereld is ontzettend interessant en het verhaal is erg boeiend. Je moet hier wel zelf voor kiezen, want het is ook mogelijk om langs de meeste fragmenten te lopen en gewoon de eindbazen te verslaan.

Niet helemaal de juiste manier om de game te spelen, maar niets houdt je tegen. Thymesia kent een donkere fantasiesetting en dat wordt door de omgeving prachtig getoond. In totaal zijn er drie gebieden waar je in terechtkomt, als we het laatste gebied even vergeten. Deze gebieden verschillen dag en nacht van elkaar en tonen de verschillende kanten van het koninkrijk Hermes. De plaag heeft hier aardig huisgehouden en de alchemisten zijn begonnen met allerlei bloedexperimenten. De mensen die je tegenkomt, zijn dan ook amper mens te noemen. Sommige zijn al vergaan tot skeletten en bij andere komen er vreemde stekels uit het lijf. In het eerste gebied kom je terecht in de krotten van het rijk, waarin ook een gigantische boom te vinden is en het circus is gevestigd. Het derde gebied is dan weer te vergelijken met een kasteel. Elk gebied heeft een aantal missies. De eerste missie ben je verplicht om te doen, omdat je de eindbaas moet verslaan. De overige missies zijn optioneel. Het kan zijn dat je een andere eindbaas moet verslaan of juist meer informatie moet zien te vinden. Over het algemeen wordt er een stuk van het gebied afgesloten, maar krijg je door het verzamelen van sleutels weer toegang tot nieuwe gedeeltes. De gebieden zijn niet groot, maar bieden genoeg ruimte voor verkenning. Er is geen map, dus je loopt soms aardig rond te dwalen. Het missen van dagboekfragmenten betekent dus dat je terug moet naar de specifieke missie die je hebt gedaan. Doordat je aan het einde van de game een keuze moet maken, is Thymesia meerdere keren te spelen. In totaal zijn er vijf eindes en als je alle achievements wil behalen, zul je dus vijf verschillende keuzes moeten maken.

Een goede voorbereiding is het halve werk

Inderdaad, Thymsia kent geen open wereld. Aan de kaartentafel of bij Aisemy kun je teruggaan in je herinneringen. Je krijgt dan een lijst van de gebieden en de verschillende missies te zien. Weet je een missie te behalen, dan verschijnt Aisemy en verlaat je op die manier je herinnering. Philosopher Hill is dan ook je uitvalsbasis. Zonder al te veel informatie over het verhaal te geven, is dit gebied niet alleen belangrijk, maar ook veilig. Hier staat dan ook een Beacon waar je je level kunt verhogen en bij een werkbank kun je de plaag-wapens vrijspelen en upgraden. Daarnaast is er een speciale werkbank waar je de drie verschillende potions kunt upgraden en recepten kunt maken met behulp van de verzamelde planten. En als laatste is er nog een plaats om al je skill-points in te leveren. De game heeft best een uitgebreide skill-tree met verschillende categorieën. Zo kun je punten inleveren bij de categorie strategie of juist het ontwijken. Niet alle vaardigheden zijn te behalen, want er zijn momenten waarop je tussen twee takken moet kiezen. Gelukkig zijn er in de game speciale items te vinden die ervoor zorgen dat je alles weer kunt resetten, mocht je niet tevreden zijn.

Alles wat ik net heb opgenoemd, is tijdens een missie ook te veranderen. Je moet dan wel eerst een Beacon vinden en deze activeren. De Beacons zijn ook een opslagpunt en de plek waar je weer tot leven komt. De kans dat je sterft, is aanwezig in Thymesia, dus de Beacons bieden uitkomst. Je moet wel weer terug naar de plek waar je ben gestorven, want daar hangt je ziel nog in de lucht met alle Memory Shards die je hebt verzameld. Memory Shards zijn nodig om het level van Corvus te verhogen. Dit levert vervolgens een skill point op waarmee je de vaardigheden uit de skill-tree kunt vrijspelen. Hierdoor zijn er verschillende speelstijlen mogelijk. Ik heb geen punten besteed aan de categorie blokkeren, omdat ik toch alle aanvallen probeer te ontwijken. De potions geven ook toegang tot andere strategieën. De eerste die je krijgt, is redelijk snel en geeft genoeg gezondheid terug. De tweede zorgt er juist voor dat het wordt verdeeld over enkele seconden. Het nadeel hiervan is dat het inspuiten nogal traag is. De derde is dan weer supersnel, maar geeft weinig gezondheid terug.

Klauw je een weg door de vijanden

Dankzij de verschillende vaardigheden en potions heb je als speler al de kans om je eigen speelstijl te ontwikkelen. Dit wordt versterkt door de zogenoemde Plaag-wapens. Om deze te bemachtigen, moet je simpelweg de vijanden in de gebieden verslaan. Je krijgt dan Skill Shards voor dat specifieke wapen. Versla je dus voor de eerste keer een vijand die een hellebaard heeft, dan krijg je hier een shard van. Met behulp van de Skill Shards kun je de wapens niet alleen vrijspelen, maar ook upgraden. De hellebaard werd al gauw mijn favoriete wapen, maar er zijn eenentwintig wapens om te verzamelen en te gebruiken. Je kunt er maar twee tegelijkertijd dragen, maar ook hier geldt dat je altijd kunt wisselen bij een Beacon. De plaag-wapens doen schade en hebben speciale bonussen. Met het slaan van een gigantische hamer kun je vijanden even verdoven, terwijl de Miasma ervoor zorgt dat je voor enkele seconden onbeperkt kan ontwijken. Dit kost wel energie en daardoor kent de game een energiebalk. Wanneer je steeds meer vaardigheden vrijspeelt, loopt deze balk sneller vol, maar in het begin is timing belangrijk.

Het vechten werkt ook net eventjes anders dan je misschien had verwacht. Corvus heeft alleen een zwaard en daar kom je niet bepaald ver mee. Hij heeft echter ook een klauw waarmee hij verwondingen veroorzaakt. Deze verwondingen worden met groen aangeduid op een levensbalk. Dit betekent dat de vijand dit gedeelte weer vol kan laten lopen. Het is dus de bedoeling dat je een vijand telkens aanvalt. De klauw van Corvus is dan het redmiddel, want als je hiermee aanvalt wanneer een vijand verwond is, wordt dit gedeelte van de gezondheidsbalk weggepoetst. Vechten is dus een combinatie van ontwijken, aanvallen, de plaag-wapens gebruiken en dan volop profiteren van de klauw. De vijanden die in de wereld rondlopen hebben hun eigen strategieën, maar zijn niet het gevaarlijkst. Dat zijn pas de elite soldaten en wezens. Al betekent overmoed net zo snel je dood. Het enige nadeel is dat de boogschutters niet altijd even goed functioneerden. Ik heb namelijk nog geen shard van ze gekregen en soms beschieten ze je helemaal niet. Wanneer je eenmaal gewend ben aan het vechten en de verschillende knoppen werkt het allemaal soepel. In het begin gaf ik de game nog wel eens de schuld van mijn eigen tekortkomingen, maar later realiseerde ik dat ik zelf het probleem was. De animaties kunnen niet worden onderbroken. Heb je dus besloten om je plaag-wapen te gebruiken net op het moment dat de eindbaas op je in begint te hakken dan moet je dat accepteren. Ook het ontwijken van de aanvallen heeft een krappe timing.

De ultieme uitdaging

Ik zou nog meer willen zeggen over Thymesia, maar de aantrekkingskracht van de game zit juist in het ontrafelen van het verhaal en het ontdekken van de gebieden. Je hebt misschien al gemerkt dat ik een belangrijk onderdeel nog niet heb besproken. De eindbazen spelen een belangrijke rol en je moet er minimaal drie verslaan. De eindbazen verschillen ontzettend van elkaar en zijn gebonden aan het verhaal. Het blijkt dat ik nogal een agressieve speler ben en minder gebruikmaak van tactiek. Thymesia heeft me dat snel afgeleerd, want de eerste eindbaas was een pijn om te verslaan. Tot het moment dat ik de aanvallen begon te observeren en erachter kwam hoe vaak ik kon aanvallen en wanneer ik juist moest ontwijken. Met de tweede eindbaas had ik een stuk minder moeite. Nu had deze ook maar één fase, terwijl de eerste eindbaas er twee had. Uiteindelijk begon ik er zelfs van te genieten om te achterhalen wat de beste zet is en welke wapens ik nodig had. Zo bleek het gebruiken van de hellebaard als plaag-wapens bij een bepaalde eindbaas totaal niet handig. Het ironische is dat ik tijdens het spelen meerdere malen te maken kreeg met frustratie en het liefst met mijn vuist op mijn bureau wilde slaan. Om vervolgens toch weer die eindbaas te proberen en weer te sterven. Die herhaling maakte me niets uit, want ik wilde verder. Je moet trouwens wel, want het is niet mogelijk om de moeilijkheidsgraad aan te passen. Een reden om de game over te slaan? Zeker niet. Dankzij de wereld en de vermakelijke eindbazen is het een game die je zeker in huis moet halen.