Sorry We're Closed review - Een nostalgische horror shooter

"Omdat je van onorthodoxe indiegames houdt", was de reden die Bram gaf om mij deze game te laten reviewen. Ik geef hem geen ongelijk, onorthodoxe indiegames zijn de laatste paar jaren misschien wel mijn grootste bron van plezier geweest. Vol goede moed stapte ik dan ook in Sorry We're Closed, om te zien of deze onorthodoxe indiegame mij kon bekoren, ondanks dat horrorgames niet mijn favoriet zijn.

Te gekke visuele stijl

In Sorry We’re Closed speel je als Michelle, de kleurrijke hoofdpersoon die wordt achtervolgd en vervloekt door een demon met een sinistere obsessie voor haar. Je volgt Michelle in de laatste paar dagen van haar leven. Deze bijzondere mix van horror en gestoorde romantiek brengt het verhaal echt tot leven. Vanaf het begin was ik geboeid door Michelle’s lot en hoe het verhaal zich ontvouwt. De game speelt zich af in een donker wijkje dat erg sfeervol aanvoelt, plus een aantal griezelige binnenlocaties. Sorry We’re Closed maakt hierbij slim gebruik van vaste camerahoeken die doen denken aan klassieke horrorgames, waardoor je constant op je hoede bent voor wat zich net buiten beeld bevindt.

Visueel leunt Sorry We’re Closed op een retro-geïnspireerde stijl. Het voelt een beetje als film noir, maar dan met kleur en handgetekende graphics. De graphics voelen, hoewel nostalgisch, modern aan in hun uitvoering. De vijanden hebben verschillende gekke en groteske ontwerpen. Ik zou de vijanden niet per se eng noemen in de klassieke zin, maar ze geven wel gory body horror vibes die ik zelf enorm gaaf vind. De audio in Sorry We’re Closed is net zo impactvol, met slim ingezette geluidseffecten die sterk leunen op stilte om spanning op te bouwen. Het gebruik van stilte, afgewisseld met plotselinge geluiden, houdt je continu op het puntje van je stoel.

Een ander perspectief

De gevechten in Sorry We’re Closed voelen fris aan en passen erg goed binnen het horror-genre, met een mix van arcade-actie en tactische elementen. Michelle’s wapens, zoals de Hellhound Pistol, voelen prettig aan en zijn goed te hanteren. Tijdens het rondlopen bekijk je de wereld vanuit vaste cameraperspectieven, maar wanneer je met je wapen begint te richten, verandert het perspectief in first-person arcade-stijl waarbij je je schoten moet timen en de juiste plekken aan moet vallen in plaats van blindelings te schieten. Deze combinatie van strategie en actie voelt bevredigend, vooral wanneer Michelle’s Third Eye-vaardigheid wordt ingezet, waarmee ze zwakke plekken van vijanden of verborgen elementen in de omgeving kan zien.

Daarbovenop zijn er puzzels en geheimen die naadloos in het verhaal verweven zijn. De puzzels vragen je Michelle’s krachten op een meer onderzoekende manier in te zetten, waarbij kleine details over het verhaal en de wereld worden onthuld. Zo ziet de wereld er gewoon best wel duister en gory uit, maar als je Michelle'sThird Eye-vaardigheid activeert, lijkt de wereld juist normaal. Dit zorgt er echter wel voor dat vijanden die binnen de radius van de vaardigheid komen alleen aangevallen kunnen worden op hun zwakke plek. Zet je de vaardigheid weer uit, dan kun je ze overal raken. Ook zijn sommige dingen in de ene wereld wel aanwezig en in de andere niet, of juist heel anders. Zo kun je in de gewone wereld niet voorbij doornen takken lopen, maar zijn ze met je Third Eye actief veranderd in sprietjes waar je gemakkelijk overheen kunt stappen. Je bent dus continu op je hoede voor vijanden, maar ook continu aan het kijken naar de wereld om je heen en wat die te bieden heeft.

Soms schiet je mis

Sorry We’re Closed is een game die heerlijk vreemd is, maar niet te lang blijft hangen. De vier verschillende eindes bevorderen herhaalbaarheid, waardoor je wordt aangemoedigd om verschillende keuzes te maken en nieuwe lagen van het verhaal te ontdekken. Je hebt de game in een paar uurtjes al uitgespeeld, dus de vier verschillende eindes uitproberen, is goed te doen. Enige kanttekening die ik hierbij heb, is dat de vier verschillende eindes ook echt alleen betrekking hebben op de eindes zelf. De keuzes die je tussendoor maakt om tot een einde te komen, zijn niet van invloed op het verloop van de game, de plekken die je bezoekt of de eindbazen die je tegenkomt. Ik had het zelf leuker gevonden als de keuzes ook de gameplay enigszins zouden beïnvloeden.

De combat mechanic, vooral het beheersen van de Third Eye-vaardigheid en het constant wisselen tussen de vaste camera en first-person arcade-stijl voor combat, vereisen een leercurve die sommige spelers aanvankelijk kan afschrikken. Ik moest er in het begin best wel aan wennen om steeds van het ene cameraperspectief naar het andere te wisselen. Vooral wanneer er meerdere vijanden op me stonden te wachten, was het soms even zoeken. Wanneer je hier echter aan gewend bent en een beetje feeling hebt gekregen voor je wapens, dan speelt Sorry We're Closed heerlijk weg.