World's End Club is een game die in eerste instantie volledig aan mij voorbij is gegaan. De titel werd in september 2020 in early access uitgebracht via Apple Arcade. Het was pas tijdens de Nintendo Direct van februari 2021 dat de game op mijn radar kwam. Een gloednieuwe titel van de creatieve breinen achter de Danganronpa- en Zero Escape-series klonk mij (als groot Ace Attorney-fanaat) als muziek in de oren. Deze week, ongeveer drie weken voordat de volledige game op de Nintendo Switch landt, bracht NIS America spontaan een demo uit van de titel. Ik ben er eens goed voor gaan zitten.
Wacht, wat zei je?
De demo begint met een flashforward naar het einde van het avontuur. Je speelt als Reycho, een twaalfjarig jongetje. Samen met enkele andere kinderen bevind je je in een zeer futuristische en blokkerige omgeving die een beetje doet denken aan gebieden uit de game Control. Deze blik in de toekomst dient als een tutorial. Je wordt er namelijk geconfronteerd met zeer simpele side-scrolling platformactie. Loop van A naar B, spring over obstakels, klim op blokken; dat soort dingen. Het fungeert als een goede manier om de relatief eenvoudige besturing onder de knie te krijgen. Al snel loop je een groep andere kinderen tegemoet. Er wordt in de groep wat geroepen over een Go-Getters Club en een of andere 'MAIK'. Wat die termen betekenen, wordt echter nog niet duidelijk.
Uit het gesprek blijkt wel dat deze groep schoolkinderen een flinke uitdaging te wachten staat. Er wordt namelijk gesproken over een ultiem gevecht dat zich binnen enkele ogenblikken moet gaan plaatsvinden. Terwijl iedereen zich klaarstoomt voor deze taak, wordt de groep plotseling geconfronteerd met een vreemd wezen. Ook dit wezen, wiens naam niet bekendgemaakt wordt, heeft een schat aan informatie die je als speler nu nog niet begrijpt. Wat wel blijkt, is dat de groep ergens in het verleden een verkeerde beslissing heeft genomen. Daardoor staan ze nu als het ware voor een rood stoplicht dat nooit meer groen wordt. Had ik al gezegd dat dit stoplicht ook de kracht heeft om de hele groep in de 'World of Light-stijl' uit het universum te vagen? Nee? Nou, dan weet je dat nu.
Oogjes dicht, kinderen
Na deze onheilspellende blik in de toekomst brengt de game je terug naar het verleden om te zien waar het is misgegaan. Dit is waar World's End Club pas écht begint. Het verhaal start met een groep kinderen die op schoolreis gaat. Op weg naar de plaats van bestemming kijkt het gezelschap een film in de bus. Het docententeam heeft echter niet voor een Abeltje of Pietje Bell gekozen, maar voor een film die de Kijkwijzer waarschijnlijk niet aan een stel twaalfjarigen zou aanraden. In de film is te zien hoe een tienerklas in aanraking komt met een duister spel, genaamd de Game of Fate. Het spel wordt geleid door een wezentje dat er schattig en angstaanjagend tegelijkertijd uitziet. Dit wezentje vertelt in detail hoe het spel te werk gaat. Iedereen in de klas heeft een armband om. Op deze armband staat een taak die iemand anders moet uitvoeren. De eerste persoon die zijn of haar taak succesvol uitvoert, verdient een beloning. De rest staat een ander (iets minder positief) lot te wachten. Aangezien niemand zijn eigen taak weet, is de sleutel tot succes om jouw taak bij iemand anders af te lezen. Maar hoe zorg je ervoor dat anderen je laten zien wat jouw taak is? Iedereen wil immers winnen. Het mes dat het wezentje ter verduidelijking in de lucht gooit, zegt genoeg. Ik zou toch echt gewoon Belle en het Beest aangezet hebben.
Gelukkig hebben de kinderen die de film kijken iets heel anders aan hun hoofd. Ze gaan immers op schoolreisje en zitten veilig in de bus. Plotseling zien de kinderen dat er een meteoor vanuit de lucht naar beneden stort. Dit leidt tot een explosie die de hele bus overhoop gooit. Zo komt er plotsklaps een einde aan de busrit. Het is een hele creatieve manier om jezelf voor papa en mama te verstoppen als je terugkomt van een schoolreisje, dat moet ik wel zeggen.
Trust nobody
Wanneer je bijkomt van het busongeluk, bevind je je plotseling in een onderwaterattractiepark: het zogenaamde World's End Land. Hier word je al snel begroet door een bekend gezicht: het wezentje uit de film in de busrit, dat Pielope blijkt te heten. De Game of Fate blijkt geen mythe te zijn. Ook Reycho en de anderen hebben plotseling een armband om en worden uitgedaagd om als eerste hun taak uit te voeren. De beloning is deze keer een sleutel naar de oppervlakte. Zonder sleutel blijft de klas vastzitten in het onderwaterpretpark. Echter kan maar één persoon de sleutel verkrijgen en gebruiken. Al snel verandert de schoolklas in het kandidatenteam van Wie is de Mol. Iedereen streeft zijn eigenbelang na. Wie is te vertrouwen, en wie niet? Ik kan je in ieder geval vertellen dat ik al meteen in een val trapte. Het is voor de speler een zeer interessante twist. De groep kinderen die net nog hun krachten bundelden voor de eindbaas, zijn nu elkaars grootste vijand. Later blijkt zelfs dat de vergelijking met het bekende televisieprogramma van AVROTROS hier niet ophoudt. Hoe dat zich precies vormgeeft, verklap ik hier nog niet. Ik kan je wel alvast vertellen dat Rik van de Westelaken niet in de game zit.
In het attractiepark keert het platformen weer terug. Je loopt rond in het park om ervoor te zorgen dat anderen hun taken niet kunnen uitvoeren. Dit doe je in een omgeving die aangenaam is om naar te kijken, maar niet uitmuntend is op het gebied van graphics. Hier komen enkele simpele puzzels en obstakels om de hoek kijken. In mijn volledige speeltijd van de demo bleven het platformen en de puzzels behoorlijk simpel. Dat is op zich geen probleem, aangezien je een game als deze waarschijnlijk niet voor de platformactie en de puzzels speelt, maar voor het verhaal en de personages. Echter had ik daardoor wel het gevoel dat deze elementen alleen dienden om van plaats A naar plaats B te komen. Dat verveelde in deze ongeveer anderhalf uur durende demo niet, maar zou in de volledige game weleens kunnen gaan tegenstaan. Met de personages in de game is het overigens wel helemaal in orde. Ieder kind heeft zijn eigen persoonlijkheid. Zelfs na deze korte demo voelde de groep als familie en had ik het gevoel iedereen te kennen. Dat is in mijn ogen één van de grootste complimenten die je aan een game als deze kunt geven. Het gezelschap zorgde ervoor dat ik door wilde blijven spelen. Dat belooft veel goeds voor de uiteindelijke release later deze maand. Iets wat wel de immersie ietwat brak, was het feit dat enkele animaties wat houterig overkwamen. Vooral wanneer personages wegrennen of zich omdraaien, zie je duidelijk dat je een game aan het spelen bent. Dat is jammer, maar gelukkig niet het einde van de wereld. Haha, snap je? World's End. Deze slechte woordgrap lijkt me een goed moment om door te gaan naar mijn voorlopige oordeel.
Voorlopig oordeel van Nils Hoogervorst
Ik sloot de demo af met een drang om verder te blijven spelen. De personages en het verhaal zogen mij in het wereldje van World's End Club. Soms werd ik echter ook weer een beetje uit datzelfde wereldje gehaald door de ietwat houterige animaties. Het platformen en de puzzelelementen bleven in de demo vrij simpel, dus ik hoop dat ze later in de volledige game nog wat worden uitgebreid. Desalniettemin kan ik niet wachten om deze game te spelen. Dit zou zomaar een schoolreisje om nooit te vergeten kunnen worden.
