Review: Yakuza 4 PlayStation 3

Net als bij de vorige delen, mogen wij Europeanen opnieuw met enige vertraging op vakantie naar Kamurocho. Deze fictieve op Tokio gebaseerde stad is opnieuw het decor voor een nieuw deel in de Yakuza-serie, waarvan wij elk deel pas maanden na het land van de rijzende zon mogen ontvangen. Voor mij persoonlijk had de game hier helemaal niet uit hoeven te komen, maar dat geldt voor menig typisch Japans product. Ik zal uitleggen waarom.

Japanse shizzle

Waar Japan altijd toonaangevend was wat betreft het ontwerp en de vernieuwing van videogames, lijkt men - enkele uitzonderingen daargelaten - de laatste jaren wat stil te zitten. Men zit vast in een bepaalde traditie, waardoor je het gevoel hebt telkens hetzelfde kunstje uit te voeren. En zo gaat dat ook in Yakuza. We zijn inmiddels bij Yakuza 4 aanbeland, maar vanaf het eerste deel is er weinig veranderd. Opnieuw kruipen we in de huid van Kazuma Kiryu en belanden we in de ene na de andere vechtpartij. Tussen deze potjes matten worden we getrakteerd op filmpjes met vaak ellenlange dialogen die het verhaal aan elkaar knopen. Een verhaal dat in het kort draait om ruzies tussen verschillende Yakuza-families. En daar zit hem voor mij persoonlijk ook meteen een groot probleem.

Geef mij maar de oude Oosterse tradities

Ik heb niet zoveel met de Yakuza en het moderne Japan (uiteraars los van de veel toffe gadgets die er vandaan komen). Als ik aan Japan denk, denk ik vooral aan traditionele bouwwerken en oosterse vechtkunsten. Daar hoort de Japanse maffia wat mij betreft niet bij, dus verlangde ik tijdens het spelen van Yakuza 4 met weemoed terug naar Shenmue. Waarom komt Sega wel met het ene na het andere Yakuza-deel, maar vergeet men de saga rond Ryo Hazuki af te ronden? Het lijkt misschien wat onzinnig om Shenmue aan te halen in een review van Yakuza 4, want het zijn behoorlijk verschillende games. Probleem is echter dat Yakuza heel sterk op het verhaal leunt, en als je daar niets mee hebt is de lol er gewoon heel snel af.

Veel van hetzelfde, maar dan mooier

Liggen intriges rond de Yakuza je wel, dan zul je zeker heel wat plezier aan Yakuza 4 beleven. Verwacht echter geen free-roamer, want hoewel je zelf je weg in Kamuroch kunt bepalen, ben je toch behoorlijk beperkt in je bewegingsvrijheid. Zo kom je vaak random in een gevecht terecht, waarbij je niet kunt weglopen, maar de omgeving wordt afgeschermd door een onzichtbare muur. Vervolgens is het een kwestie van combo's aan elkaar plakken Helemaal leuk wordt het als je voorwerpen uit de omgeving oppakt om het hoofd van je tegenstander in elkaar te stampen. We zagen dit ook al in Yakuza 3, dus wat dat betreft weinig vernieuwing. Echter ziet Yakuza 4 er wel weer een stukje beter uit. Daarnaast heeft men, behalve aan een grafische update, ook aan het toevoegen van nieuwe personages gewerkt. Zo neem je nu naast Kazuma ook Akiyama, Masayoshi en Tiaga onder de knoppen. Hierdoor wordt het verhaal wat minder rechtlijnig, maar voor de gameplay levert het weinig verschil op.

Tekstballonnetjes

En zo ben ik alweer bijna klaar met de review van Yakuza 4. Ik zou natuurlijk kunnen vertellen hoe het vechtsysteem precies in elkaar steekt, welke minigames er allemaal te spelen zijn en hoe het geluid bijvoorbeeld is. Voor die eerste twee punten kun je net zo goed de review van Yakuza 3 lezen. Ook audiotechnisch is er weinig veranderd. De dialogen in de tussenfilmpjes zijn redelijk overtuigend (lees: erg Japans) ingesproken en in-game bestaan de gesprekken uit tekstballonnetjes, net als in, je raadt het al, de vorige delen. Yakuza 4 biedt vermoedelijk precies wat de fans ervan verwachten, maar ik als kritische gamejournalist wil eigenlijk toch wel wat meer. Ik wil verrast worden door iets nieuws en niet geconfronteerd worden met een nieuwe aflevering in een soapserie waarvan de hoofdpersonages en de rode draad van het verhaal mij eigenlijk niet zo interesseren.