Sid Meier's Civilization VII review - Stevige fundering

Bij een release van Civilization kan je erop rekenen dat mensen gaan klagen. De nieuwste versie is immers nooit de beste en ook dat zien we maar weer met Civilization 7. Ja, je leest het goed, de conclusie staat in de inleiding, maar we moeten wat nuances aanbrengen in dit statement. CIV VII is namelijk goed, vermakelijk om te spelen en uiterst verslavend, maar net zoals met iedere andere CIV-release het geval is, kan de base game wel wat add ons en DLC gebruiken. En geloof mij, die gaan komen! De base game van Civilization 7 is namelijk robuust. En een solide fundering legt een goede basis voor de toekomst. Benieuwd naar die robuuste basis? Lees er dan alles over in de Civilization 7 review voor PlayStation 5!

De nieuwe generatie CIV

Bedrijven zoals Apple ervaren succes doordat de apparaten makkelijk te gebruiken zijn. Alles is vastgelegd en de opties zijn beperkt. CIV is wat dat betreft altijd meer een Linux device geweest, waarbij de mogelijkheden praktisch eindeloos zijn. In Civilization 7 komt dat een beetje tot een einde. CIV omarmt de nieuwe generatie en stroomlijnt zoveel mogelijk in dit nieuwste deel. Op zich geen straf, want ook ik heb geen tijd voor eindeloze entries in een Civilopedia, maar wellicht dat Firaxis hier ietwat is doorgeslagen. Met ieder deel binnen de CIV-franchise zien we dat de game flink op de schop wordt gegooid. Voor de leek zal het allemaal een worst wezen, maar de kenner valt direct een aantal zaken op. Het gebrek aan uitgebreide entries in de fictieve encyclopedie is daar bijvoorbeeld één van, maar er zijn er meer te vinden en ook een aantal die de game drastisch veranderen.

Bij aanvang van een “kort” potje CIV kiezen we een leider. In deze basis versie kunnen we uit zo'n twintig leiders kiezen. Of nouja, twintig, er zitten van een aantal twee varianten in. Zo is een “Keizer”- en “Revolutionaire” variant van Napoleon te vinden. De keuze is echter reuze en het verschil is zeker terug te zien. Jammer dat er geen Hollander, Gandhi of zelfs Engelsen in de game te vinden zijn. Drie bewuste keuzes om deze te benoemen, want zowel de Nederlanders als Engelsen hebben gekoloniseerd waar het maar kon. Daarnaast is Gandhi een staple voor de franchise met zijn spontane peace loving nukes. Afijn, na de keuze worden we in de map gedropt. Veel hebben we niet, we bevinden ons namelijk in de “Antiquity”, oftewel het verre, verre verleden. Vanuit hier dienen we barbaren te overwinnen, steden te stichten en technologie te ontwikkelen. En nu klinkt zo’n antiquity age appeltje eitje, maar je bent er makkelijk honderd beurten zoet mee, en dan zijn we pas maar net begonnen…

Van barbaar naar astronaut

Een potje (of zeg maar liever dagje) CIV neemt je in totaal door drie verschillende tijdperken, bestaande uit: Antiquity Age, Exploration Age en Modern Age. Ieder voorzien van eigen unieke beschavingen, kenmerken, technieken en strijdwapens. Dat je een nieuwe “Age” betreedt is overduidelijk zichtbaar. De map reset haast om alles weer even terug op de plek te zetten. Dit met de nodige gevolgen, want wat ooit een stad was is wellicht nu een dorp en jouw strijdmachten worden wellicht gereduceerd tot wat meer moderne units. Iets waar de veteraan wellicht over valt, want een barbaar zal het niet langer tegen een tank kunnen opnemen. De endgame valt helaas in de Modern Age, en met Modern bedoelen ze zo’n vijftig jaar geleden. Zonde, want juist een ietwat futuristische age had niet misstaan met alle technologische vooruitgang die we in de laatste dertig jaar boeken. We zien bijvoorbeeld geen AI of elektrische voertuigen terug en dat is wat ons betreft toch wel een beperking. Nu zal er vast een uitbreiding verschijnen die dit gaat toevoegen en ook zonder uitbreidingen is er meer dan zat content, maar toch hadden we het graag in de base game gezien. Er wordt op dit moment immers ook geschiedenis geschreven.

Overigens begrijp ik wel waarom Firaxis voor de Age transitions aanpak heeft gekozen. De game is nu makkelijk op te knippen en hoeft niet langer rekening te houden met honderden ‘wat als-scenarios’. Hierdoor runt Civilization 7 vele malen beter op minder krachtige machines en kan je dus een grotere fanbase opbouwen. Overigens brengt het opknippen van de tijdperken meer voordelen met zich mee waar je eenvoudig gebruik van kunt maken. Een nieuwe age begint namelijk zo vredig als het wat kan. Zie je dat een stad of dorp voor het grijpen ligt, maar is Xerxes net even wat te sterk om oorlog mee te voeren, dan neem je die stad snel in voor de nieuwe age ingaat. Zo heb je een korte oorlog, verover je een stad, gaat de nieuwe age in en is er weer wereldvrede (en heb jij een extra stad). Het duurt even voor je het door hebt, maar wanneer je het ziet, werkt het bijzonder lekker.

Sprokkelen of platbranden, aan jou de keus

Iedereen die een 4X-game gespeeld heeft, weet waar het om draait; eXplore, eXpand, eXploit en eXterminate. In CIV 7 is dat niet heel veel anders. Bij aanvang gaan we op verkenning. Waar dien je bijvoorbeeld een stad te plaatsen, waar bevindt de concurrent zich en nog belangrijker, wat gaat de concurrent doen? Vervolgens breiden we uit, wat begint als een kleine settlement wordt groter en groter en voor je het weet vlek je over het continent. Maak je transitie naar de Exploration Age, dan ontvangt de map zich verder en temmen we de woeste oceaan op zoek naar nieuw grondgebied. Ben je lekker aan het koloniseren geweest, dan gaan we uitbuiten. Welke resources hebben we tot onze beschikking, waar zitten de zwaktes van de concurrent en hoe presteren wij beter? Vervolgens gaan we over tot uitroeiing! Nouja, dat hoeft niet in CIV, want er leiden meerdere wegen naar Rome (letterlijk in dit geval). Door een aantal objectives te voltooien, verzamel je legacy punten. Deze zijn behoorlijk afgebakend en weet je de missies van adviseurs te voltooien, dan krijg je punten in ruil. Zit er geen tiran in de match en ontvouw jij niet als een dictator in de maak, dan eindigt het vaak in een patstelling waarbij de meeste punten winnen.

En dat is waar ik wellicht het meeste op aan te merken heb, want als je niet voor volledige massa genocide gaat, moet je overal een beetje in aanklooien en dat is nou net waar ik geen zin in heb. Alles is zo afgebakend tot diens tijdperk, dat je niet echt een voorsprong kunt krijgen op een bepaald gebied. Jammer, want hierdoor doe je alles een beetje half. Tenzij je iemand naar de maan schiet natuurlijk, want door de space race te winnen, win je tegelijkertijd de match. Mocht je er alles over weten, dan verwijs ik je graag door naar Anita. Anita vertelt je namelijk maar al te graag alles wat je moet weten over Civilization VII

Steekt historisch (maar niet technisch) gezien beter in elkaar

Historie is belangrijk. Tenminste, als ik mijn oud docent geschiedenis mag geloven dan. En tot op zekere hoogte kan ik daarin meegaan. Wie geniet er nou niet van verhalen van weleer? Dat doen de mensen bij Firaxis in ieder geval wel, want we kunnen wederom genieten van wat leuke quotes en geschiedenislesjes in deze game. Sterker nog, in Civilization VII is deze beter dan ooit tevoren. En dat komt mede door die gekke keuze om een match op te delen in drie zeer afgebakende tijdperken. Bij iedere overgang kunnen we namelijk switchen van speelstijl en leiderschap. Met alle gevolgen van dien, want langzaamaan zien we bijvoorbeeld Napoleons leiderschap afzwakken en plaatsmaken voor een zachtere, meer democratische aanpak. Tegelijkertijd speel je ook de speciale eenheden van volkeren vrij, zo begon is als fransoos, werd ik langzaamaan een Spaanse ontdekkingsreiziger en eindigde ik als Amerikaan.

Klinkt apart, maar het is oprecht een mooie toevoeging. De Hunnen hebben immers de moderne tijd niet weten te bereiken en zelfs Xerxes is ooit van zijn troon gestoten. Een civilisatie evolueert en transformeert langzaamaan tot iets totaal anders. Iets wat Firaxis uitstekend weet te projecteren middels de Age Transitions.

En voor iedere positieve-, is er ook weer een kleinere negatieve noot. Laten we vooropstellen dat CIV 7 er prachtig uitziet. Iedere tegel wordt gekenmerkt door zijn unieke gebouw en landschap en ook de eenheden zijn prachtig vorm gegeven. Het audiodesign is daarnaast subliem, met een geweldige playlist en geluidseffecten. Toch loopt de game verre van perfect op de PlayStation 5. Niet eens qua besturing, maar vooral qua overzicht. Iedere unit beweegt bij het verstrijken van een beurt als je daar opdracht toe geeft. Ben je op meerdere tegels tegelijkertijd bezig, dan is er een grote kans dat je wat mist. Zo heb ik een compleet leger (niet) ten onder zien gaan omdat ik het simpelweg vergeten was. Daarnaast is de game ook een flink aantal keer simpelweg uitgevallen zonder duidelijk reden. Niet om de paar minuten, maar in totaal wel zo’n vijf keer. Niet heel storend, iedere beurt is er namelijk een auto save, maar vervelend is het zeker wel.