Review: World's End Club - Vrienden voor het leven Nintendo Switch

World's End Club is een nieuwe game die je wellicht al eerder gespeeld hebt. De titel werd in september 2020 uitgebracht op Apple Arcade, de abonnementsdienst van Apple. Alhoewel een flink deel van World's End Club toen al speelbaar was, eindigde de game van de breinen achter de Danganronpa- en Zero Escape-series met een cliffhanger. De game was dus eigenlijk niet af. De release van World's End Club op de Nintendo Switch deze maand geeft de titel eindelijk een écht einde en concludeert het verhaal van Reycho en de rest van de Go-Getters Club. Met deze release kunnen Nintendo Switch-eigenaren voor het eerst hun tanden in World's End Club zetten. Hapt dit avontuur lekker weg, of laat het verhaal een bittere nasmaak achter? Ik liet me voor het eerst onderdompelen in de wereld van World's End Club en heb het antwoord voor je.

We're going on a trip

De opzet van World's End Club is samen te vatten in het getal twaalf. In de game gaan namelijk twaalf twaalfjarigen op een reis van twaalfhonderd kilometer. Wat begint als een onschuldig schoolreisje, verandert gaandeweg in een avontuur van vriendschap, vertrouwen en emotie. Je kijkt gedurende het verhaal door de ogen van het stille hoofdpersonage Reycho, één van de twaalf buitenbeentjes uit de zogenaamde 'Go-Getters Club'. In mijn preview van World's End Club beschreef ik hoe het gezelschap na een busongeluk opgesloten komt te zitten in een onderwaterpretpark. De groep weet uiteindelijk te ontsnappen. Eenmaal weer bovenwater, lijkt de wereld uitgestorven te zijn. Daar komt de missie van de game om de hoek kijken. De scholieren gaan op reis door het Japan uit de jaren negentig om uit te vinden wat er gebeurd is, terwijl ze op de zeebodem opgesloten zaten. In klassieke sidescrolling-platformer-stijl baan je een weg door een verlaten Japan. De eindbestemming? Tokio.

Gedurende je avontuur leer je al snel alle personages kennen. De kinderen verschillen allemaal van elkaar qua persoonlijkheid, uiterlijk en gedragingen. Dat zorgt ervoor dat de personages realistisch overkomen. Je gaat in mum van tijd van deze excentrieke groep scholieren houden. Alhoewel het merendeel van de personages goed geschreven is, is helaas niet ieder personage een schot in de roos. Toen de dikke jongen voor de zevende keer begon over alle delicatessen die in stad X te vinden zijn, begon ik hem aardig zat te worden. Ik kon het echter niet over mijn hart verkrijgen om de tekst door te klikken, want alle tekst in de game is ingesproken door een groep getalenteerde stemacteurs. Spelers krijgen de keuze over Japanse en Engelse voice-overs. Vrijwel alle stemacteurs leveren een sterke performance. Daarbij vond ik het ook fijn dat de kinderen daadwerkelijk als kinderen klinken. Dat is iets wat vaak misgaat in andere games, maar World's End Club weet te vermijden. Alhoewel het gros van de stemacteurs zijn werk uitstekend doet, zat er één stemactrice tussen die ik zo vond tegenvallen dat ze me uit het verhaal trok. De meeste stemacteurs zijn prima op hun slechtst en ijzersterk op hun best, dus het was jammer van de vreemde eend in de bijt. Maar over het algemeen ben ik zeer te spreken over de kwaliteit van de Engelse stemacteurs. Dat geldt ook voor de schermteksten, die in maar liefst zeventien talen - waaronder Nederlands - beschikbaar zijn. Alleen jammer dat er op zijn tijd wat spelfoutjes tussen zaten.

Kaasfondue

World's End Club is onder te verdelen in drie secties: story, camp en act. Deze doen wat je ervan zou verwachten. De story-secties zetten het verhaal voort. Ik had hoge verwachtingen van het verhaal, toen ik hoorde dat de bekende schrijvers Kotaro Uchikoshi en Kazutaka Kodaka deze titel onder handen hadden genomen. Alhoewel de game wat simpel start, stellen de schrijvers zeker niet teleur. Het verhaal is een stuk milder dan wat je van de breinen achter Danganronpa zou verwachten, maar wist mij zeker te boeien. Ook keuzes spelen een essentiële rol in het verhaal. Jouw keuzes bepalen welk deel van het verhaal je te zien krijgt. De game moedigt je aan om scenario's te herspelen en nieuwe beslissingen te nemen. Het maken van een andere keuze ontgrendelt nieuwe verhaalcontent, voorwerpen en collectibles. Het herspelen van scenario's wordt nog makkelijker gemaakt door de mogelijkheid om reeds gelezen tekst te versnellen. Het ontgrendelen van nieuwe verhaalcontent is beslist iets wat je wilt doen. Niet alleen om meer van het interessante verhaal te zien, maar ook om meer over de personages te weten te komen. De leden van de Go-Getters Club zijn namelijk diepgaander dan je wellicht zou verwachten. Ook de geweldige plot twists lieten mij soms achter met open mond. Dat is precies waar ik op hoopte, voordat ik aan het avontuur begon. In het verhaal staat het thema van vriendschap centraal. Daardoor valt het verhaal wel op zijn tijd terug op wat typische Disney Channel-clichés. Op zich geen probleem, maar met de PEGI 16-beoordeling van de game ben ik bang dat de doelgroep er niet echt warm voor loopt. Sommige delen zijn zo cheesy dat je er bijna een kaasfondue van kan maken. In de camp-delen wordt het verhaal nog verder uitgebouwd. Hier praat je onder het genot van een warm kampvuur met de personages over allerlei onderwerpen. Het zijn leuke secties waarin je nog veel meer te weten komt over de personages in de game.

Ten slotte zijn er de act-secties. In deze porties van de game begeef je je in klassieke sidescroller-omgevingen. Je loopt van links naar rechts (of andersom) en lost tussendoor enkele puzzels en platformuitdagingen op. Daarbij kun je ook 'op zoek' gaan naar verzamelobjecten. Die liggen echter meestal zo in het zicht dat het vinden nauwelijks een uitdaging vormt. Gaandeweg het avontuur ontdekken de kinderen dat ze beschikken over speciale acties. Deze skills pas je toe in de platformdelen. Echt moeilijk wordt het nooit, maar op zijn tijd zat er wel een uitdaging tussen die me een paar pogingen kostte. Dit heeft ook te maken met het health-systeem. Als je ook maar één keer geraakt wordt, verschijnt er een game over-scherm voor je neus. Dat is nooit een groot probleem vanwege de gulle checkpoints, maar het systeem laat weinig ruimte over om te experimenteren. Daar komt ook bij kijken dat de besturing tijdens het platformen niet lekker aanvoelt. Je personage beweegt onhandig en de animaties van de aanvallen duren lang, waardoor ik regelmatig de timing verkeerd inschatte. Dat was vooral vervelend tijdens de baasgevechten. Deze zijn qua opzet gaaf bedacht, maar de onhandige en trage besturing zit ze in de weg. Ik vond de sidescrolling-gedeelten en baasgevechten niet slecht, maar heel goed kan ik ze zeker ook niet noemen. Het niveau komt nooit op dat van een 'gewone' platformer. Gelukkig speel je een game als deze waarschijnlijk niet voor de gameplay, maar voor het verhaal.

Stijlvol

Alhoewel World's End Club wat punten verliest op het gebied van platformen, maken het verhaal en de details een hoop goed. Grafisch gezien is de game meer dan prima. Vooral op het kleine schermpje van de Nintendo Switch springen de kleurrijke, gevarieerde en gedetailleerde omgevingen uit het scherm. Maar ook op het televisiescherm komt de artstyle goed tot zijn recht. Als UI-purist kan ik tevens zeggen dat de menu's er prachtig uitzien. De stijl doet denken aan die van Persona 5, wat voor mij de gouden standaard voor een game-UI is. Wel jammer dat die prachtige menu's niet aanraakbaar zijn. Touchscreen-support ontbreekt namelijk geheel in de Nintendo Switch-versie van de game. Een gemiste kans in een titel als deze. Iets waar ik ook een zwak voor heb, zijn extraatjes. World's End Club maakt mij op dat vlak heel blij. Alle muziek, afbeeldingen en tussenfilmpjes uit de game zijn in het hoofdmenu terug te vinden. Alhoewel ik de muziek in de game best prima vond, sprong er niet echt een nummer uit als overdreven goed of slecht.

Op technisch vlak is de game verder prima. De framerate bleef in al mijn speelsessies stabiel. Wel crashte de game een keer tijdens een baasgevecht, waardoor ik mijn progressie tijdens dat gevecht verloor. In mijn preview schreef ik ook over de animaties in de game. Deze zijn voor het grootste deel prima, maar komen soms wat houterig over. Ze deden mij denken aan de teleurstellende animaties in de recente Pokémon-games. Vooral de ren- en omdraaianimaties trokken mij weleens uit de game-ervaring. Zo kan ik me een emotionele situatie in de game herinneren die opgevolgd werd door de vreemde renanimatie. Dat was voor mij een terugkeer naar de realiteit dat ik een game aan het spelen was. Heel erg vond ik dat echter niet. Het uitstekende verhaal trok me direct terug in het wereldje van World's End Club.