Suicide Squad: Kill The Justice League review - Een anti-heldhaftige executie

Wanneer de publieke veiligheid van een stad als Metropolis wordt gecorrumpeerd door de gehersenspoelde meta-humans, welke ooit garant stonden voor securiteit, wie schakel je dan in om zo'n crisis te managen? Precies, vier losgeslagen criminelen met elk zo weinig sociaal geweten of rationeel denkvermogen dat hersenspoeling nagenoeg onmogelijk of futiel blijkt te zijn. Met Suicide Squad: Kill The Justice League laat Rocksteady de alom bekende strategische en grimmige settings van de Arkham-games achter zich en stort het zich in chaotische, tongue-in-cheek actietaferelen. De vraag is maar of deze vorm van ogenschijnlijke karaktermoord past bij de Arkhamverse zoals we deze inmiddels kennen.

Got some new material

Laten we het beestje maar gelijk bij de naam noemen: Suicide Squad: Kill The Justice League is anders. In veel opzichten. Velen van ons zullen wellicht zijn opgegroeid met Rocksteady en diens Arkham-games, waarin we merendeels de Caped Crusader onder de knoppen kregen. Gotham was veelal grimmig en vol criminaliteit. Op elke hoek van de straat is wel wat te beleven en ieder district zat dik onder de duim bij één van Gothams crime bosses. Voorzichtigheid en doordachtzaamheid was een pré om te overleven. Batman was namelijk ook maar een mens van vlees en bloed, zij het eentje met een military grade arsenaal aan Waynetech wapens en gadgets.

In Suicide Squad: Kill The Justice League is van dit stramien zeer weinig over. Het duistere Gotham is ingeruild voor een wat minder duister Metropolis, waar ook nog eens weinig menselijke activiteit op de hoeken van diens straten te vinden valt. Sinds Supermans buitenaardse rivaal Brainiac de stad heeft onderworpen aan diens intellectuele macht en vrijwel de gehele populatie heeft uitgewist, zet Rocksteady met KTJL dus een zeer contrasterende toon. En die ene steenrijke burgerwacht is nu zelfs onderdeel van het probleem. Alleen hij - en drie andere leden van The Justice League - lijken nog een menselijke invulling aan Metropolis te geven, zij het een tirranieke invulling. En dat levert wat korte- en langetermijn issues op, aldus A.R.G.U.S.-aanvoerder Amanda Waller. De enige oplossing: The Justice League afmaken. En daar heeft ze al vlug vier rekruten voor gevonden.

Al het goede komt in vieren

Deze vier rekruten hebben overigens niet veel te kiezen. Verkorte gevangenisstraffen in Arkham Asylum in ruil voor een wederdienst vormen prima drijfveren voor de prettig gestoorde Harley Quinn, de getroubleerde scherpschutter Deadshot, de torenhoge haaiachtige bruut King Shark en de zwartgallige Aussie Captain Boomerang. Maar de geïmplanteerde nanobom in hun nek helpt ook mee in het in toom houden van deze vier losgeslagen anti-helden. Ieder uitgerust met unieke gear - welke men zich al snel toeëigent na een bezoekje aan de Hall of Justice - worden ze voor een vrijwel onmogelijk taak gezet: de gehersenspoelde Flash, Green Lantern, Batman en Superman het leven ontnemen en Brainiac hiermee een halt toeroepen.

Maar dat doe je niet zomaar even. Het uitschakelen van een meta-human vergt niet alleen planning. Het vergt ook hulp van markante Metropolitanen en Gothamites die de kennis in pacht hebben om meta-humans iets minder meta te maken. Kenners van de lore vogelen al vlug uit dat Flash alleen bestreden kan worden met anti-Speed Force tech, Green Lantern met behulp van Yellow Lantern krachten, Superman door middel van Kryptonite, en Batman... Tja, daar moet je gewoon een kogel doorheen zien te jagen voordat hij je ondersteboven aan het plafond knoopt. Dus ja, je raadt het al. Suicide Squad: Kill The Justice League is zo'n game die je alle kanten van de Brainiac-mutant-infested stad laat doorstruinen om klusjes voor diverse weldoeners op te knappen, want voor niks gaat de zon op.

Swing and a miss

Hier gaat het dan ook meteen een beetje mis voor Suicide Squad: Kill The Justice League. Deze main quests voor figuren als Lex Luthor en een gereïncarneerde kindversie van Poison Ivy zijn simpelweg niet memorabel en qua uitvoering lastig te onderscheiden van side quests. Vooral in de eerste uren van de game - waarin de vier leden van Task Force X nog weinig bij te zetten hebben op het gebied van vaardigheden - voelen quests verschrikkelijk tam en repetitief aan. In feite komen ze allemaal neer op tower/payload defence en enemy horde missies, waarbij Rocksteady het om onduidelijke reden ook nog eens onontbeerlijk vindt dat je voor aanvang telkens wordt geïnstrueerd over de werking van de missie.

Een repetitief karakter sluipt er dan ook behoorlijk in na enkele uurtjes Suicide Squad: Kill The Justice League. Na de zoveelste quest zie je dat deze - op de locatie na - vrijwel identiek is aan de vorige. Hierdoor bestaat de kans dat de sleur je behoorlijk ontmoedigt om je langer in de game te interesseren. En dat is jammer, want geloof het of niet, Kill The Justice League wordt na verloop van tijd eigenlijk best leuk om te spelen. Zodra de eerste echte boss fight zich aandoet, begint de game eindelijk wat van diens potentie te tonen. Vanaf dat moment druppelen de extra vaardigheden van Harley, Boomer, Deadshot en King Shark ook binnen, wat het repetitieve karakter van de traversal-heavy gameplay ook enigszins verdunt. Maar goed, dat vergt dus wel wat doorzettingsvermogen.

Waar ik ook zo mijn vraagtekens bij plaats, is het loot-systeem, waarvan ik vond dat het eigenlijk weinig tot niets toevoegt. Het verslaan van hordes vijanden laat de straten van Metropolis kleuren in loot-icoontjes, waarvan meer dan de helft loot is die het oppikken niet eens waard is. Zelfs speciaal toegestuurde loot van Oswal "Penguin" Cobblepot - welke na elke missie een projectiel vol gear en gadgets richting je locatie knalt - kan met regelmaat direct de prullenbak in. Na de zoveelste loot drop vol inferieure hardware boeit het je eigenlijk niet echt meer wat je krijgt en dat is dus precies wat random loot drops moeten zien te voorkomen. Maar goed, het kost je niks om ze op te pikken, denk ik dan maar zo. In tegenstelling tot in-game cosmetics, die daarentegen weer van je verwachten dat je over de rijkdom van Lex Luthor beschikt.

Een mooi gezicht

Qua veelzijdigheid scoort Rocksteady dan niet direct de hoofdprijs en enkele core mechanics zijn wellicht discutabel, maar wanneer het op grafische performance aankomt, mag de ontwikkelaar absoluut met de eer van 'één van de beste gezichtsanimaties in de industrie' gaan strijken. Jaren geleden keken we nog naar de trailer en vroegen we onszelf af of in-game animaties ooit in de buurt van dit kaliber konden komen, maar Suicide Squad: Kill The Justice League bewijst dat we inmiddels op dat punt zijn geraakt. Niet alleen de cutscenes zien er absoluut oogstrelend uit, ook in-game stelt KTJL op weinig vlakken teleur. Brainiacs gemuteerde manschappen vormen door het gebrek aan uiterlijke variatie misschien een uitzondering op de regel, maar de rest van Rocksteady's cast is visueel zeer sterk uitgewerk. Over de richting die men heeft gekozen met Poison Ivy valt daarentegen te twisten.

Datzelfde geldt voor het script, welke voor het grootste deel heel sterk in elkaar steekt. Hoewel Suicide Squad: Kill The Justice League solo te spelen valt, is het in de kern een 4-speler co-op game waarin vier zeer uiteenlopende personages het team van protagonisten vormt. Het is omwille van balans dan ook imperatief dat ieder van deze personages evenveel aandacht van de ontwikkelaar krijgt. Door middel van "psyched up" missies - waarin één specifiek personage in het team statistisch voordeel geniet - hoopt Rocksteady te vermijden dat spelers het bij één personage houden. Ook storywise besteedt Rocksteady behoorlijk wat tijd in het uitdiepen van ieders persoonlijkheid, alsook de zwakteboden die een ieder kent, wat vooral goed wordt geïllustreerd in één van de Batman-missies die de game rijk is. Het is een prettige afwisseling van de onderlinge dialoog, die ondanks de ijzersterke humoristische zwartgalligheid wel eens voor een schaamtevervangende OMG! kan zorgen.