Split Fiction review - vertoont geen scheuren

Hazelight Studios wist de wereld in 2021 op positieve wijze te verrassen met de immens leuke co-opgame It Takes Two. Het is niet voor niets dat ik de game destijds heb beloond met bijna een perfecte score. Ja, bijna, want er is vrijwel altijd ruimte voor verbetering. Als we Josef Fares mogen geloven dan is die verbetering er wel in de spiritueel opvolger Split Fiction. De beste man beweert namelijk dat die game nog beter is dan It Takes Two. Best knap als je je bedenkt dat It Takes Two echt talloze prijzen in de wacht heeft gesleept. Aan mij en mijn gespleten persoonlijkheid de schone taak om dat eens fijntjes aan de tand te voelen. Zijn de uitspraken van Josef Fares te bestempelen als een gevalletje "wij van wc-eend adviseren wc-eend" of hebben we hier dan echt van doen met een nóg betere game die eigenlijk gewoon een perfecte score moet ontvangen. Ik dook vol overgave in dit nieuwe avontuur en zocht het voor je uit.

Het verhaal in het verhaal in het verhaal

Hazelight Studios biedt ons met Split Fiction weer een volledig nieuw co-op avontuur. Evenals games als It Takes Two en A Way Out, die beide ook door Hazelight Studios zijn ontwikkeld, kun je deze game dus niet in je eentje spelen. Je hebt hoe dan ook een partner nodig om te avontuur te kunnen beleven. Voor Split Fiction volgen we het verhaal van Mio Hudson en Zoe Foster. Ze kennen elkaar niet, maar hebben wel een gemeenschappelijke deler: ze zijn schrijfsters. Overigens nog niet op het niveau van een J.K. Rowling of Lucinda Riley, maar ze hopen hun eerst boek uit te kunnen brengen. Om die droom werkelijkheid te laten worden zijn ze in contact gekomen met Rader Publishing. Deze vooruitstrevende uitgever staat onder leiding van - hoe kan het haast ook anders met zo'n bedrijfsnaam - Rader. Deze eigenaar heeft een groep beginnende auteurs uitgenodigd met de belofte hun verhalen te publiceren. Eenmaal aangekomen in het pand van Rader Publishing blijkt daar een enorme machine te staan. De aspirant auteurs moeten een speciale outfit aantrekken en plaatsnemen in deze machine.

Zoals het het menselijk gedrag betaamt stappen ze vrijwel allemaal braaf in de machine. Immers wordt hun boek uitgebracht door dit bedrijf en dat bedrijf heeft dus de macht om de schrijvers succesvol te maken. Terwijl ze bijna allemaal in de machine zitten - waarbij ze allemaal in een soort bubbel terechtkomen - ziet Mio er op het laatste moment toch vanaf. Deze plotselinge verandering valt niet goed bij eigenaar Rader en er ontstaat een strubbeling, waarbij Mio per ongeluk in de bubbel van Zoe terecht komt. Hierbij ontstaat een glitch in de machine. Al snel komen de twee elkaar tegen en komen ze erachter dat ze zijn beland in het verhaal van Zoe dat zij ooit eens had opgeschreven. De machine waarin ze zich bevinden brengt niet alleen de verhalen tot leven, maar steelt deze ook zodat Rader Publishing deze onder eigen beheer kan uitbrengen. De grootste zorg van het tweetal is nu vooral om weer uit die machine te komen. Doordat Mio in de bubbel van Zoe is gevallen zijn er glitches ontstaan die ze moeten verzamelen. Daarmee kunnen ze de machine overbelasten en een uitweg zien te vinden. Maar iedere keer dat ze een glitch hebben gevonden, komen ze ook weer terecht in een nieuw verhaal.

Creativiteit ten top

Je kunt van Hazelight Studios veel zeggen, maar niet dat ze niet inventief zijn. De invalshoek om de fantasie van schrijvers te gebruiken als setting is natuurlijk ontzettend goed bedacht. Op die manier zorg je er namelijk voor dat de mogelijkheden vrijwel eindeloos zijn. Het kan namelijk zo gek als je wil, het is allemaal fantasie. Hierin ligt de kracht, maar tegelijkertijd ook een beetje de zwakte van Split Fiction verscholen. Het is bij tijd en wijlen namelijk allemaal wel erg veel en over de top. Terwijl de woorden van Josef Fares nog in mijn hoofd nagalmen is in de game inderdaad goed te merken dat Hazelight Studios alles uit de kast heeft willen trekken om dit de beste game aller tijden te maken, maar het is bij tijd en wijlen gewoon echt een beetje to much. Dit is vooral vaak te merken in enorm actievolle secties van de game die dan meestal toch te lang gerekt worden waardoor je bijna verlangt naar het einde van dat deel van de game. Het "zijn we er nou nog niet?" gevoel overstemde het enthousiasme van wat we nou allemaal aan het beleven waren.

Oke, ik schiet nu wel heel erg vol en snel in het negatieve, maar daar moet echt een enorme bak nuance bij worden aangebracht. Want in veel opzichten weet Split Fiction It Takes Two inderdaad echt wel te overtreffen. Zo weet het bijvoorbeeld nog meer afwisseling te bieden dan It Takes Two dat deed. Niet alleen in de verhaallijn, maar ook op bijvoorbeeld gameplaytechnische aspecten. Het ene moment speel je in 3D, waar plotseling een soepele transitie naar 2D wordt ingezet om vervolgens na een aantal minuten over te gaan naar een top down perspectief. De puzzels in Split Fiction lijken ook nog beter doordacht en zijn ontzettend leuk om op te lossen. Al moet ik wel zeggen dat de moeilijkheid van de game mij wat tegen viel. Er zijn weinig tot geen momenten geweest waar ik vast kwam te zitten om dat er puzzels tussen zaten die lastig op te lossen waren. Dat toont aan de ene kant ook aan hoe intuïtief de game eigenlijk wegspeelt. Zonder dat je op een presenteerblaadje krijgt wat je moet doen, weet je al vrij snel wat er van je verwacht wordt. Dit gaat aan de andere kant dan alleen ook weer ten kosten van de uitdaging die zo'n game biedt.

Een lust voor het oog en oor

Split Fiction scoort enorm goed op het audiovisuele aspect. De game ziet er - afgezien van de secties met water - echt ontzettend gelikt uit en is echt geen straf om naar te moeten kijken. Maar ook de muziek, de soundeffects en de voice acting steken ontzettend goed in elkaar. Ze slepen je mee het avontuur in en houden je bij de les. Het recept van Split Fiction houdt daar overigens niet bij op, want er wordt ook ingespeeld op de emoties. Dit gaat echt alle kanten op. Ik heb tijdens het spelen van Split Fiction denk ik vrijwel alle vormen van emotie wel gevoeld en voorbij zien komen. Het schiet van irritatie naar humor en van vrolijkheid naar melodramatische scenes. Hazelight schiet een klein beetje te kort in de pacing van het verhaal. In het begin heb je namelijk echt nog helemaal geen band met de personages en moet je gelijk al aan de slag. Overigens hebben ze op dat moment ook totaal nog geen band met elkaar, dus dat heb je dan wel weer met ze gemeen. Pas later groeit die connectie als speler met de personages en dan leer je ze echt beter kennen, inclusief de soms duistere geheimen zie met zich meedragen. Het is een lichtelijk gevaarlijke keuze, want je moet de aandacht van de speler dan wel lang genoeg vast weten te houden om tot dat punt te kunnen komen.

De game bestaat uit zo'n zeven hoofdstukken waar je per hoofdstuk echt wel even mee bezig bent om door te komen. Ieder hoofdstuk is weer onderverdeeld in een aantal secties en binnen ieder hoofdstuk zijn ook een aantal Side Stories aanwezig. Dit zijn korte verhalen die vaak voorzien zijn van een uniek thema dat niet echt binnen de andere genres valt. Denk hierbij aan het voorbeeld dat Hazelight Studios zelf al gaf met de Side Story waarbij je als varken door het verhaal gaat en uiteindelijk eindigt als een broodje worst. Het is ook erg leuk om te zien dat er best wel veel knipogen naar andere games en genres in deze game verstopt zitten. Het toont een beetje de humor van Hazelight Studios aan. Al met al heb ik zo'n twaalf uur gespeeld voordat de credits op mijn scherm verschenen. Dan heb ik wel vrijwel alles gedaan en geprobeerd wat ik tegenkwam, inclusief alle zijmissies. Een enorm pluspunt aan Split Fiction is er een die we ook kennen van It Takes Two: namelijk de Friend Pass. De Friend Pass zorgt ervoor dat je met iemand anders samen kunt spelen die niet per se in het bezit hoeft te zijn van de game. Vaak ben je bij co-opgames verplicht de game dubbel aan te schaffen als je op afstand speelt, maar met games als It Takes Two en Split Fiction is dat dus niet verplicht. Het is mooi om te zien dat er niet altijd in geld wordt gedacht, maar dat er ook op een praktische manier wordt gekeken naar hoe ze de game aanbieden.