Review: Uncharted: Legacy of Thieves Collection - Avonturen op (on)bekend terrein PlayStation 5

Uncharted. Onbekend terrein. Nou dat zijn de Uncharted games voor mij zeker. Dus ik ben met een frisse blik aan deze games begonnen. Ik had wel hier en daar wat gameplay gezien, maar niet genoeg om echt een mening over deze games te vormen. Daarbij was dat ook al een tijdje terug. Maar wat ik nog wel wist, is dat deze games in een genre vallen dat ik erg leuk vind. Dus met goede hoop en een lading nieuwsgierigheid ben ik aan Uncharted: Legacy of Thieves Collection begonnen.

Met pensioen?

In deze collectie zitten twee games, Uncharted 4: A Thief’s End en Uncharted: The Lost Legacy. Ik ben met de eerste van de twee begonnen en ik was gelijk verkocht. Vanaf het begin nam de game me mee in een interessant verhaal. Ik wilde steeds doorspelen en ben tijdens mijn eerste sessie dan ook compleet de tijd uit het oog verloren. De personages zijn interessant en de game zet je in een omgeving die veel vragen oproept. In Uncharted 4: A Thief’s End kom je in het eerste uur in vier verschillende scenario’s terecht. In elk van deze ben je in een ander punt van het leven van Nathan Drake, de hoofdpersoon in deze game. Elk scenario dat je voorbij ziet komen, is uniek en hierdoor leer je Nathan beter kennen. Tegelijk vraag je je af wat er precies gaat gebeuren, waar het verhaal heen gaat. Uiteindelijk speel je het verhaal als Nathan Drake, getrouwd en gepensioneerd avonturier. Tot zijn broer Sam ineens weer voor zijn neus staat. Om hem te helpen gaat Nathan toch weer op avontuur, op zoek naar de schat van kapitein Henry Avery. Deze zoektocht is onder de hoede van Rafe al jaren bezig, dus wat gaat er nu anders zijn? Ik merkte dat ik in het begin de controller niet neer wilde leggen. Wat is er al die jaren gebeurd? Wat is er met Nathan en Rafe gebeurd? Hoe gaan de gebroeders Drake deze klus klaren? Je wilt door en je wilt meer weten over het wat, waarom en hoe.

Hetzelfde gebeurde me bij Uncharted: The Lost Legacy. Je wordt in een compleet andere omgeving gezet dan in Uncharted 4: A Thief’s End, maar toch voelt het gelijk als dezelfde soort game. Deze keer is Chloe Frazer de hoofdpersoon, Nathan Drake is officieel met pensioen. Ik vond het erg leuk dat het een ander hoofdpersonage was. Hoewel ik haar niet uit de vorige games kende aangezien dit mijn eerste echte ervaring met de serie is, was het erg interessant om deze switch te zien. Nadine Ross kende ik al wel en de combinatie van deze twee vrouwen samen, is ontzettend interessant. Je gaat met ze mee op reis in India, op zoek naar de slagtand van Ganesh. Terwijl de vrouwen elkaar beter leren kennen, leer jij ze ook kennen. De dialoog voelt natuurlijk aan en het was erg prettig om personages op een ongeforceerde manier te leren kennen. Het begin van Uncharted: The Lost Legacy was iets minder chaotisch, maar toch duurde het even voor ik er precies achter was wat er aan de hand was. Dit zorgde ervoor dat ik vanaf het begin al door wilde spelen, ik had namelijk geen idee wat er ging gebeuren en daar houd ik van. Geef me een goed verhaal en ik ben uren zoet.

Op zoek naar richting

De gameplay is soepel. Nou ja, de gameplay is meestal soepel. Ik merkte dat op verschillende momenten het personage niet precies of gelijk deed wat ik wilde. Een gat inspringen bleek voor Nathan Drake bijvoorbeeld erg moeilijk te zijn, hij sprong er liever overheen. En zo zijn er wel meer van dat soort dingen. Dit neemt echter niet weg dat de manier waarop de game speelt erg prettig is. Ik heb op geen enkel moment gehad dat ik erg moest nadenken over welke knoppen ik moest indrukken. Ook tijdens de vaak hectische gevechten was de besturing logisch. Maar je vraagt het misschien ook aan de verkeerde hier, want hoe leuk ik dit soort games ook vind, vechten zal nooit mijn sterkste kant zijn. Want nee, stilletjes rondkruipen en proberen uit het zicht te blijven van de vijanden is aan mij niet besteed. Hoe goed ik mijn best ook doe. Wat erg prettig is, is dat je tijdens de schietpartijen kan kiezen of je gebruik wilt maken van auto-aim. Zo is de game voor wat minder ervaren scherpschutters zoals ik nog steeds erg toegankelijk. Al heb ik mijn scherm nog steeds vaak grijs zien worden. De gevechten zijn zeker niet makkelijk, maar dat moet ook niet. Je hebt te maken met een aantal van de beste vechters en schutters ter wereld. Die moet je niet 1-2-3 omver lopen.

Over lopen gesproken, dat was soms nog wel wat lastig. Niet de actie op zich, maar waarheen ik moest lopen. De game geeft op sommige punten vrijwel geen aanwijzingen over welke kant je op moet en wat precies de bedoeling is. Je reisgenoten geven vrijwel geen hints over wat je moet doen en staan soms ook maar recht voor zich uit te staren. In de Uncharted: The Lost Legacy krijg je wel een kaart, zodra je echt op zoek gaat naar de slagtand van Ganesh. Van die kaart heb ik dan ook goed gebruik gemaakt. In Uncharted 4: A Thief’s End moet je het zonder kaart doen. Op zich een leuke uitdaging natuurlijk, je hebt genoeg games waar alles voorgekauwd wordt en daar is ook geen lol aan. Maar aan de andere kant is het ook wel lastig. Als je vast zit, zit je dus ook echt vast. En dan val je wel een paar keer te pletter, terwijl je erachter probeert te komen wat de bedoeling is.

Screenshots, allemaal screenshots

De Uncharted: Legacy of Thieves Collection op de PlayStation 5. Tja, wat kan je erover zeggen. Net als bij de originele review van Uncharted 4: A Thief’s End heb ik ontzettend weinig aan te merken over hoe de game draait. Overal is aan gedacht en het klopt gewoon. De graphics zien er uitstekend uit en het is echt een genot om naar deze game te kijken en te luisteren. Het is zo fijn om daar zonder problemen van te kunnen genieten. Mijn screenshots folder zit weer lekker vol na deze game. Zeker in het prachtige India, waar de natuur zich voor je uit strekt, is de camera er vaak genoeg bij gepakt. Je moet toch wat als je hele dagen binnen zit. Daarnaast loopt de game gewoon goed. Bij alles wat je doet, hoef je je geen zorgen te maken over lag of andere problemen. Je drukt op de knop en het gebeurt. Ook als dat misschien niet de juiste knop was.

Maar zijn er dan ook minpunten? Ja, er zijn altijd wel minpunten. Helaas wel. Voor mij misschien wat minder dan voor fans van deze serie. Ik heb natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal. Maar toch waren er een aantal dingen die mij soms net uit het verhaal haalden. Enkele heb ik al genoemd, de controls die soms moeilijk doen of het mysterie van de volgende stap. Als je tien keer hetzelfde doet zonder resultaat, kan het wat vervelend worden. Eentje die ik nog niet heb genoemd, zijn de gevechten. Ja, wel dat je soms vaak opnieuw moet doen. Maar dat is nog niet zo erg. Tenminste, zolang het geen vijfentwintig keer wordt. Wat wel vervelend is, is dat ze niet altijd even uniek aanvoelen. Zeker zodra je gaat schieten. Maar ook maar ook daarvoor. Je merkt dat de tegenstanders op elkaar wachten en jou netjes een ander in elkaar laten slaan, voordat ze je aanvallen. Bij de schietpartijen is dit wel iets anders. De kogels vliegen je daadwerkelijk om de oren. Maar het is helaas niet echt zo dat elk gevecht uniek voelt. Als je kijkt naar hoe sterk de game in dat opzicht verder is, is dat best jammer.