Review: Ultra Street Fighter II: The Final Challengers Nintendo Switch

Er wordt de voorbije weken behoorlijk wat geknokt op de Gameliner-redactie. Zo kwam Injustice 2 onlangs bijna in aanmerking voor een perfecte score, terwijl Tekken 7 zonder meer gewoon weer een vermakelijke Tekken-game blijkt te zijn. Zelf ontketende ik mijn innerlijke vechtersbaas in Ultra Street Fighter II: The Final Challengers voor de Nintendo Switch. En dat is, jawel, de zoveelste 'update' van het genrefenomeen Street Fighter II.

Hoewel ik - eerlijk is eerlijk - mijn geeuwreflex nog maar net kon onderdrukken toen ik de review code in mijn mailbox aantrof, liet ik die minachting al snel achterwege toen ik kort daarna instinctief mijn eerste Shoryuken uitvoerde. Want hoewel de reeks, die het vechtgenre zoals we dat nu kennen in feite gecreëerd heeft, door de jaren heen meer over de top, maar ook complexer, bevredigender en nog competitiever is geworden, behoudt het tweede deel natuurlijk w'l zijn legendarische status. Daarbij is het gewoon leuk om nog eens een Street Fighter-titel op een Nintendo-product te zien, want dat is toch ook al even geleden: van Super Street Fighter IV voor de Nintendo 3DS om precies te zijn. De 'core game' (gebaseerd op de gameplay van de Super Street Fighter II Turbo-iteratie) speelt naar hedendaagse normen misschien wat sloom, maar heeft in die paar decennia nog niets aan kracht ingeboet.

Pixel art of high-definition

Deze The Final Challengers-update geeft spelers de keuze tussen twee grafische stijlen: de klassieke pixel art uit de originele game of de gemoderniseerde art, zoals die door Udon Entertainment al verzorgd werd voor Super Street Fighter II: Turbo HD Remix uit 2008. Kies voor het eerste en nostalgie viert hoogtij. Alleen jammer van de 4:3 aspect ratio, waardoor die charmante retro look omringd wordt door de typische lelijke zwarte banden links en rechts in het beeld (ook als je de game in handheldmodus speelt, overigens). De moderne weergave genoot alleen al daarom mijn persoonlijke voorkeur, ook al zijn er enkele opmerkelijke verschillen (het geheel oogt hier en daar wat statischer, de achtergrondanimatie is hier en daar wat ingeperkt en sommige vechters zijn wat overgestyleerd ) te spotten die vooral storend zullen zijn voor de die-hards onder ons. De mogelijkheid om in real-time tussen oud en nieuw te switchen, naar het voorbeeld van de Halo-remakes of recent nog Wonder Boy: The Dragon's Trap, zit er spijtig genoeg niet in. Hier moet je steeds in de opties van het startmenu duiken om tussen beide visuele stijlen te wisselen. Hetzelfde geldt voor de originele soundtrack of de nieuwere remix. Dit had eigenlijk niet zo omslachtig gehoeven.

Evil Ryu en Violent Ken join the battle

Het rooster bestaat uit negentien vechtersbazen en een flink aantal daarvan behoren nog steeds tot de meest herkenbare en geliefde gamepersonages ooit. De mix van strijders is en blijft voortreffelijk gebalanceerd, hun character design zelfs ronduit uitstekend. Evil Ryu en Violent Ken werden speciaal voor deze game aan de line-up toegevoegd. Beide zijn natuurlijk slechts agressievere doorslagjes van hun evenknie en helemaal 'nieuw' zijn ze ook niet. Evil Ryu zat oorspronkelijk al in Street Fighter Alpha 2 en Violent Ken debuteerde in de cross-overgame SNK vs. Capcom: SVC Chaos. Echt nieuwe personages die voor de allereerste keer speelbaar zijn, hoef je dus niet te verwachten. Het getuigt van een beetje luiheid bij ontwikkelaar Capcom, want enkele compleet nieuwe personages betekende sowieso een meerwaarde voor deze port van een oude game.

Kale speelervaring

Werp een blik op de spelmodi en je krijgt eveneens zo'n ouderwets kale spelervaring voorgeschoteld. De competitieve aard van Street Fighter komt vanzelfsprekend naar voren in de Versus-modus en het naar behoren werkende online segment. Het welbekende 'Arcade' zal ook niemand verrassen: met een personage naar keuze ga je alle vechters af, terwijl je zo nu en dan een paar regels 'verhaal' voorgeschoteld krijgt. De vertrouwde bonus stages, waarin je bijvoorbeeld zo snel mogelijk een auto moet slopen, zitten er ditmaal niet in. Het coöperatieve Buddy Battle, geïnspireerd op een gelijkaardige feature uit de Street Fighter Alpha/Zero-serie, blijkt een toffe verstrooiing voor even. Samen met een vriend op de bank (of een CPU-personage) deel je dan 'n levensmeter en moet je een handvol tegenstanders vloeren.

Maar met 'Way of the Hado', een specifiek op de bewegingsgevoelige functie van de Joy-Con-controller gerichte spelstand, gaat Capcom zwaar de mist in. Je speelt als Ryu en in first-person neem je het op tegen een heleboel Shadaloo Soldiers. Met de juiste zwiepbewegingen schud je de Hadoukens en Shoryukens uit je losse pols. Er zijn drie moeilijkheidsgraden en je verdient punten om power-ups mee aan te schaffen, maar het is allemaal zo bagger uitgewerkt dat je er wellicht al snel de brui aan geeft. De motion-controls werken simpelweg niet goed genoeg. Over besturingsopties gesproken: het verbaasde mij dat een vechtgame "“ waar digitale input en precieze combinaties toch een must zijn "“ zich in de klassieke 'n-tegen-'n potjes zo degelijk liet bedienen met de petieterig kleine Joy-Cons. Vooral omdat de plaatsing van de knoppen/stick aanvankelijk anders doet vermoeden. Al bij al genoot een Pro-controller (dankzij de traditionele d-pad) toch mijn voorkeur in de vele knokpartijtjes die ik heb afgehandeld.

Doe maar duur

Het prijskaartje voor dit alles: veertig euro. Dat is net onder de standaard adviesprijs voor retail Switch-spellen, maar toch heel wat voor een lichte update van het v'l goedkoper in de markt gezette Super Street Fighter II Turbo HD Remix. Voor die paar tientjes extra had ik eigenlijk meer willen zien dan twee nieuwe personages die eigenlijk helemaal niet zo nieuw zijn, de optie om te switchen tussen de oude en moderne look 'n een first-person zwiepmodus die in deze knoeierige vorm geen enkel bestaansrecht heeft. De basis van het spel "“ het met elkaar op de vuist gaan "“ is tijdloos en schittert als vanouds, maar dat verandert niets aan het overdreven dure prijskaartje.