Review: Xenoblade Chronicles 2: Torna ~ The Golden Country Nintendo Switch

RPG’s, ik krijg er geen genoeg van. Ze kosten ontzettend veel tijd om te spelen, maar ze geven een enorme voldoening naarmate je verder in de game komt. Dit genre koester ik dan ook enorm als gamer. Xenoblade Chronicles is mij niet onbekend als serie, maar ik ben wel een groentje voor deze games; ik heb er namelijk nog nooit één in deze serie gespeeld. Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country is niet alleen een uitbreiding op Xenoblade Chronicles 2, het staat gelukkig ook nog eens op zichzelf. Zowel als verhaal, als fysieke game staat het los van het voorgaande deel en kan je spelen zonder de andere games gespeeld te moeten hebben. Voor mij dus de ideale gelegenheid om in de geschiedenis van het verhaal te storten, aangezien het vijfhonderd jaar voor het vorige deel afspeelt. Is de game dan eenvoudig in te stappen als nieuwkomer en speelt het lekker weg? Hoef je écht niets te weten van de vorige games? Dit ga ik voor jullie uitzoeken en lees vooral verder of deze game ook wat voor jou is in onze review van Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country.

Geschiedenisles

Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country speelt zich vijfhonderd jaar voor deel twee af en vertelt in de basis het verhaal van Lora en Jin. Vele characters die in het vorige deel zijn benoemd, worden eigenlijk hier, ehm geïntroduceerd. Je leert de geschiedenis van waarom de gebeurtenissen hebben geleid tot wat ze zijn. Er is namelijk veel overlap als prequel en dit zorgt voor een duidelijker perspectief van de gebeurtenissen van deel twee, vooral over Addam. De personages zijn vrolijk en lekker extravagant zoals je van een Oosterse RPG mag verwachten. Op zich worden stereotypes vermeden en heeft ieder personage een eigen, soms best intrigerend verhaal voor Torna the Golden Country. Dit zorgt ervoor dat de game prima te spelen is als los deel. Het is eigenlijk best verbazingwekkend hoeveel moeite Nintendo en Monolith Soft in de game hebben gestoken, terwijl zij het ‘slechts’ als uitbreiding promoten. Als alle ontwikkelaars en uitgevers dit voorbeeld zouden volgen, dan was de wereld een heel stuk beter voor ons gamers. Deze game heeft qua verhaal ongeveer twintig uur rek, maar als volledig spel, met alle sidequests en dergelijke, kom je makkelijk op de vijftig uur. Dus nogmaals, als uitbreiding, voor slechts vier tientjes los en slechts dertig euro als expansion pass, heeft Nintendo zichzelf echt overtroffen. Chapeau.

Gameplay relatief eenvoudig, maar lastig te meesteren

De game staat dus op zichzelf. Toch heeft de ontwikkelaar geen half werk gemaakt van hoe de game te spelen is, en dan met name hoe de gevechten zijn. En dit laatste wil ik vooral behandelen. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik duizelde van de opties die mij gegeven werden terwijl ik het spel leerde spelen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik had niet eens door de de game (in de basis) een auto-attack kent. Ik zat dus maar op A te rammen, terwijl dit helemaal niet hoeft. Ahum, ik moet ook niet die tutorials te snel doorklikken. Maar, na de helpteksten nog eens te lezen, viel het kwartje. De focus ligt namelijk niet op het rammen tijdens de realtime gevechten. Want terwijl je personage zelfstandig aanvalt, vullen er zich meters van jouw echte aanvallen. Dit zijn specifieke moves, met soms een unieke bonus eraan gekoppeld. Tegelijkertijd ben je in principe een duo, de zogenaamde Driver en Blade. Deze laatste wisselt ook nog eens tussen Vanguard en Rearguard. Tijdens het vechten kan je wisselen tussen de twee (later meer) en hier komt de verdieping goed tot zijn recht. Om vijanden te verslaan en met name de sterkere, dien je met jouw aanvallen goede keuzes te maken. Want elke keuze van een aanval heeft vier verschillende effecten die stapelend werken. Zo kan je je vijanden met achtereenvolgens break, topple, launch en smash gigantisch veel schade aanrichten. Later komen daar ook nog eens de elementen erbij, evenals doorgaande combo’s. Hoewel je ervoor kunt kiezen om enigszins simpele moves te gebruiken, beloont de game je met de verdieping als je die toepast. Het wisselen van je twee vechters bijvoorbeeld zorgt ervoor dat je health kunt terugkrijgen én volledig opgeladen aanvallen. Je dient continu op te letten hoe het met je party staat, terwijl het tegelijkertijd niet dwingend overkomt.

Als je als nieuwkomer dit voor het eerst speelt, is het best heftig om de gevechten in één keer door te hebben. Maar geef het een kans, want het speelt uiteindelijk erg goed. De speciale effecten zijn best vet. Vooral wanneer je levelt (en geloof me, dat doe je) is het heerlijk om die vette combo’s eruit te persen. Het vereist ook enige tactiek, dus het is niet domweg gaan met die banaan. Voor de rest is het bekende kost. Je loopt rond in een enorme en vrij te verkennen wereld. Je kunt praktisch gaan en staan waar je wil en bent in staat om alles zelfstandig ontdekken. Je hoeft niet ieder gevecht aan te gaan en dat maakt dat je de game op je eigen tempo kunt spelen. Overal is er wat te vinden. Vijanden en items respawnen, dus backtracken is geen last. Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country heeft uiteraard ook sidequests. Dit heeft enigszins een twist gekregen. De quests zelf zijn niet origineel, maar het systeem wel. Je bouwt namelijk een community op. Hoe meer NPC’s jij helpt, hoe meer NPC’s jij kan helpen. Jouw community is namelijk blij met jouw hulp. En hoe groter je community, hoe uitdagender of specialer de sidequests zijn die voorheen eerst niet mogelijk waren. Uiteraard met bijpassende beloning. Kortom, er is echt zoveel te doen dat ik bijna zou zeggen dat dit een volledig geprijsde game had kunnen zijn.

Het oog en oor willen ook wat

Wat we ondertussen weten is dat de Nintendo Switch niet de krachtigste hardware heeft. En ja, bij iedere game die uitkomt wordt dit inmiddels tot cliché verworden feit benoemd. Waar sommige games een waanzinnige prestatie tonen omdat je weet hoe het origineel is (Doom), hebben games als Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country dit niet. Het is appels met peren vergelijken, maar deze game behoort gelukkig tot de categorie van bloedmooie games voor de Switch, maar komt wel met duidelijke concessies. Als je de grootse en redelijk gevulde omgevingen bekijkt, valt je mond soms op de grond van verbazing. De game is kleurrijk, sfeervol en beschikt over een stabiele framerate. Het is echter de resolutie die, zelfs docked, waanzinnig vaak wisselt. Dit valt vooral op tijdens gevechten. Het wordt korreliger en details nemen flink af. Dit valt misschien op omdat de game juist opvallend veel details kent. Wanneer ik echter Mario + Rabbids Kingdom Battle erbij pak als referentie, voelt het toch echt als een stap terug. Echter, moet ik zeggen dat ik blij ben dat de snelheid van de gameplay er niet onder lijdt. Dit heeft wat mij betreft altijd de voorkeur en in dat opzicht heb ik waardering voor de keuze van de ontwikkelaar. De soundtrack is goed op orde en bij vlagen mooi en uniek, maar niet verrassend. Gevechtsmuziek neurie je mee na je eerste vijf gevechten en tijdens de gevechten is er veel spraak. En al valt dit veel in herhaling, geeft het je een levendig gevoel. De game zit vol met cutscenes en gesproken dialoog, maar in het veld zijn dit tekstballonnen. De tijd dat er op cartridges geen ruimte is voor goed geluid is gelukkig ver, ver achter ons. Wat dit betreft heeft Monolith Soft samen met Nintendo prima werk afgeleverd.