Review: Xenoblade Chronicles 2 Nintendo Switch

Toen ik in januari de eerste trailers van Xenoblade Chronicles 2 zag, wist ik dat dit 'n van d' games van het jaar ging worden. De immens grote wereld met vreemde wezens heeft een flinke indruk op me gemaakt. De game die overschaduwd wordt door de titanen van Nintendo, zoals: Super Mario Odyssey en The Legend of Zelda: Breath of the Wild, zorgen ervoor dat een JRPG minder goed opvalt tussen al dat AAA-geweld in onze westerse samenleving. Weet Xenoblade Chronicles 2 zich staande te houden tussen deze giganten?

Reusachtig

De Xenoblade-serie is er een die al een tijdje loopt in de wereld van Nintendo, maar in het westen nooit zo gek veel aandacht heeft gekregen. Om een logische reden; het is niet voor niets een JRPG. Gelukkig zijn er ook in het westen anime fanboys die zich durven te wagen aan de rare, soms obscure, humor en vele uren gameplay die games zoals Xenoblade weten te bieden. Sinds de eerste Xeno-game uit 1998, Xenogears, zijn er tien games in de serie verschenen. In deze review, zoals je natuurlijk al weet, ga ik het hebben over het laatste deel: Xenoblade Chronicles 2. Deze serie staat los van alle andere Xeno-games, omdat deze zich allemaal in een ander universum afspelen met een ander verhaal. Een vergelijkbaar systeem zoals we dat ook bij de Final Fantasy-serie zien. Je hoeft je dus geen zorgen te maken dat je ook maar iets van het verhaal mist, want Xenoblade Chronicles 2 staat volledig op zichzelf.

Van het verhaal verklap ik niet te veel, maar weet wel waar je aan begint. De game start namelijk al meteen in de eerste vijf uur van het spel met een dikke twee uur aan cutscenes. Als je deze game wil uitspelen, ben je op zijn vroegst na 45 uur klaar en als je alles wil ontdekken kun je uitgaan van een goede 120 uur. Wat ik wel kan verklappen is hetgeen wat Nintendo je in de trailers laat zien. Xenoblade Chronicles 2 speelt zich af in een wereld die wordt bedolven onder een wolkenzee en de enige leefbare gebieden zijn ofwel boten ofwel op de rug van immense titanen. Ja, de landschappen die in de trailer worden vertoond zijn geen daadwerkelijke landschappen, maar reusachtige titanen. Complete steden gaan ten onder op het moment dat deze titanen zinken in de zee van wolken. Iets dat eerder in de wereld van Xenoblade Chronicles 2 niet voorkwam, maar nu regelmatig het gesprek van de dag is. Rex, het hoofdpersonage, wil hier, vanzelfsprekend, iets aan doen. Rex vindt door bepaalde gebeurtenissen het tweede hoofdpersonage, Pyra. Samen gaan zij ervoor zorgen dat de bewoonbare wereld niet kopje onder gaat.

Een ruwe diamant

Combat in Xenoblade Chronicles 2 kan erg overweldigend zijn, omdat de meeste mensen een systeem als deze niet gewend zijn. In combat speel je, naast de verschillende partymembers die je tot je beschikking hebt, altijd met twee personages. Een van deze personages is de driver, het personage dat daadwerkelijk aan het vechten is. Daarnaast heb je de blade, het personage dat bepaalt welk wapen de driver gebruikt en hem extra krachten geeft om mee te vechten. Het aanvallen zelf gaat door middel van auto attacks en "arts", oftewel speciale aanvallen, die je na een bepaalde cooldown kunt uitvoeren. Het gebruik van deze arts op het moment dat je een tegenstander raakt met een automatische aanval, zorgt ervoor dat je minder cooldown krijgt op een van je andere arts. Hoewel het gevechtssysteem interessant is en misschien overweldigend kan zijn op het eerste gezicht, merkte ik dat naarmate ik het spel meer speelde, ik het vechten steeds meer op de automatische piloot ging doen.

Een prachtige, grote wereld brengt bepaalde offers met zich mee. Doordat er vaak zoveel op het scherm is, wordt de resolutie soms omlaag geschaald en kan de framerate er onder lijden. Tientallen NPC's en monsters die op deze grootschalige wereld worden weergegeven, zorgen er nou eenmaal voor dat de Switch het af en toe wat moeilijk krijgt. Op momenten dat dit niet gebeurt, is het een prachtig spel en op de momenten dat het wel voorkomt, kan ik het ze vergeven. Deze problemen komen voornamelijk voor in handheld modus, en als hij in de dock zit, is het een stuk minder merkbaar. Dit soort dingen zorgen ervoor dat de game soms aanvoelt als een ruwe diamant.