Review: S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky Pc

Ooit wel eens nagedacht over de stereotypische uitstraling van Rusland? Kil, radioactief, bitter, bar, boos en bruut. Geen greintje meelij, armoedig, versleten; geërodeerd, groots, technologisch simpel, maar de pracht van het land... Werkelijk waar adembenemend. "S.T.A.L.K.E.R: Clear sky" is Russisch, op en top. En mooier dan zijn voorganger. Wel net zo buggy.

Verstikkend adembenemend

Als het op de graphics aankomt staat Clear Sky samen op de sokkel en schandpaal met Crysis. Beide beschikken ze over supermooie en ontzettend veeleisende graphics. Ze zitten allebei ook nog eens vol met bugs en balans issues. Ook zijn ze een beetje een gekke variant op het origineel, in plaats van een volwaardig tweede deel. Gelukkig houdt hier de vergelijking op en kunnen we ons gaan concentreren op de bloedjesmooie puinzooi rondom de verwoeste kerncentrale. Het moment waarop we voor het eerst uit onze virtuele kraaloogjes gluren zien we lichteffecten van de hoogste plank. "God rays", highres textures, superprecieze schaduwen en alles gelikt door een flinke dosis anti-aliasing geeft je het gevoel dat je al langzaam wat tumoren aan het groeien bent. Ook het wisselen tussen dag en nacht is ontzettend mooi; zelden heb ik zo`n mooie zonsopkomst gezien. CS maakt effectief gebruik van filters e.d. om dingen aan je duidelijk te maken. Zo wordt alles zwart/wit als je een gebied met hoge radiatie inloopt en blurry als je teveel wodka hebt gezopen. Het geluid is van een hoog kaliber, zeker de gekozen samples. Enige minpuntje hier is de actiemuzak als je onder aanval geraakt; dit verpest de verassing van een hoop encounters. De stilte en de lichte ambient zijn perfect voor de postapocalyptische sfeer. Verder heeft alles qua toon een goeie feel en de monsters zijn oprecht eng bezig als ze opeens door je achterspeakers staan te hijgen. De engine weet hierdoor de sfeer onwijs goed neer te zetten, misschien zelfs wel de mooiste sfeer die ik ooit in een shooter gezien heb.

Littekens

Het verhaal van CS zet je in de rol van Scar, een man die miraculeus een emissie (radioactieve explosie) heeft overleeft. Het hoofdverhaal laat je achter Strelok aangaan, de hoofdpersoon uit deel 1, maar gelukkig is er daarnaast ook genoeg rond te klooien in de uitgestrekte wereld. Zo kan je gewoon je biezen pakken en eens op stukken land gaan kijken waar jouw kaart niets zinnigs over te melden heeft. Ook al blijkt er vaak genoeg niets van directe nuttigheid aanwezig te zijn, de mooie stukken natuur zijn het op zichzelf vaak genoeg al waard. Mocht je graag willen knallen, dan kun je lid worden van een factie en voor hun doelen en tegen hun vijanden vechten. De vuurgevechten kunnen erg moeilijk zijn, maar belonen je wel als je alert blijft en de tegenstanders probeert te peilen. Ook erg leuk aan CS is dat ieder wapen aangepast en gerepareerd kan worden bij mecaniciens. Je kan dus een mieters gaaf geweertje in elkaar draaien en er vervolgens veel geld aan uit geven om te voorkomen dat `ie binnen de kortste keren gaat slijten. Dit geldt ook voor armor. Maar om je vertegenwoordiging echt wat sterker neer te zetten heb je artifacts nodig. Vreemde kronkels met uiteenlopende positieve en negatieve effecten op je lichaam. Deze ontstaan in het hart van anomaly`s: hooggeconcentreerde stukjes radioactiviteit met een willekeurige vorm van andere dodelijke poespas. Bij het verzamelen hiervan maak je gebruik van een scanner. Ook deze is er in verschillende gradaties van luxe. De simpelste, een soort van B100 creatie die qua effectiviteit overeenkomt met een schoteltje als publiek toilet op een camping tijdens het hoogseizoen.

Aanmodderen als de prutser die je bent.

CS is hard, keihard. Het geeft geen greintje mee. Weten zul je dat je een loser bent zonder geld, fatsoenlijke wapens, armor, kennis, vrienden, eigenwaarde of recht van bestaan.. Het spel lijkt in eerste instantie helemaal niet gespeeld te willen worden door jou, en probeert je ook te ontmoedigen door je in alles dwars te zitten. Letterlijk alles; mocht je helemaal aan het begin van het spel na uren zoeken de verstopte sniper rifle vinden, dan kan je er alsnog niets mee omdat er nergens ammo voor te krijgen is. Heb je na tweehonderd-negen-en-twintig pogingen eindelijk dat artifact uit de anomaly weten te trekken, ga je alsnog dood aan de radiatie die het kreng uitstraalt. Als (beschimmelde) slagroom op de (bedorven) chocomelk krijg je ook nog eens een ontzettend grote lading bugs voor je kiezen, die er allemaal specifiek op gericht zijn om jou te sarren. Ben je bijvoorbeeld lid geworden van een factie en al zes weken aan het touwtje trekken over een stel tactische punten op de kaart, besluit jouw factie prompt niet meer op te komen dagen. Beetje lullig als je missie 'verover en wacht op versterking' is. Helemaal omdat de tegenstander daarna alleen maar in aantallen blijft groeien, en jouw factie alsmaar verder wegkwijnt, samen met jouw vastberadenheid het spel uit te spelen. Het zijn vooral deze grote bugs die als enige het spel onderuit halen.